« Le Grand Escalier »

Zuzanna Marcinkowska – Golec est née à Tarnów. Elle a étudié les études romanes à l'Université Jagellonne de New York et les études hispaniques au Lehman College et, en France, à l'Université de Toulouse - Mirail et à La Sorbonne Nouvelle. Éducatrice, traductrice, écrivaine. Habite à Yonkers, New York. Nous avons discuté avec l'auteur à l'occasion de la sortie du livre intitulé : « Le Grand Escalier », juste avant la rencontre des auteurs, qui aura lieu le samedi 22 février à 16h à la Fondation Kościuszko à New York.

Je sais que vous êtes traducteur et éducateur français. Quel type de textes avez-vous traduit ?

J'ai travaillé comme traductrice pour une agence d'adoption française qui a adopté des enfants polonais dans des familles françaises de 1981 à 2016. Il s’agissait principalement d’enfants issus de familles dysfonctionnelles qui avaient peu de chances d’être adoptés en Pologne. Mon rôle était de traduire les comptes-rendus de visites de familles françaises ayant déjà adopté ces enfants. La loi prévoit qu'après l'adoption d'un enfant en France, des représentants de l'organisme d'adoption effectuent trois visites afin de vérifier l'évolution du processus d'adaptation de l'enfant, de ses parents et de son environnement.

Qu'est-ce qui vous a inspiré pour écrire le livre « Le Grand Escalier » ?

Bien que « Le Grand Escalier » soit une biographie de deux « personnes ordinaires », on y retrouve le destin de nombreux Polonais de cette époque. Ce sont les figures « ordinaires » du XXe siècle, sous nos latitudes. C'est un livre sur la mémoire. La mémoire non seulement préserve mais crée aussi ce qui a été. Je suis fasciné par la mémoire et la façon dont elle vit dans notre conscience. Et la vie est telle qu’un certain dictat de pensées coule, qu’il faut à un moment donné mettre sur papier, afin de les libérer et de s’en libérer – d’où ce livre.

Vous êtes titulaire d’un diplôme en études romanes et hispaniques. Alors d’où vient l’idée de venir vivre aux États-Unis ?

Quand je suis arrivée aux États-Unis en 1987, je suis venue voir mon fiancé, qui poursuivait alors un doctorat en mathématiques à Dallas. Et le reste appartient à l'histoire. Je n’ai jamais voulu émigrer en Amérique. Ni en France ni en Espagne, où j'ai vécu et étudié. Encore…

Quel est votre genre littéraire préféré ? Qui lisez-vous le plus souvent ? Et pourquoi ?

Je lis de la poésie au lit. C'est seulement dans la poésie que l'on peut savourer l'art des mots, du rythme et du contenu sur lesquels réfléchir sous une forme courte et condensée. Tant de joie pour quelque chose de petit. Mes plus grandes fascinations littéraires ont été et restent Miłosz et Mickiewicz. Mon roman préféré est « Don Quichotte » de Cervantès. C'est une lecture à vie. La simple lecture d’un fragment au hasard vous mettra de bonne humeur.

Avez-vous déjà lu le même livre dans l’original et dans sa traduction polonaise ?

Rarement, bien que récemment j'ai lu le livre d'Annie Ernaux "Loved Ones", ou "La Place" dans les deux langues, c'est-à-dire en polonais et en français, mais c'est seulement parce que la première chose que j'ai lue sur ma liseuse était la traduction polonaise de son histoire sur ses parents. Plus tard, bien sûr, j’étais curieux de connaître l’original. La comparaison, comme toujours, était la même : le récit de l'original est un peu froid et naturellement élégant, car tel est l'esprit de la langue française. Cependant, en polonais, le texte était un peu plus chaleureux, encore une fois grâce à notre imagerie slave.

Comment évaluez-vous les traducteurs polonais de la littérature française et ibérique et y a-t-il quelqu’un dont vous aimez le plus les traductions ?

Je lis des livres en espagnol dans leur version originale parce que j'aime beaucoup cette langue et chaque occasion d'entrer dans sa mélodie est très agréable et aussi exotique. La langue française, en revanche, est quelque chose de différent. Après tout, nous avons les traductions inoubliables de Boy, qui a traduit avec brio, et c'est une grande joie de lire la poésie de Villon et de voir ensuite ce que Boy en a fait !

Travailler dans une école et diriger le théâtre étudiant de l’École polonaise d’éducation de Yonkers a-t-il été un grand défi pour vous ?

Travailler dans une école polonaise a été pour moi l’occasion de proposer des activités et des cours intéressants pour les jeunes. Parce que chaque cours, même le meilleur, a un côté théâtral : on ne sait jamais s’il aura du succès, comment les jeunes réagiront à l’idée, et quels « courants » se créeront au cours du cours.

En plus de diriger le théâtre étudiant, vous avez organisé des camps artistiques et culturels. À quel type de jeunes s’adressait cette offre et quel genre de pièces avez-vous jouées ?

Après avoir enseigné le polonais pendant onze ans, je suis arrivé à la conclusion que le théâtre était une excellente formule pour un apprentissage intéressant. On m’a confié un groupe de petits enfants que j’ai enseigné jusqu’à ce qu’ils atteignent l’âge du lycée. Quand ils étaient plus jeunes, j’ai fait avec eux une mise en scène de « Locomotive » de Julian Tuwim. Nous avons joué cette pièce à la fin de l’année à notre école. Plus tard, j'ai écrit un scénario pour une reconstitution de la bataille de Grunwald et nous l'avons joué au monument Jagiełło à Central Park en 2017, lorsque le monument a été remis à sa place après rénovation. Nous avons également réalisé des performances basées sur des fragments de « Zemsta » de Fredro et de « Pan Tadeusz » de Mickiewicz. Un projet distinct consistait à présenter une version de la biographie de Wincenty Witos. Cette performance, comme toutes les autres, a été présentée dans le New Jersey ou le Connecticut lors des festivals Polish Bilingual Days dans les années 2014-2019.

À quoi ressemble votre journée type maintenant ? Pensez-vous à d’autres livres ? Ou avez-vous déjà commencé à écrire quelque chose de nouveau ?

Mes journées sont très normales : avant d’aller au travail, je lis et j’écris. J'enseigne au collège et au lycée. Je ne m'ennuie jamais, je pense que des sauts tels qu'une leçon avec des enfants de 10, 12 ans - chanter des chansons, jouer et s'amuser - et puis juste après avec des jeunes de dernière année, ceux qui parlent déjà assez bien français - et discuter, par exemple, de l'IA dans leur vie, c'est très amusant ! Côté écriture, j'ai un nouveau recueil de nouvelles auquel j'ajoute de nouvelles. J’ai l’intention d’en écrire encore deux, pour qu’ils constituent un tout.

Avez-vous d’autres passe-temps en dehors des sujets strictement littéraires ? Passions?

Mes passions sont la randonnée, la culture de plantes à la maison et au jardin, la nature, les voyages, l'opéra et la musique classique, en particulier la musique ancienne. Mais ce qui me passionne vraiment, ce sont les gens. J'aime les regarder. Devinez ou inventez à quoi ils ressemblent et pourquoi – avec toute la gentillesse dont je suis capable envers eux.

Je vous souhaite que tous vos rêves se réalisent et merci beaucoup pour la conversation.

Et je vous remercie aussi.

Auteur : Ella Wojczak, Institut de théâtre polonais aux États-Unis

Auteur des photos : les archives de l'écrivain

Zuzanna Marcinkowska – Golec est née à Tarnów. Elle a étudié les études romanes à l'Université Jagellonne de New York et les études hispaniques au Lehman College et, en France, à l'Université Toulouse-Mirail et à la Sorbonne Nouvelle. Éducatrice, traductrice, écrivaine. Habite à Yonkers, New York. Nous avons discuté avec l'auteur à l'occasion de la sortie du livre intitulé : « Le Grand Escalier », juste avant la rencontre des auteurs, qui aura lieu le samedi 22 février à 16h à la Fondation Kościuszko à New York.

Je sais que vous êtes traducteur et éducateur français. Quel type de textes avez-vous traduit ?

J'ai travaillé comme traductrice pour une agence d'adoption française qui a adopté des enfants polonais dans des familles françaises de 1981 à 2016. Il s’agissait principalement d’enfants issus de familles dysfonctionnelles qui avaient peu de chances d’être adoptés en Pologne. Mon rôle était de traduire les comptes-rendus de visites de familles françaises ayant déjà adopté ces enfants. La loi prévoit qu'après l'adoption d'un enfant en France, des représentants de l'organisme d'adoption effectuent trois visites afin de vérifier l'évolution du processus d'adaptation de l'enfant, de ses parents et de son environnement.

