“Bridget Jones – Mad About Him” in de bioscoop

Soms kan het vierde deel van een filmreeks dezelfde kwaliteit bereiken als het origineel. “Matrix Resurrections” heeft dit onlangs bewezen; Na twee zwakkere vervolgen keerde het vierde deel terug naar het niveau van het eerste deel wat betreft toon, karaktersamenstelling en dichtheid van de inhoud. “Bridget Jones: Mad About Him” laat nu zien dat deze mogelijkheid ook voor komedies bestaat. Toen de Britse auteur Helen Fielding halverwege de jaren negentig het fictieve personage Bridget bedacht als alter ego voor een krantencolumn over alleenstaande vrouwen van in de dertig, gaf ze haar een flinke dosis zelfspot. Voor het boek, dat in 1996 ontstond naar aanleiding van haar columns, liet ze zich inspireren door Jane Austen en ontwierp het liefdesverhaal als een moderne ode aan 'Pride and Prejudice', waarin de vrouwen zich financieel hebben geëmancipeerd door hun eigen werk, maar nog steeds door hun familie en de maatschappij met allerlei verwachtingen in de oude rollen worden gedwongen.

Toen de eerste film in 2001 uitkwam, worstelde Renée Zellweger , in de rol van Bridget Jones, met de valkuilen van een kantoorbaan, flirtte ze met haar baas Daniel (Hugh Grant) en besloot ze vervolgens in zee te gaan met de rijke en gereserveerde Mr. Darcy (Colin Firth). Meer dan twintig jaar later woont Bridget als weduwe (mensenrechtenadvocaat Darcy stierf in Soedan) met haar twee kinderen in Londen. Het is inmiddels vier jaar geleden dat haar geliefde man overleed, en ze kan hem nog steeds niet loslaten. Als zij naar het etentje gaat dat zijn vrienden ter nagedachtenis aan hem organiseren, gaat hij met haar mee. Dat hij slechts een geest is, een hersenspinsel, wordt duidelijk wanneer de butler de deur opent en zij daar alleen staat.

's Avonds haalt ze haar oude dagboek uit de kast. In de laatste aantekening wordt het overlijden van de echtgenoot vermeld. Na vier jaar stilte pakt ze de pen weer op en zet haar leven voort. Klinkt dat niet bijna te triest voor een komedie? (De filmproducenten durfden het lang niet aan om Fieldings gelijknamige boek uit 2013 te bewerken, omdat ze het te donker vonden.) Juist deze balans tussen donkere thema's en lichte humor zorgt voor de wending die "Bridget Jones: Mad About Him" ​​ver uittilt boven de twee slapstick-voorgangers.

Bridget blijft natuurlijk als antiheld door het leven gaan. De spaghetti die ze voor de kinderen wil maken, vat vlam. De negenjarige Billy schakelt de rookmelder zo routineus uit dat het duidelijk is: dit is niet de eerste keer dat hij dit doet. En wanneer Bridget eindelijk haar kinderen naar school brengt, wijst een meisje naar haar topje en vraagt ​​haar moeder waarom deze vrouw midden op de dag in haar pyjama rondloopt. Bridget doet haar best om een ​​goede moeder te zijn – je ziet haar liefde als ze met haar dochter en zoon door het appartement danst op Bowie's "Modern Love" – maar soms is ze zo overweldigd door de constante zorg voor de kinderen dat ze zichzelf opsluit in de badkamer. Op een gegeven moment adviseert zelfs haar gynaecoloog (Emma Thompson speelt deze gynaecoloog als de verlichte dokter die elke vrouw wenst te hebben) haar om opnieuw op zoek te gaan naar een baan. En omdat we in een luchtige komedie zitten, keert Bridget terug naar haar oude baan als televisieproducent, zonder een uitgebreide sollicitatieprocedure. En ook een veel jongere parkwachter (Leo Woodall) begint avances naar haar te maken.

De film biedt fans talloze verwijzingen naar het eerste deel, die met liefde zijn bijgewerkt. Bridget komt nog steeds haar surrogaatfamilie tegen: de luidruchtige Shazzer heeft nu een podcast, de verlegen Jude heeft zich opgewerkt tot de baas en haar homovriend Tom leeft van de royalty's die hij verdient met zijn liedjes en is een lifecoach. En omdat romantische komedies de wereld altijd laten zien zoals je zou willen dat die is, heeft Bridget nu een hechte vriendschap met haar ex-vriend Daniel. Wanneer zij hem in wanhoop belt, verlaat hij zijn jongere vriendin, een model, en snelt erheen in zijn cabriolet om voor de kinderen te zorgen.

Hugh Grant heeft er duidelijk plezier in om zijn rol als hartenbreker uit te breiden tot die van een charmante zilveren leeuw wiens droge uitspraken nog steeds indruk maken ("Ik liet ze een video van de poetry slam zien en ze vielen meteen in slaap"). Maar het script geeft hem ook meer diepgang: als vervangende oom zorgt hij voor de kinderen, omdat zijn zoon na een mislukte relatie zonder hem is opgegroeid. Bridgets zoon praat voor het eerst met hem over de dood van zijn vader. En tijdens een medisch noodgeval beseft Daniel dat het leven als playboy hem niet de mensen heeft opgeleverd die hem in moeilijke situaties steunen.

Bridget Jones is volwassen geworden; de problemen die hen aangaan zijn ernstiger, de humor die Zellweger altijd to the point brengt - of het nu gaat om slapstick of woordspelingen - is subtiel zelfironie gebleven, en er zit ook nog eens een vleugje Jane Austen-hommage aan. Een van Helen Fieldings meta-grappen was dat ze Darcy in haar eerste boek vernoemde naar de held uit Pride and Prejudice, en hem in de film castte met Colin Firth , de man die Mr. Darcy speelde in de BBC-bewerking van Austen. Deze verfilming werd vooral beroemd vanwege een scène waarin Firth met een nat shirt uit een vijver klimt. De huidige film is een eerbetoon aan deze scène met een prachtig belichte duikscène waarin ze tijdens een tuinfeestje een puppy uit het zwembad redt. Bridgets date komt daarbij op een manier uit het water die alleen Bond-girls mogen doen.