Qu'est-ce qui vous a inspiré pour écrire le livre « Le Grand Escalier » ?

Bien que « Le Grand Escalier » soit une biographie de deux « personnes ordinaires », on y retrouve le destin de nombreux Polonais de cette époque. Ce sont les figures « ordinaires » du XXe siècle, sous nos latitudes. C'est un livre sur la mémoire. La mémoire non seulement préserve mais crée aussi ce qui a été. Je suis fasciné par la mémoire et la façon dont elle vit dans notre conscience. Et la vie est telle qu’un certain dictat de pensées coule, qu’il faut à un moment donné mettre sur papier, afin de les libérer et de s’en libérer – d’où ce livre.

Vous êtes titulaire d’un diplôme en études romanes et hispaniques. Alors d’où vient l’idée de venir vivre aux États-Unis ?

Quand je suis arrivée aux États-Unis en 1987, je suis venue voir mon fiancé, qui poursuivait alors un doctorat en mathématiques à Dallas. Et le reste appartient à l'histoire. Je n’ai jamais voulu émigrer en Amérique. Ni en France ni en Espagne, où j'ai vécu et étudié. Encore…

Quel est votre genre littéraire préféré ? Qui lisez-vous le plus souvent ? Et pourquoi ?

Je lis de la poésie au lit. C'est seulement dans la poésie que l'on peut savourer l'art des mots, du rythme et du contenu sur lesquels réfléchir sous une forme courte et condensée. Tant de joie pour quelque chose de petit. Mes plus grandes fascinations littéraires ont été et restent Miłosz et Mickiewicz. Mon roman préféré est « Don Quichotte » de Cervantès. C'est une lecture à vie. Il suffit de lire un fragment au hasard pour se mettre dans une excellente humeur.

Avez-vous déjà lu le même livre dans l’original et dans sa traduction polonaise ?

Rarement, bien que récemment j'ai lu le livre d'Annie Ernaux "Loved Ones", ou "La Place" dans les deux langues, c'est-à-dire en polonais et en français, mais c'est seulement parce que la première chose que j'ai lue sur ma liseuse était la traduction polonaise de son histoire sur ses parents. Plus tard, bien sûr, j’étais curieux de connaître l’original. La comparaison, comme toujours, était la même : le récit de l'original est un peu froid et naturellement élégant, car tel est l'esprit de la langue française. Cependant, en polonais, le texte était un peu plus chaleureux, encore une fois grâce à notre imagerie slave.

Comment évaluez-vous les traducteurs polonais de la littérature française et ibérique et y a-t-il quelqu’un dont vous aimez le plus les traductions ?

Je lis des livres en espagnol dans leur version originale parce que j'aime beaucoup cette langue et chaque occasion d'entrer dans sa mélodie est très agréable et aussi exotique. La langue française, en revanche, est quelque chose de différent. Après tout, nous avons les traductions inoubliables de Boy, qui a traduit avec brio, et c'est une grande joie de lire la poésie de Villon et de voir ensuite ce que Boy en a fait !

Travailler dans une école et diriger le théâtre étudiant de l’École polonaise d’éducation de Yonkers a-t-il été un grand défi pour vous ?

Travailler dans une école polonaise a été pour moi l’occasion de proposer des activités et des cours intéressants pour les jeunes. Parce que chaque cours, même le meilleur, a un côté théâtral : on ne sait jamais s’il aura du succès, comment les jeunes réagiront à l’idée, et quels « courants » se créeront au cours du cours.

En plus de diriger le théâtre étudiant, vous avez organisé des camps artistiques et culturels. À quel type de jeunes s’adressait cette offre et quel genre de pièces avez-vous jouées ?

Après avoir enseigné le polonais pendant onze ans, je suis arrivé à la conclusion que le théâtre était une excellente formule pour un apprentissage intéressant. On m’a confié un groupe de petits enfants que j’ai enseigné jusqu’à ce qu’ils atteignent l’âge du lycée. Quand ils étaient plus jeunes, j’ai fait avec eux une mise en scène de « Locomotive » de Julian Tuwim. Nous avons joué cette pièce à la fin de l’année à notre école. Plus tard, j'ai écrit un scénario pour une reconstitution de la bataille de Grunwald et nous l'avons joué au monument Jagiełło à Central Park en 2017, lorsque le monument a été remis à sa place après rénovation. Nous avons également réalisé des performances basées sur des fragments de « Zemsta » de Fredro et de « Pan Tadeusz » de Mickiewicz. Un projet distinct consistait à présenter une version de la biographie de Wincenty Witos. Cette performance, comme toutes les autres, a été présentée dans le New Jersey ou le Connecticut lors des festivals Polish Bilingual Days dans les années 2014-2019.

À quoi ressemble votre journée type maintenant ? Pensez-vous à d’autres livres ? Ou avez-vous déjà commencé à écrire quelque chose de nouveau ?

Mes journées sont très normales : avant d’aller au travail, je lis et j’écris. J'enseigne au collège et au lycée. Je ne m'ennuie jamais, je pense que des sauts tels qu'une leçon avec des enfants de 10, 12 ans - chanter des chansons, jouer et s'amuser - et puis juste après avec des jeunes de dernière année, ceux qui parlent déjà assez bien français - et discuter, par exemple, de l'IA dans leur vie, c'est très amusant ! Côté écriture, j'ai un nouveau recueil de nouvelles auquel j'ajoute de nouvelles. J’ai l’intention d’en écrire encore deux, pour qu’ils constituent un tout.

Avez-vous d’autres passe-temps en dehors des sujets strictement littéraires ? Passions?

Mes passions sont la randonnée, la culture de plantes à la maison et au jardin, la nature, les voyages, l'opéra et la musique classique, en particulier la musique ancienne. Mais ce qui me passionne vraiment, ce sont les gens. J'aime les regarder. Devinez ou inventez à quoi ils ressemblent et pourquoi – avec toute la gentillesse dont je suis capable envers eux.

Je vous souhaite que tous vos rêves se réalisent et merci beaucoup pour la conversation.

Et je vous remercie aussi.

Auteur : Ella Wojczak, Institut de théâtre polonais aux États-Unis

Auteur des photos : les archives de l'écrivain

Zuzanna Marcinkowska – Golec est née à Tarnów. Elle a étudié les études romanes à l'Université Jagellonne de New York et les études hispaniques au Lehman College et, en France, à l'Université Toulouse-Mirail et à la Sorbonne Nouvelle. Éducatrice, traductrice, écrivaine. Habite à Yonkers, New York. Nous avons discuté avec l'auteur à l'occasion de la sortie du livre intitulé : « Le Grand Escalier », juste avant la rencontre des auteurs, qui aura lieu le samedi 22 février à 16h à la Fondation Kościuszko à New York.

Je sais que vous êtes traducteur et éducateur français. Quel type de textes avez-vous traduit ?

J'ai travaillé comme traductrice pour une agence d'adoption française qui a adopté des enfants polonais dans des familles françaises de 1981 à 2016. Il s’agissait principalement d’enfants issus de familles dysfonctionnelles qui avaient peu de chances d’être adoptés en Pologne. Mon rôle était de traduire les comptes-rendus de visites de familles françaises ayant déjà adopté ces enfants. La loi prévoit qu'après l'adoption d'un enfant en France, des représentants de l'organisme d'adoption effectuent trois visites afin de vérifier l'évolution du processus d'adaptation de l'enfant, de ses parents et de son environnement.

Qu'est-ce qui vous a inspiré pour écrire le livre « Le Grand Escalier » ?

Bien que « Le Grand Escalier » soit une biographie de deux « personnes ordinaires », on y retrouve le destin de nombreux Polonais de cette époque. Ce sont les figures « ordinaires » du XXe siècle, sous nos latitudes. C'est un livre sur la mémoire. La mémoire non seulement préserve mais crée aussi ce qui a été. Je suis fasciné par la mémoire et la façon dont elle vit dans notre conscience. Et la vie est telle qu’un certain dictat de pensées coule, qu’il faut à un moment donné mettre sur papier, afin de les libérer et de s’en libérer – d’où ce livre.

Vous êtes titulaire d’un diplôme en études romanes et hispaniques. Alors d’où vient l’idée de venir vivre aux États-Unis ?

Quand je suis arrivée aux États-Unis en 1987, je suis venue voir mon fiancé, qui poursuivait alors un doctorat en mathématiques à Dallas. Et le reste appartient à l'histoire. Je n’ai jamais voulu émigrer en Amérique. Ni en France ni en Espagne, où j'ai vécu et étudié. Encore…

Quel est votre genre littéraire préféré ? Qui lisez-vous le plus souvent ? Et pourquoi ?

Je lis de la poésie au lit. C'est seulement dans la poésie que l'on peut savourer l'art des mots, du rythme et du contenu sur lequel réfléchir sous une forme courte et condensée. Tant de joie pour quelque chose de petit. Mes plus grandes fascinations littéraires ont été et restent Miłosz et Mickiewicz. Mon roman préféré est « Don Quichotte » de Cervantès. C'est une lecture à vie. Il suffit de lire un fragment au hasard pour se mettre dans une excellente humeur.

Avez-vous déjà lu le même livre dans l’original et dans sa traduction polonaise ?

Rarement, bien que récemment j'ai lu le livre d'Annie Ernaux "Loved Ones", ou "La Place" dans les deux langues, c'est-à-dire en polonais et en français, mais c'est seulement parce que la première chose que j'ai lue sur ma liseuse était la traduction polonaise de son histoire sur ses parents. Plus tard, bien sûr, j’étais curieux de connaître l’original. La comparaison, comme toujours, était la même : le récit de l'original est un peu froid et naturellement élégant, car tel est l'esprit de la langue française. Cependant, en polonais, le texte était un peu plus chaleureux, encore une fois grâce à notre imagerie slave.

Comment évaluez-vous les traducteurs polonais de la littérature française et ibérique et y a-t-il quelqu’un dont vous aimez le plus les traductions ?

Je lis des livres en espagnol dans leur version originale parce que j'aime beaucoup cette langue et chaque occasion d'entrer dans sa mélodie est très agréable et aussi exotique. La langue française, en revanche, est quelque chose de différent. Après tout, nous avons les traductions inoubliables de Boy, qui a traduit avec brio, et c'est une grande joie de lire la poésie de Villon et de voir ensuite ce que Boy en a fait !

Travailler dans une école et diriger le théâtre étudiant de l’École polonaise d’éducation de Yonkers a-t-il été un grand défi pour vous ?

Travailler dans une école polonaise a été pour moi l’occasion de proposer des activités et des cours intéressants pour les jeunes. Parce que chaque cours, même le meilleur, a un côté théâtral : on ne sait jamais s’il aura du succès, comment les jeunes réagiront à l’idée, et quels « courants » se créeront au cours du cours.

En plus de diriger le théâtre étudiant, vous avez organisé des camps artistiques et culturels. À quel type de jeunes s’adressait cette offre et quel genre de pièces avez-vous jouées ?

Après avoir enseigné le polonais pendant onze ans, je suis arrivé à la conclusion que le théâtre était une excellente formule pour un apprentissage intéressant. On m’a confié un groupe de petits enfants que j’ai enseigné jusqu’à ce qu’ils atteignent l’âge du lycée. Quand ils étaient plus jeunes, j’ai fait avec eux une mise en scène de « Locomotive » de Julian Tuwim. Nous avons joué cette pièce à la fin de l’année à notre école. Plus tard, j'ai écrit un scénario pour une reconstitution de la bataille de Grunwald et nous l'avons joué au monument Jagiełło à Central Park en 2017, lorsque le monument a été remis à sa place après rénovation. Nous avons également réalisé des performances basées sur des fragments de « Zemsta » de Fredro et de « Pan Tadeusz » de Mickiewicz. Un projet distinct consistait à présenter une version de la biographie de Wincenty Witos. Cette performance, comme toutes les autres, a été présentée dans le New Jersey ou le Connecticut lors des festivals Polish Bilingual Days dans les années 2014-2019.

À quoi ressemble votre journée type maintenant ? Pensez-vous à d’autres livres ? Ou avez-vous déjà commencé à écrire quelque chose de nouveau ?

Mes journées sont très normales : avant d’aller au travail, je lis et j’écris. J'enseigne au collège et au lycée. Je ne m'ennuie jamais, je pense que des sauts tels qu'une leçon avec des enfants de 10, 12 ans - chanter des chansons, jouer et s'amuser - et puis juste après avec des jeunes de dernière année, ceux qui parlent déjà assez bien français - et discuter, par exemple, de l'IA dans leur vie, c'est très amusant ! Côté écriture, j'ai un nouveau recueil de nouvelles auquel j'ajoute de nouvelles. J’ai l’intention d’en écrire encore deux, pour qu’ils constituent un tout.

Avez-vous d’autres passe-temps en dehors des sujets strictement littéraires ? Passions?

Mes passions sont la randonnée, la culture de plantes à la maison et au jardin, la nature, les voyages, l'opéra et la musique classique, en particulier la musique ancienne. Mais ce qui me passionne vraiment, ce sont les gens. J'aime les regarder. Devinez ou inventez à quoi ils ressemblent et pourquoi – avec toute la gentillesse dont je suis capable envers eux.

Je vous souhaite que tous vos rêves se réalisent et merci beaucoup pour la conversation.

Et je vous remercie aussi.

Auteur : Ella Wojczak, Institut de théâtre polonais aux États-Unis

Auteur des photos : les archives de l'écrivain

Zuzanna Marcinkowska – Golec est née à Tarnów. Elle a étudié les études romanes à l'Université Jagellonne de New York et les études hispaniques au Lehman College et, en France, à l'Université Toulouse-Mirail et à la Sorbonne Nouvelle. Éducatrice, traductrice, écrivaine. Habite à Yonkers, New York. Nous avons discuté avec l'auteur à l'occasion de la sortie du livre intitulé : « Le Grand Escalier », juste avant la rencontre des auteurs, qui aura lieu le samedi 22 février à 16h à la Fondation Kościuszko à New York.

Je sais que vous êtes traducteur et éducateur français. Quel type de textes avez-vous traduit ?

J'ai travaillé comme traductrice pour une agence d'adoption française qui a adopté des enfants polonais dans des familles françaises de 1981 à 2016. Il s’agissait principalement d’enfants issus de familles dysfonctionnelles qui avaient peu de chances d’être adoptés en Pologne. Mon rôle était de traduire les comptes-rendus de visites de familles françaises ayant déjà adopté ces enfants. La loi prévoit qu'après l'adoption d'un enfant en France, des représentants de l'organisme d'adoption effectuent trois visites afin de vérifier l'évolution du processus d'adaptation de l'enfant, de ses parents et de son environnement.

Qu'est-ce qui vous a inspiré pour écrire le livre « Le Grand Escalier » ?

Bien que « Le Grand Escalier » soit une biographie de deux « personnes ordinaires », on y retrouve le destin de nombreux Polonais de cette époque. Ce sont les figures « ordinaires » du XXe siècle, sous nos latitudes. C'est un livre sur la mémoire. La mémoire non seulement préserve mais crée aussi ce qui a été. Je suis fasciné par la mémoire et la façon dont elle vit dans notre conscience. Et la vie est telle qu’un certain dictat de pensées coule, qu’il faut à un moment donné mettre sur papier, afin de les libérer et de s’en libérer – d’où ce livre.

Vous êtes titulaire d’un diplôme en études romanes et hispaniques. Alors d’où vient l’idée de venir vivre aux États-Unis ?

Quand je suis arrivée aux États-Unis en 1987, je suis venue voir mon fiancé, qui poursuivait alors un doctorat en mathématiques à Dallas. Et le reste appartient à l'histoire. Je n’ai jamais voulu émigrer en Amérique. Ni en France ni en Espagne, où j'ai vécu et étudié. Encore…

Quel est votre genre littéraire préféré ? Qui lisez-vous le plus souvent ? Et pourquoi ?

Je lis de la poésie au lit. C'est seulement dans la poésie que l'on peut savourer l'art des mots, du rythme et du contenu sur lesquels réfléchir sous une forme courte et condensée. Tant de joie pour quelque chose de petit. Mes plus grandes fascinations littéraires ont été et restent Miłosz et Mickiewicz. Mon roman préféré est « Don Quichotte » de Cervantès. C'est une lecture à vie. Il suffit de lire un fragment au hasard pour se mettre dans une excellente humeur.

Avez-vous déjà lu le même livre dans l’original et dans sa traduction polonaise ?

Rarement, bien que récemment j'ai lu le livre d'Annie Ernaux "Loved Ones", ou "La Place" dans les deux langues, c'est-à-dire en polonais et en français, mais c'est seulement parce que la première chose que j'ai lue sur ma liseuse était la traduction polonaise de son histoire sur ses parents. Plus tard, bien sûr, j’étais curieux de connaître l’original. La comparaison, comme toujours, était la même : le récit de l'original est un peu froid et naturellement élégant, car tel est l'esprit de la langue française. Cependant, en polonais, le texte était un peu plus chaleureux, encore une fois grâce à notre imagerie slave.

Comment évaluez-vous les traducteurs polonais de la littérature française et ibérique et y a-t-il quelqu’un dont vous aimez le plus les traductions ?

Je lis des livres en espagnol dans leur version originale parce que j'aime beaucoup cette langue et chaque occasion d'entrer dans sa mélodie est très agréable et aussi exotique. La langue française, en revanche, est quelque chose de différent. Après tout, nous avons les traductions inoubliables de Boy, qui a traduit avec brio, et c'est une grande joie de lire la poésie de Villon et de voir ensuite ce que Boy en a fait !

Travailler dans une école et diriger le théâtre étudiant de l’École polonaise d’éducation de Yonkers a-t-il été un grand défi pour vous ?

Travailler dans une école polonaise a été pour moi l’occasion de proposer des activités et des cours intéressants pour les jeunes. Parce que chaque cours, même le meilleur, a un côté théâtral : on ne sait jamais s’il aura du succès, comment les jeunes réagiront à l’idée, et quels « courants » se créeront au cours du cours.

En plus de diriger le théâtre étudiant, vous avez organisé des camps artistiques et culturels. À quel type de jeunes s’adressait cette offre et quel genre de pièces avez-vous jouées ?

Après avoir enseigné le polonais pendant onze ans, je suis arrivé à la conclusion que le théâtre était une excellente formule pour un apprentissage intéressant. On m’a confié un groupe de petits enfants que j’ai enseigné jusqu’à ce qu’ils atteignent l’âge du lycée. Quand ils étaient plus jeunes, j’ai fait avec eux une mise en scène de « Locomotive » de Julian Tuwim. Nous avons joué cette pièce à la fin de l’année à notre école. Plus tard, j'ai écrit un scénario pour une reconstitution de la bataille de Grunwald et nous l'avons joué au monument Jagiełło à Central Park en 2017, lorsque le monument a été remis à sa place après rénovation. Nous avons également réalisé des performances basées sur des fragments de « Zemsta » de Fredro et de « Pan Tadeusz » de Mickiewicz. Un projet distinct consistait à présenter une version de la biographie de Wincenty Witos. Cette performance, comme toutes les autres, a été présentée dans le New Jersey ou le Connecticut lors des festivals Polish Bilingual Days dans les années 2014-2019.

À quoi ressemble votre journée type maintenant ? Pensez-vous à d’autres livres ? Ou avez-vous déjà commencé à écrire quelque chose de nouveau ?

Mes journées sont très normales : avant d’aller au travail, je lis et j’écris. J'enseigne au collège et au lycée. Je ne m'ennuie jamais, je pense que des sauts tels qu'une leçon avec des enfants de 10, 12 ans - chanter des chansons, jouer et s'amuser - et puis juste après avec des jeunes de dernière année, ceux qui parlent déjà assez bien français - et discuter, par exemple, de l'IA dans leur vie, c'est très amusant ! Côté écriture, j'ai un nouveau recueil de nouvelles auquel j'ajoute de nouvelles. J’ai l’intention d’en écrire encore deux, pour qu’ils constituent un tout.

Avez-vous d’autres passe-temps en dehors des sujets strictement littéraires ? Passions?

Mes passions sont la randonnée, la culture de plantes à la maison et au jardin, la nature, les voyages, l'opéra et la musique classique, en particulier la musique ancienne. Mais ce qui me passionne vraiment, ce sont les gens. J'aime les regarder. Devinez ou inventez à quoi ils ressemblent et pourquoi – avec toute la gentillesse dont je suis capable envers eux.

Je vous souhaite que tous vos rêves se réalisent et merci beaucoup pour la conversation.

Et je vous remercie aussi.

Auteur : Ella Wojczak, Institut de théâtre polonais aux États-Unis

Auteur des photos : les archives de l'écrivain

Zuzanna Marcinkowska – Golec est née à Tarnów. Elle a étudié les études romanes à l'Université Jagellonne de New York et les études hispaniques au Lehman College et, en France, à l'Université Toulouse-Mirail et à la Sorbonne Nouvelle. Éducatrice, traductrice, écrivaine. Il vit à Yonkers, New York. Nous avons discuté avec l'auteur à l'occasion de la sortie du livre intitulé : « Le Grand Escalier », juste avant la rencontre des auteurs, qui aura lieu le samedi 22 février à 16h à la Fondation Kościuszko à New York.

Je sais que vous êtes traducteur et éducateur français. Quel type de textes avez-vous traduit ?

J'ai travaillé comme traductrice pour une agence d'adoption française qui a adopté des enfants polonais dans des familles françaises de 1981 à 2016. Il s’agissait principalement d’enfants issus de familles dysfonctionnelles qui avaient peu de chances d’être adoptés en Pologne. Mon rôle était de traduire les comptes-rendus de visites de familles françaises ayant déjà adopté ces enfants. La loi prévoit qu'après l'adoption d'un enfant en France, des représentants de l'organisme d'adoption effectuent trois visites afin de vérifier l'évolution du processus d'adaptation de l'enfant, de ses parents et de son environnement.

Qu'est-ce qui vous a inspiré pour écrire le livre « Le Grand Escalier » ?

Bien que « Le Grand Escalier » soit une biographie de deux « personnes ordinaires », on y retrouve le destin de nombreux Polonais de cette époque. Ce sont les figures « ordinaires » du XXe siècle, sous nos latitudes. C'est un livre sur la mémoire. La mémoire non seulement préserve mais crée aussi ce qui a été. Je suis fasciné par la mémoire et la façon dont elle vit dans notre conscience. Et la vie est telle qu’un certain dictat de pensées coule, qu’il faut à un moment donné mettre sur papier, afin de les libérer et de s’en libérer – d’où ce livre.

Vous êtes titulaire d’un diplôme en études romanes et hispaniques. Alors d’où vient l’idée de venir vivre aux États-Unis ?

Quand je suis arrivée aux États-Unis en 1987, je suis venue voir mon fiancé, qui poursuivait alors un doctorat en mathématiques à Dallas. Et le reste appartient à l'histoire. Je n’ai jamais voulu émigrer en Amérique. Ni en France ni en Espagne, où j'ai vécu et étudié. Encore…

Quel est votre genre littéraire préféré ? Qui lisez-vous le plus souvent ? Et pourquoi ?

Je lis de la poésie au lit. C'est seulement dans la poésie que l'on peut savourer l'art des mots, du rythme et du contenu sur lesquels réfléchir sous une forme courte et condensée. Tant de joie pour quelque chose de petit. Mes plus grandes fascinations littéraires ont été et restent Miłosz et Mickiewicz. Mon roman préféré est « Don Quichotte » de Cervantès. C'est une lecture à vie. Il suffit de lire un fragment au hasard pour se mettre dans une excellente humeur.

Avez-vous déjà lu le même livre dans l’original et dans sa traduction polonaise ?

Rarement, bien que récemment j'ai lu le livre d'Annie Ernaux "Loved Ones", ou "La Place" dans les deux langues, c'est-à-dire en polonais et en français, mais c'est seulement parce que la première chose que j'ai lue sur ma liseuse était la traduction polonaise de son histoire sur ses parents. Plus tard, bien sûr, j’étais curieux de connaître l’original. La comparaison, comme toujours, était la même : le récit de l'original est un peu froid et naturellement élégant, car tel est l'esprit de la langue française. Cependant, en polonais, le texte était un peu plus chaleureux, encore une fois grâce à notre imagerie slave.

Comment évaluez-vous les traducteurs polonais de la littérature française et ibérique et y a-t-il quelqu’un dont vous aimez le plus les traductions ?

Je lis des livres en espagnol dans leur version originale parce que j'aime beaucoup cette langue et chaque occasion d'entrer dans sa mélodie est très agréable et aussi exotique. La langue française, en revanche, est quelque chose de différent. Après tout, nous avons les traductions inoubliables de Boy, qui a traduit avec brio, et c'est une grande joie de lire la poésie de Villon et de voir ensuite ce que Boy en a fait !

Travailler dans une école et diriger le théâtre étudiant de l’École polonaise d’éducation de Yonkers a-t-il été un grand défi pour vous ?

Travailler dans une école polonaise a été pour moi l’occasion de proposer des activités et des cours intéressants pour les jeunes. Parce que chaque cours, même le meilleur, a un côté théâtral : on ne sait jamais s’il aura du succès, comment les jeunes réagiront à l’idée, et quels « courants » se créeront au cours du cours.

En plus de diriger le théâtre étudiant, vous avez organisé des camps artistiques et culturels. À quel type de jeunes s’adressait cette offre et quel genre de pièces avez-vous jouées ?

Après avoir enseigné le polonais pendant onze ans, je suis arrivé à la conclusion que le théâtre était une excellente formule pour un apprentissage intéressant. On m’a confié un groupe de petits enfants que j’ai enseigné jusqu’à ce qu’ils atteignent l’âge du lycée. Quand ils étaient plus jeunes, j’ai fait avec eux une mise en scène de « Locomotive » de Julian Tuwim. Nous avons joué cette pièce à la fin de l’année à notre école. Plus tard, j'ai écrit un scénario pour la mise en scène de la bataille de Grunwald et nous l'avons placé au monument Jagiełło à Central Park en 2017, lorsque le monument est revenu à sa place après rénovation. Nous avons également réalisé des performances à partir de fragments de « Vengeance » de Fredro et de « Pan Tadeusz » Mickiewicz. Un projet séparé devait montrer la version de la biographie de Wincenty Witos. Cette performance, ainsi que toutes les autres, ont été montrées dans le New Jersey ou dans le Connecticut lors de festivals polonais de jours bilingues en 2014-2019.

Et à quoi ressemble votre journée ordinaire maintenant? Pensez-vous aux prochains livres? Ou peut-être avez-vous déjà commencé à écrire quelque chose de nouveau?

Mes journées sont très ordinaires: avant d'aller travailler, j'ai lu et écrit. J'enseigne au lycée et au lycée. Je ne m'ennuie jamais, je pense que des sauts comme une leçon avec des enfants de 10 ans - chantant des chansons, des jeux et du plaisir - puis immédiatement avec des jeunes dans la dernière classe, celui qui parle assez bien le français - et discutant, par exemple, l'IA dans leur vie, c'est très amusant! En ce qui concerne l'écriture, j'ai une nouvelle collection d'histoires auxquelles j'en ajoute de nouvelles. Je prévois d'écrire seulement deux autres - pour les faire un tout.

En plus de sujets strictement littéraires, avez-vous un autre passe-temps? Passions?

Ma passion est de marcher dans les montagnes, de reproduire des plantes à la maison et dans le jardin, la nature, les voyages, l'opéra et la musique classique, surtout longtemps. Mais les gens sont vraiment passionnés. J'aime les regarder. Devinez ou inventez ce qu'ils sont et pourquoi - avec toute la gentillesse que je peux me permettre.

Je vous souhaite à tous vos rêves et je vous remercie beaucoup pour l'interview.

Et merci.

Auteur: Ella Wojczak, Institut de théâtre polonais aux États-Unis

Auteur de photos: l'archive de l'écrivain

Zuzanna Marcinkowska - Golec est né à Tarnów. Elle a étudié les romans à l'Université Jagiellonie, NYU et ibéristics au Lehman College et en France, à l'Université de Toulouse - Mirail et La Sorbonne Nouvelle. Éducateur, traducteur, écrivain. Il vit à Yonkers, NY. Nous parlons à l'auteur à l'occasion de la publication du livre "Big Stairs", juste avant la réunion de l'auteur, qui aura lieu le samedi 22 février à 4 ans dans l'après-midi à la Fondation Kościuszko à New York.

Je sais que vous êtes un traducteur français et un éducateur. Quel genre de textes avez-vous expliqué?

J'ai travaillé comme traducteur de l'agence d'adoption française, qui de 1981 à 2016 a adopté des enfants polonais aux familles françaises. Ils étaient principalement des enfants de familles pathologiques, qui avaient peu de chances d'adoption en Pologne. Mon rôle était de traduire les rapports sur les visites de familles françaises qui ont déjà adopté ces enfants. La loi exige qu'après l'adoption de l'enfant en France, trois visites de représentants de l'agence d'adoption ont lieu, en vérifiant comment l'adaptation de l'enfant, de ses parents et de l'environnement se déroule.

Et quelle a été l'inspiration pour écrire le livre "Big Stairs"?

"Big Stairs", bien qu'il s'agisse d'une biographie de deux "gens ordinaires", ils trouvent le sort de nombreux poteaux cette fois-ci. Ce sont des personnages comme "Everyman" du XXe siècle, dans notre latitude. Ceci est un livre sur la mémoire. La mémoire stocke non seulement mais crée également ce qui était. Je suis fascinée par la mémoire et comment elle vit dans notre conscience. Et il vit pour qu'il y ait un dicton de pensées qui doit un jour être traduit en papier pour les libérer et se libérer d'eux - et d'où ce livre.

Vous êtes romaniste et ibéristique par profession. Alors, d'où vient l'idée d'arrivée et de vie aux États-Unis?

L'arrivée aux États-Unis en 1987 est l'arrivée du fiancé qui faisait un doctorat en mathématiques à Dallas. Et le reste est l'histoire. Je n'ai jamais voulu émigrer en Amérique. Ni en France ni en Espagne, où j'ai vécu et étudié. Encore…

Quel est votre genre littéraire préféré? Qui lisez-vous le plus souvent? Et pourquoi ?

J'ai lu de la poésie à l'oreiller. Ce n'est que dans la poésie que vous pouvez goûter le talent artistique des mots, le rythme et le contenu des pensées sous une forme courte et condensée. Donc, beaucoup de joie de quelque chose de petit. Miłosz et Mickiewicz étaient et restent ma plus grande fascination littéraire. Cependant, le roman préféré est "Don Quijote" de Cervantes. C'est une lecture pour la vie. Il suffit de lire un fragment, frappé au hasard pour tomber dans un humour parfait.

Lisez-vous parfois le même livre dans l'original et sa traduction en polonais?

Rarement, même si j'ai récemment lu ce livre d'Anna Ernaux "Aimé" ou "LA Place" dans les deux langues, c'est-à-dire en polonais et en français, mais c'est uniquement parce qu'en premier lieu, je suis arrivé à la traduction du lecteur de son histoire sur les parents en polonais. Plus tard, bien sûr, j'étais curieux de l'original. La comparaison, comme toujours, est sortie de la même manière: le récit de l'original est un peu cool et naturellement plein d'élégance, car c'est l'esprit de français. En vernis, cependant, le texte était un peu plus chaud, encore une fois grâce à nos images slaves.

Comment évaluez-vous les traducteurs polonais de la littérature française et ibérique et y a-t-il quelqu'un que vous aimez le plus?

J'ai lu des livres en espagnol dans l'original, car j'aime vraiment cette langue et chaque occasion d'entrer dans sa mélodie est très agréable et aussi exotique. Cependant, le français est différent. Après tout, nous avons des traductions de garçon inoubliable, ce qu'il a expliqué de manière congénique et c'est un grand plaisir de lire la poésie de Villon, puis de voir ce que le garçon l'a fait!

Travailler à l'école et diriger un théâtre étudiant à l'école de formation polonaise de Yonkers un grand défi pour vous?

Travailler dans une école polonaise a été l'occasion pour moi de proposer des activités et des leçons intéressantes pour les jeunes. Parce que chaque leçon, ce vraiment bien, a quelque chose du théâtre: vous ne savez jamais si vous réussirez, comment les jeunes réagiront à l'idée et ce que les "courants" produiront pendant les cours.

En dirigeant le théâtre étudiant, vous avez organisé des camps d'art et de culture. À quels jeunes étaient cette offre et quelles pièces avez-vous jouées?

En enseignant la langue polonaise pendant onze ans, je suis arrivé à la conclusion que le théâtre était une excellente formule pour un apprentissage intéressant. J'ai eu un groupe de jeunes enfants que j'ai enseignés jusqu'à l'âge de mon lycée. Quand ils étaient plus jeunes, j'ai fait une "locomotive" de Julian Tuwim avec eux. Nous avons montré cette performance à la fin de l'année dans notre école. Plus tard, j'ai écrit un script pour la mise en scène de la bataille de Grunwald et nous l'avons mis au monument Jagiełrist à Central Park en 2017, lorsque le monument est retourné à sa place après la rénovation. Nous avons également fait des performances à partir de fragments de "Vengeance" de Fredro et "Pan Tadeusz" Mickiewicz. Un projet séparé devait montrer la version de la biographie de Wincenty Witos. Cette performance, ainsi que toutes les autres, ont été montrées dans le New Jersey ou dans le Connecticut lors de festivals polonais de jours bilingues en 2014-2019.

Et à quoi ressemble votre journée ordinaire maintenant? Pensez-vous aux prochains livres? Ou peut-être avez-vous déjà commencé à écrire quelque chose de nouveau?

Mes journées sont très ordinaires: avant d'aller travailler, j'ai lu et écrit. J'enseigne au lycée et au lycée. Je ne m'ennuie jamais, je pense que des sauts comme une leçon avec des enfants de 10 ans - chantant des chansons, des jeux et du plaisir - puis immédiatement avec des jeunes dans la dernière classe, celui qui parle assez bien le français - et discutant, par exemple, l'IA dans leur vie, c'est très amusant! En ce qui concerne l'écriture, j'ai une nouvelle collection d'histoires auxquelles j'en ajoute de nouvelles. Je prévois d'écrire seulement deux autres - pour les faire un tout.

En plus de sujets strictement littéraires, avez-vous un autre passe-temps? Passions?

Ma passion est de marcher dans les montagnes, de reproduire des plantes à la maison et dans le jardin, la nature, les voyages, l'opéra et la musique classique, surtout longtemps. Mais les gens sont vraiment passionnés. J'aime les regarder. Devinez ou inventez ce qu'ils sont et pourquoi - avec toute la gentillesse que je peux me permettre.

Je vous souhaite à tous vos rêves et je vous remercie beaucoup pour l'interview.

Et merci.

Auteur: Ella Wojczak, Institut de théâtre polonais aux États-Unis

Auteur de photos: l'archive de l'écrivain

Zuzanna Marcinkowska - Golec est né à Tarnów. Elle a étudié les romans à l'Université Jagiellonie, NYU et ibéristics au Lehman College et en France, à l'Université de Toulouse - Mirail et La Sorbonne Nouvelle. Éducateur, traducteur, écrivain. Il vit à Yonkers, NY. Nous parlons à l'auteur à l'occasion de la publication du livre "Big Stairs", juste avant la réunion de l'auteur, qui aura lieu le samedi 22 février à 4 ans dans l'après-midi à la Fondation Kościuszko à New York.

Je sais que vous êtes un traducteur français et un éducateur. Quel genre de textes avez-vous expliqué?

J'ai travaillé comme traducteur de l'agence d'adoption française, qui de 1981 à 2016 a adopté des enfants polonais aux familles françaises. Ils étaient principalement des enfants de familles pathologiques, qui avaient peu de chances d'adoption en Pologne. Mon rôle était de traduire les rapports sur les visites de familles françaises qui ont déjà adopté ces enfants. La loi exige qu'après l'adoption de l'enfant en France, trois visites de représentants de l'agence d'adoption ont lieu, en vérifiant comment l'adaptation de l'enfant, de ses parents et de l'environnement se déroule.

Et quelle a été l'inspiration pour écrire le livre "Big Stairs"?

"Big Stairs", bien qu'il s'agisse d'une biographie de deux "gens ordinaires", ils trouvent le sort de nombreux poteaux cette fois-ci. Ce sont des personnages comme "Everyman" du XXe siècle, dans notre latitude. Ceci est un livre sur la mémoire. La mémoire stocke non seulement mais crée également ce qui était. Je suis fascinée par la mémoire et comment elle vit dans notre conscience. Et il vit pour qu'il y ait un dicton de pensées qui doit un jour être traduit en papier pour les libérer et se libérer d'eux - et d'où ce livre.

Vous êtes romaniste et ibéristique par profession. Alors, d'où vient l'idée d'arrivée et de vie aux États-Unis?

L'arrivée aux États-Unis en 1987 est l'arrivée du fiancé qui faisait un doctorat en mathématiques à Dallas. Et le reste est l'histoire. Je n'ai jamais voulu émigrer en Amérique. Ni en France ni en Espagne, où j'ai vécu et étudié. Encore…

Quel est votre genre littéraire préféré? Qui lisez-vous le plus souvent? Et pourquoi ?

J'ai lu de la poésie à l'oreiller. Ce n'est que dans la poésie que vous pouvez goûter le talent artistique des mots, le rythme et le contenu des pensées sous une forme courte et condensée. Donc, beaucoup de joie de quelque chose de petit. Miłosz et Mickiewicz étaient et restent ma plus grande fascination littéraire. Cependant, le roman préféré est "Don Quijote" de Cervantes. C'est une lecture pour la vie. Il suffit de lire un fragment, frappé au hasard pour tomber dans un humour parfait.

Lisez-vous parfois le même livre dans l'original et sa traduction en polonais?

Rarement, même si j'ai récemment lu ce livre d'Anna Ernaux "Aimé" ou "LA Place" dans les deux langues, c'est-à-dire en polonais et en français, mais c'est uniquement parce qu'en premier lieu, je suis arrivé à la traduction du lecteur de son histoire sur les parents en polonais. Plus tard, bien sûr, j'étais curieux de l'original. La comparaison, comme toujours, est sortie de la même manière: le récit de l'original est un peu cool et naturellement plein d'élégance, car c'est l'esprit de français. En vernis, cependant, le texte était un peu plus chaud, encore une fois grâce à nos images slaves.

Comment évaluez-vous les traducteurs polonais de la littérature française et ibérique et y a-t-il quelqu'un que vous aimez le plus?

J'ai lu des livres en espagnol dans l'original, car j'aime vraiment cette langue et chaque occasion d'entrer dans sa mélodie est très agréable et aussi exotique. Cependant, le français est différent. Après tout, nous avons des traductions de garçon inoubliable, ce qu'il a expliqué de manière congénique et c'est un grand plaisir de lire la poésie de Villon, puis de voir ce que le garçon l'a fait!

Travailler à l'école et diriger un théâtre étudiant à l'école de formation polonaise de Yonkers un grand défi pour vous?

Travailler dans une école polonaise a été l'occasion pour moi de proposer des activités et des leçons intéressantes pour les jeunes. Parce que chaque leçon, ce vraiment bien, a quelque chose du théâtre: vous ne savez jamais si vous réussirez, comment les jeunes réagiront à l'idée et ce que les "courants" produiront pendant les cours.

En dirigeant le théâtre étudiant, vous avez organisé des camps d'art et de culture. À quels jeunes étaient cette offre et quelles pièces avez-vous jouées?

En enseignant la langue polonaise pendant onze ans, je suis arrivé à la conclusion que le théâtre était une excellente formule pour un apprentissage intéressant. J'ai eu un groupe de jeunes enfants que j'ai enseignés jusqu'à l'âge de mon lycée. Quand ils étaient plus jeunes, j'ai fait une "locomotive" de Julian Tuwim avec eux. Nous avons montré cette performance à la fin de l'année dans notre école. Plus tard, j'ai écrit un script pour la mise en scène de la bataille de Grunwald et nous l'avons mis au monument Jagiełrist à Central Park en 2017, lorsque le monument est retourné à sa place après la rénovation. Nous avons également fait des performances à partir de fragments de "Vengeance" de Fredro et "Pan Tadeusz" Mickiewicz. Un projet séparé devait montrer la version de la biographie de Wincenty Witos. Cette performance, ainsi que toutes les autres, ont été montrées dans le New Jersey ou dans le Connecticut lors de festivals polonais de jours bilingues en 2014-2019.

Et à quoi ressemble votre journée ordinaire maintenant? Pensez-vous aux prochains livres? Ou peut-être avez-vous déjà commencé à écrire quelque chose de nouveau?

Mes journées sont très ordinaires: avant d'aller travailler, j'ai lu et écrit. J'enseigne au lycée et au lycée. Je ne m'ennuie jamais, je pense que des sauts comme une leçon avec des enfants de 10 ans - chantant des chansons, des jeux et du plaisir - puis immédiatement avec des jeunes dans la dernière classe, celui qui parle assez bien le français - et discutant, par exemple, l'IA dans leur vie, c'est très amusant! En ce qui concerne l'écriture, j'ai une nouvelle collection d'histoires auxquelles j'en ajoute de nouvelles. Je prévois d'écrire seulement deux autres - pour les faire un tout.

En plus de sujets strictement littéraires, avez-vous un autre passe-temps? Passions?

Ma passion est de marcher dans les montagnes, de reproduire des plantes à la maison et dans le jardin, la nature, les voyages, l'opéra et la musique classique, surtout longtemps. Mais les gens sont vraiment passionnés. J'aime les regarder. Devinez ou inventez ce qu'ils sont et pourquoi - avec toute la gentillesse que je peux me permettre.

Je vous souhaite à tous vos rêves et je vous remercie beaucoup pour l'interview.

Et merci.

Auteur: Ella Wojczak, Institut de théâtre polonais aux États-Unis

Auteur de photos: l'archive de l'écrivain

Zuzanna Marcinkowska - Golec est né à Tarnów. Elle a étudié les romans à l'Université Jagiellonie, NYU et ibéristics au Lehman College et en France, à l'Université de Toulouse - Mirail et La Sorbonne Nouvelle. Éducateur, traducteur, écrivain. Il vit à Yonkers, NY. Nous parlons à l'auteur à l'occasion de la publication du livre "Big Stairs", juste avant la réunion de l'auteur, qui aura lieu le samedi 22 février à 4 ans dans l'après-midi à la Fondation Kościuszko à New York.

Je sais que vous êtes un traducteur français et un éducateur. Quel genre de textes avez-vous expliqué?

J'ai travaillé comme traducteur de l'agence d'adoption française, qui de 1981 à 2016 a adopté des enfants polonais aux familles françaises. Ils étaient principalement des enfants de familles pathologiques, qui avaient peu de chances d'adoption en Pologne. Mon rôle était de traduire les rapports sur les visites de familles françaises qui ont déjà adopté ces enfants. La loi exige qu'après l'adoption de l'enfant en France, trois visites de représentants de l'agence d'adoption ont lieu, en vérifiant comment l'adaptation de l'enfant, de ses parents et de l'environnement se déroule.

Et quelle a été l'inspiration pour écrire le livre "Big Stairs"?

"Big Stairs", bien qu'il s'agisse d'une biographie de deux "gens ordinaires", ils trouvent le sort de nombreux poteaux cette fois-ci. Ce sont des personnages comme "Everyman" du XXe siècle, dans notre latitude. Ceci est un livre sur la mémoire. La mémoire stocke non seulement mais crée également ce qui était. Je suis fascinée par la mémoire et comment elle vit dans notre conscience. Et il vit pour qu'il y ait un dicton de pensées qui doit un jour être traduit en papier pour les libérer et se libérer d'eux - et d'où ce livre.

Vous êtes romaniste et ibéristique par profession. Alors, d'où vient l'idée d'arrivée et de vie aux États-Unis?

L'arrivée aux États-Unis en 1987 est l'arrivée du fiancé qui faisait un doctorat en mathématiques à Dallas. Et le reste est l'histoire. Je n'ai jamais voulu émigrer en Amérique. Ni en France ni en Espagne, où j'ai vécu et étudié. Encore…

Quel est votre genre littéraire préféré? Qui lisez-vous le plus souvent? Et pourquoi ?

J'ai lu de la poésie à l'oreiller. Ce n'est que dans la poésie que vous pouvez goûter le talent artistique des mots, le rythme et le contenu des pensées sous une forme courte et condensée. Donc, beaucoup de joie de quelque chose de petit. Miłosz et Mickiewicz étaient et restent ma plus grande fascination littéraire. Cependant, le roman préféré est "Don Quijote" de Cervantes. C'est une lecture pour la vie. Il suffit de lire un fragment, frappé au hasard pour tomber dans un humour parfait.

Lisez-vous parfois le même livre dans l'original et sa traduction en polonais?

Rarement, même si j'ai récemment lu ce livre d'Anna Ernaux "Aimé" ou "LA Place" dans les deux langues, c'est-à-dire en polonais et en français, mais c'est uniquement parce qu'en premier lieu, je suis arrivé à la traduction du lecteur de son histoire sur les parents en polonais. Plus tard, bien sûr, j'étais curieux de l'original. La comparaison, comme toujours, est sortie de la même manière: le récit de l'original est un peu cool et naturellement plein d'élégance, car c'est l'esprit de français. En vernis, cependant, le texte était un peu plus chaud, encore une fois grâce à nos images slaves.

Comment évaluez-vous les traducteurs polonais de la littérature française et ibérique et y a-t-il quelqu'un que vous aimez le plus?

J'ai lu des livres en espagnol dans l'original, car j'aime vraiment cette langue et chaque occasion d'entrer dans sa mélodie est très agréable et aussi exotique. Cependant, le français est différent. Après tout, nous avons des traductions de garçon inoubliable, ce qu'il a expliqué de manière congénique et c'est un grand plaisir de lire la poésie de Villon, puis de voir ce que le garçon l'a fait!

Travailler à l'école et diriger un théâtre étudiant à l'école de formation polonaise de Yonkers un grand défi pour vous?

Travailler dans une école polonaise a été l'occasion pour moi de proposer des activités et des leçons intéressantes pour les jeunes. Parce que chaque leçon, ce vraiment bien, a quelque chose du théâtre: vous ne savez jamais si vous réussirez, comment les jeunes réagiront à l'idée et ce que les "courants" produiront pendant les cours.

En dirigeant le théâtre étudiant, vous avez organisé des camps d'art et de culture. À quels jeunes étaient cette offre et quelles pièces avez-vous jouées?

En enseignant la langue polonaise pendant onze ans, je suis arrivé à la conclusion que le théâtre était une excellente formule pour un apprentissage intéressant. J'ai eu un groupe de jeunes enfants que j'ai enseignés jusqu'à l'âge de mon lycée. Quand ils étaient plus jeunes, j'ai fait une "locomotive" de Julian Tuwim avec eux. Nous avons montré cette performance à la fin de l'année dans notre école. Plus tard, j'ai écrit un script pour la mise en scène de la bataille de Grunwald et nous l'avons mis au monument Jagiełrist à Central Park en 2017, lorsque le monument est retourné à sa place après la rénovation. Nous avons également fait des performances à partir de fragments de "Vengeance" de Fredro et "Pan Tadeusz" Mickiewicz. Un projet séparé devait montrer la version de la biographie de Wincenty Witos. Cette performance, ainsi que toutes les autres, ont été montrées dans le New Jersey ou dans le Connecticut lors de festivals polonais de jours bilingues en 2014-2019.

Et à quoi ressemble votre journée ordinaire maintenant? Pensez-vous aux prochains livres? Ou peut-être avez-vous déjà commencé à écrire quelque chose de nouveau?

Mes journées sont très ordinaires: avant d'aller travailler, j'ai lu et écrit. J'enseigne au lycée et au lycée. Je ne m'ennuie jamais, je pense que des sauts comme une leçon avec des enfants de 10 ans - chantant des chansons, des jeux et du plaisir - puis immédiatement avec des jeunes dans la dernière classe, celui qui parle assez bien le français - et discutant, par exemple, l'IA dans leur vie, c'est très amusant! En ce qui concerne l'écriture, j'ai une nouvelle collection d'histoires auxquelles j'en ajoute de nouvelles. Je prévois d'écrire seulement deux autres - pour les faire un tout.

En plus de sujets strictement littéraires, avez-vous un autre passe-temps? Passions?

Ma passion est de marcher dans les montagnes, de reproduire des plantes à la maison et dans le jardin, la nature, les voyages, l'opéra et la musique classique, surtout longtemps. Mais les gens sont vraiment passionnés. J'aime les regarder. Devinez ou inventez ce qu'ils sont et pourquoi - avec toute la gentillesse que je peux me permettre.

Je vous souhaite à tous vos rêves et je vous remercie beaucoup pour l'interview.

Et merci.

Auteur: Ella Wojczak, Institut de théâtre polonais aux États-Unis

Auteur de photos: l'archive de l'écrivain

Zuzanna Marcinkowska - Golec est né à Tarnów. Elle a étudié les romans à l'Université Jagiellonie, NYU et ibéristics au Lehman College et en France, à l'Université de Toulouse - Mirail et La Sorbonne Nouvelle. Éducateur, traducteur, écrivain. Il vit à Yonkers, NY. Nous parlons à l'auteur à l'occasion de la publication du livre "Big Stairs", juste avant la réunion de l'auteur, qui aura lieu le samedi 22 février à 4 ans dans l'après-midi à la Fondation Kościuszko à New York.

Je sais que vous êtes un traducteur français et un éducateur. Quel genre de textes avez-vous expliqué?

J'ai travaillé comme traducteur de l'agence d'adoption française, qui de 1981 à 2016 a adopté des enfants polonais aux familles françaises. Ils étaient principalement des enfants de familles pathologiques, qui avaient peu de chances d'adoption en Pologne. Mon rôle était de traduire les rapports sur les visites de familles françaises qui ont déjà adopté ces enfants. La loi exige qu'après l'adoption de l'enfant en France, trois visites de représentants de l'agence d'adoption ont lieu, en vérifiant comment l'adaptation de l'enfant, de ses parents et de l'environnement se déroule.

Et quelle a été l'inspiration pour écrire le livre "Big Stairs"?

"Big Stairs", bien qu'il s'agisse d'une biographie de deux "gens ordinaires", ils trouvent le sort de nombreux poteaux cette fois-ci. Ce sont des personnages comme "Everyman" du XXe siècle, dans notre latitude. Ceci est un livre sur la mémoire. La mémoire stocke non seulement mais crée également ce qui était. Je suis fascinée par la mémoire et comment elle vit dans notre conscience. Et il vit pour qu'il y ait un dicton de pensées qui doit un jour être traduit en papier pour les libérer et se libérer d'eux - et d'où ce livre.

Vous êtes romaniste et ibéristique par profession. Alors, d'où vient l'idée d'arrivée et de vie aux États-Unis?

L'arrivée aux États-Unis en 1987 est l'arrivée du fiancé qui faisait un doctorat en mathématiques à Dallas. Et le reste est l'histoire. Je n'ai jamais voulu émigrer en Amérique. Ni en France ni en Espagne, où j'ai vécu et étudié. Encore…

Quel est votre genre littéraire préféré? Qui lisez-vous le plus souvent? Et pourquoi ?

J'ai lu de la poésie à l'oreiller. Ce n'est que dans la poésie que vous pouvez goûter le talent artistique des mots, le rythme et le contenu des pensées sous une forme courte et condensée. Donc, beaucoup de joie de quelque chose de petit. Miłosz et Mickiewicz étaient et restent ma plus grande fascination littéraire. Cependant, le roman préféré est "Don Quijote" de Cervantes. C'est une lecture pour la vie. Il suffit de lire un fragment, frappé au hasard pour tomber dans un humour parfait.

Lisez-vous parfois le même livre dans l'original et sa traduction en polonais?

Rarement, même si j'ai récemment lu ce livre d'Anna Ernaux "Aimé" ou "LA Place" dans les deux langues, c'est-à-dire en polonais et en français, mais c'est uniquement parce qu'en premier lieu, je suis arrivé à la traduction du lecteur de son histoire sur les parents en polonais. Plus tard, bien sûr, j'étais curieux de l'original. La comparaison, comme toujours, est sortie de la même manière: le récit de l'original est un peu cool et naturellement plein d'élégance, car c'est l'esprit de français. En vernis, cependant, le texte était un peu plus chaud, encore une fois grâce à nos images slaves.

Comment évaluez-vous les traducteurs polonais de la littérature française et ibérique et y a-t-il quelqu'un que vous aimez le plus?

J'ai lu des livres en espagnol dans l'original, car j'aime vraiment cette langue et chaque occasion d'entrer dans sa mélodie est très agréable et aussi exotique. Cependant, le français est différent. Après tout, nous avons des traductions de garçon inoubliable, ce qu'il a expliqué de manière congénique et c'est un grand plaisir de lire la poésie de Villon, puis de voir ce que le garçon l'a fait!

Travailler à l'école et diriger un théâtre étudiant à l'école de formation polonaise de Yonkers un grand défi pour vous?

Travailler dans une école polonaise a été l'occasion pour moi de proposer des activités et des leçons intéressantes pour les jeunes. Parce que chaque leçon, ce vraiment bien, a quelque chose du théâtre: vous ne savez jamais si vous réussirez, comment les jeunes réagiront à l'idée et ce que les "courants" produiront pendant les cours.

En dirigeant le théâtre étudiant, vous avez organisé des camps d'art et de culture. À quels jeunes étaient cette offre et quelles pièces avez-vous jouées?

En enseignant la langue polonaise pendant onze ans, je suis arrivé à la conclusion que le théâtre était une excellente formule pour un apprentissage intéressant. J'ai eu un groupe de jeunes enfants que j'ai enseignés jusqu'à l'âge de mon lycée. Quand ils étaient plus jeunes, j'ai fait une "locomotive" de Julian Tuwim avec eux. Nous avons montré cette performance à la fin de l'année dans notre école. Plus tard, j'ai écrit un script pour la mise en scène de la bataille de Grunwald et nous l'avons mis au monument Jagiełrist à Central Park en 2017, lorsque le monument est retourné à sa place après la rénovation. Nous avons également fait des performances à partir de fragments de "Vengeance" de Fredro et "Pan Tadeusz" Mickiewicz. Un projet séparé devait montrer la version de la biographie de Wincenty Witos. Cette performance, ainsi que toutes les autres, ont été montrées dans le New Jersey ou dans le Connecticut lors de festivals polonais de jours bilingues en 2014-2019.

Et à quoi ressemble votre journée ordinaire maintenant? Pensez-vous aux prochains livres? Ou peut-être avez-vous déjà commencé à écrire quelque chose de nouveau?

Mes journées sont très ordinaires: avant d'aller travailler, j'ai lu et écrit. J'enseigne au lycée et au lycée. Je ne m'ennuie jamais, je pense que des sauts comme une leçon avec des enfants de 10 ans - chantant des chansons, des jeux et du plaisir - puis immédiatement avec des jeunes dans la dernière classe, celui qui parle assez bien le français - et discutant, par exemple, l'IA dans leur vie, c'est très amusant! En ce qui concerne l'écriture, j'ai une nouvelle collection d'histoires auxquelles j'en ajoute de nouvelles. Je prévois d'écrire seulement deux autres - pour les faire un tout.

En plus de sujets strictement littéraires, avez-vous un autre passe-temps? Passions?

Ma passion est de marcher dans les montagnes, de reproduire des plantes à la maison et dans le jardin, la nature, les voyages, l'opéra et la musique classique, surtout longtemps. Mais les gens sont vraiment passionnés. J'aime les regarder. Devinez ou inventez ce qu'ils sont et pourquoi - avec toute la gentillesse que je peux me permettre.

Je vous souhaite à tous vos rêves et je vous remercie beaucoup pour l'interview.

Et merci.

Auteur: Ella Wojczak, Institut de théâtre polonais aux États-Unis

Auteur de photos: l'archive de l'écrivain

Zuzanna Marcinkowska - Golec est né à Tarnów. Elle a étudié les romans à l'Université Jagiellonie, NYU et ibéristics au Lehman College et en France, à l'Université de Toulouse - Mirail et La Sorbonne Nouvelle. Éducateur, traducteur, écrivain. Il vit à Yonkers, NY. Nous parlons à l'auteur à l'occasion de la publication du livre "Big Stairs", juste avant la réunion de l'auteur, qui aura lieu le samedi 22 février à 4 ans dans l'après-midi à la Fondation Kościuszko à New York.

Je sais que vous êtes un traducteur français et un éducateur. Quel genre de textes avez-vous expliqué?

J'ai travaillé comme traducteur de l'agence d'adoption française, qui de 1981 à 2016 a adopté des enfants polonais aux familles françaises. Ils étaient principalement des enfants de familles pathologiques, qui avaient peu de chances d'adoption en Pologne. Mon rôle était de traduire les rapports sur les visites de familles françaises qui ont déjà adopté ces enfants. La loi exige qu'après l'adoption de l'enfant en France, trois visites de représentants de l'agence d'adoption ont lieu, en vérifiant comment l'adaptation de l'enfant, de ses parents et de l'environnement se déroule.

Et quelle a été l'inspiration pour écrire le livre "Big Stairs"?

"Big Stairs", bien qu'il s'agisse d'une biographie de deux "gens ordinaires", ils trouvent le sort de nombreux poteaux cette fois-ci. Ce sont des personnages comme "Everyman" du XXe siècle, dans notre latitude. Ceci est un livre sur la mémoire. La mémoire stocke non seulement mais crée également ce qui était. Je suis fascinée par la mémoire et comment elle vit dans notre conscience. Et il vit pour qu'il y ait un dicton de pensées qui doit un jour être traduit en papier pour les libérer et se libérer d'eux - et d'où ce livre.

Vous êtes romaniste et ibéristique par profession. Alors, d'où vient l'idée d'arrivée et de vie aux États-Unis?

L'arrivée aux États-Unis en 1987 est l'arrivée du fiancé qui faisait un doctorat en mathématiques à Dallas. Et le reste est l'histoire. Je n'ai jamais voulu émigrer en Amérique. Ni en France ni en Espagne, où j'ai vécu et étudié. Encore…

Quel est votre genre littéraire préféré? Qui lisez-vous le plus souvent? Et pourquoi ?

J'ai lu de la poésie à l'oreiller. Ce n'est que dans la poésie que vous pouvez goûter le talent artistique des mots, le rythme et le contenu des pensées sous une forme courte et condensée. Donc, beaucoup de joie de quelque chose de petit. Miłosz et Mickiewicz étaient et restent ma plus grande fascination littéraire. Cependant, le roman préféré est "Don Quijote" de Cervantes. C'est une lecture pour la vie. Il suffit de lire un fragment, frappé au hasard pour tomber dans un humour parfait.

Lisez-vous parfois le même livre dans l'original et sa traduction en polonais?

Rarement, même si j'ai récemment lu ce livre d'Anna Ernaux "Aimé" ou "LA Place" dans les deux langues, c'est-à-dire en polonais et en français, mais c'est uniquement parce qu'en premier lieu, je suis arrivé à la traduction du lecteur de son histoire sur les parents en polonais. Plus tard, bien sûr, j'étais curieux de l'original. La comparaison, comme toujours, est sortie de la même manière: le récit de l'original est un peu cool et naturellement plein d'élégance, car c'est l'esprit de français. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Et le reste est l'histoire. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Encore…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? Et pourquoi ?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passions?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

Et merci.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki