Titanicduel in de Tour de France: "Pogacar rijdt soms extreem wild"

Eerst hectische dagen in Normandië en Bretagne, dan de confrontatie in de bergen: de Tour de France van 2025 heeft het perfecte script voor een groots spektakel. Er kan maar één winnaar zijn: superster Tadej Pogacar. Of toch niet? De Deen Jonas Vingegaard wil de superSloveen voor de derde keer verslaan in de Tour de France. Beide sterren rijden mee met uitstekende teams. In een interview met ntv.de vertelt voormalig profwielrenner en auteur (On the Road, sinds 3 juli te koop) Rick Zabel, die zelf vier keer aan de Tour de France heeft deelgenomen, over de voordelen van beide renners, over een mogelijke afleidingsmanoeuvre voor Duitslands grote hoop Florian Lipowitz, en zijn woede over een dopingdocumentaire vóór de start van 's werelds belangrijkste Tour.

Hallo meneer Zabel, er kan eigenlijk maar één vraag zijn voordat de tour begint: Is Tadej Pogacar te verslaan?

Rick Zabel: Helaas heb ik ook een saaie voorspelling: als alles misgaat, zien we Tadej Pogacar op 27 juli in Parijs in de gele trui. Ik zou ook blij voor hem zijn; ik ben een Pogacar-fan. Maar het klopt dat de eerste tien dagen moeilijk zijn voor de topfavorieten; het wordt erg hectisch, en je moet erdoorheen komen zonder te crashen.

Als je naar de stageprofielen kijkt, lijken de eerste paar dagen niet zo problematisch te zijn...

Ja, op het eerste gezicht lijkt dit een klassieke Tour, met kansen voor de sprinters in de openingsdagen. Maar iedereen die Bretagne en Normandië kent, weet dat het daar niet makkelijk fietsen is. Er zijn veel kleine wegen, waarvan sommige bochtig zijn. Het is ook niet zo vlak als je zou denken. Dat maakt het onaangenaam. En de Tourorganisatoren verzinnen steeds weer iets nieuws: een bochtige aanloop naar de sprint, een klein heuveltje. Als ik voor het algemeen klassement zou racen, zou ik me ook een beetje ongemakkelijk voelen. In de openingsdagen heb je, afgezien van de kleine tijdrit, weinig te winnen en veel te verliezen.

Om het risico op massale crashes vlak voor de finish te minimaliseren, werd de drie kilometerregel uitgebreid naar vijf kilometer. Dat lijkt een goed idee.

Ja, dit is een grote stap voor de veiligheid van de renners, omdat het de stress in de slotfase verlicht. Ik was vroeger zelf een lead-out renner voor de sprinters, en het was irritant als de ploegen voor het algemeen klassement tot het einde in de koers bleven. Je wilt dat de topfavorieten het in de bergen of in de individuele tijdritten tegen elkaar opnemen en zich niet vroegtijdig uit de koers laten vallen door domme valpartijen.

Je zei net dat je een fan bent van Pogacar. Wat fascineert je aan hem?

Ik ben echt onder de indruk dat hij het hele jaar door opduikt en niet alleen de Tour rijdt. Er zijn zelden wielrenners zoals hij geweest die de grote rondes en de klassiekers kunnen winnen. Hij is gewoon dol op wielrennen. In dat opzicht is hij anders dan Jonas Vingegaard, die typische klassementsrenner zoals Lance Armstrong vroeger was. Behalve in de Tour zie je hem bijna nooit. Pogacar daarentegen is het hele jaar door aanwezig en straalt zo'n ongelooflijk gemak uit. Hij ziet er zo fris uit en is altijd in voor een grapje of een cool gebaar. Maar ik snap het als je dat niet leuk vindt. Persoonlijk hou ik meer van dit soort rocksterren die het showpodium gebruiken. Ik vind hen leuker dan deze blokken ijs waar je niets van af kunt lezen.

En Vingegaard is zo iemand?

Hij is heel direct. Zijn interviews zijn erg voorspelbaar; hij staat niet graag in de schijnwerpers. Hij is een zeer nauwgezette atleet die onvermoeibaar vecht voor de overwinning. Hij trekt zich vaak terug bij zijn familie. Dat is ook heel nuchter en sympathiek. Maar dat maakt hem niet zo benaderbaar als Pogacar, die ook veel van zijn privéleven prijsgeeft op sociale media. Wat wel duidelijk is, is dat beiden geweldige coureurs zijn.

Is er iets dat in het voordeel van Vingegaard spreekt in de strijd om het algemeen klassement?

Hij komt uit een andere positie dan Pogacar. Dat zou hem kunnen helpen. Bijna iedereen verwacht dat Pogacar de Tour wint. Hij is in verbluffend sterke vorm; het hele jaar is hij goed op dreef. Maar als Vingegaard erin slaagt een paar speldenprikjes te maken – misschien in het hooggebergte, waar ik denk dat hij een klein voordeel heeft – en een klein gaatje slaat, zou het momentum dat nog steeds duidelijk in Pogacars voordeel is, kunnen omslaan. En dan is er ook nog de geschiedenis, die hem zou kunnen helpen.

Zoiets?

Er zijn twee sleutelmomenten voor Vingegaard in deze Tour. Twee jaar geleden versloeg hij Pogacar in de bergtijdrit, en een etappe later, op de Col de la Loze, stortte Pogi volledig in. Je herinnert je misschien nog wel dat hij zei: "Ik ben weg, ik ben dood." Dit jaar is er weer een bergtijdrit, en de route omvat ook de Col de la Loze. Vingegaard zal zeker vol vertrouwen aan de start van deze etappes staan.

En Pogacar, maakt hij zich daar nog steeds zorgen over?

Ja, ik denk dat hij dat zeker nog in zijn achterhoofd zal houden. Maar het is zeker een interessante vraag hoe hij ermee omgaat. Zal hij deze fases met respect en voorzichtigheid benaderen, of zal hij wraak nemen? Hoe dan ook, hij zal rekening moeten houden met een zelfverzekerde tegenstander. Pogacars beslissing zal vooral afhangen van zijn vorm op die dag. Als de een een zwakke dag heeft, zal de ander genadeloos toeslaan. Maar Pogacar zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat zulke momenten zich niet meer voordoen.

Heeft hij fouten gemaakt?

Twee jaar geleden was Vingegaard gewoon de sterkere renner; hij heeft zichzelf niets te verwijten. Maar het klopt dat de relaxte houding die we bij Pogacar bewonderen, ook een zwakte kan zijn. Soms glipt er iets door zijn enthousiasme heen. We zullen Vingegaard bijvoorbeeld nooit een hongerklop zien; daarvoor is hij veel te gefocust. En bij Pogacar is er ook de manier waarop hij koerst. Soms is het extreem wild, zoals vorig jaar op het WK toen hij met nog 100 kilometer te gaan aanviel. Je denkt dan: dit kán niet werken, maar het lukt wel. Maar dit jaar bij de Amstel Gold Race lukte het gewoon niet. Hij kan eigenlijk alleen zichzelf verslaan.

Laten we het over de teamfactor hebben: wie heeft de sterkste ploeg aan zijn zijde?

Naar mijn mening heeft Pogi in de VAE de iets betere ploeg, met Joao Almeida, Adam Yates, Marc Soler, Tim Wellens, die in topvorm is, en natuurlijk Nils Politt, die vooral in de vlakke etappes van grote waarde is. Er zijn zoveel renners die zelfs in de top tien kunnen finishen, dat is echt opmerkelijk. Maar Visma-Lease-a-Bike is ook ongelooflijk sterk, met Sepp Kuss en Giro-winnaar Simon Yates. En dit team is tactisch gezien uitstekend.

Hoeveel draagt ​​het team daadwerkelijk bij aan het succes van de aanvoerder?

Dat is natuurlijk moeilijk te meten. Maar ik zou zeggen dat iemand als Pogacar de laatste 20 procent alleen maakt, maar dat hij ook 80 procent profiteert van het werk van zijn ploeggenoten. Als hij alleen was geweest, zou hij niet zo sterk zijn geweest. Dat is duidelijk. Hij zou zeker een bergfinish overleven, maar niet een hele Tour. Het belangrijke teamwerk begint bij de start, die je niet echt op tv ziet. De ploeg bepaalt wie er mag vertrekken en wie niet. De ploeg organiseert het tempo in het peloton. Als je constant in de wind probeert kopgroepen in te halen, zullen je benen aan het einde minder goed zijn.

Maar hoe veranderen de rollen van helpers in de bergen?

De helpers in de bergen zijn vooral belangrijk als er iets misgaat. Bijvoorbeeld wanneer de kopman een slechte dag heeft of pech heeft. Een populaire tactiek is echter om een ​​renner naar de kopgroep te sturen, die dan kan doorzetten wanneer er een afdaling komt of wanneer er snelheid nodig is in een tussenliggende vallei. De kopman kan dan bevoorraden, eten, drinken en tanken, zonder zich zorgen te hoeven maken over het tempo. Maar wanneer de spanning tussen de kopmannen echt hoog oploopt, kan niemand hen bijhouden.

Als we het over de kopmannen hebben, hebben we het alleen over Pogacar en Vingegaard. Zijn Remco Evenepoel en Red Bull-leider Primoz Roglic uit de race voor de winst?

Nee, mensen praten graag over de drie of vier favorieten. Maar Pogacar en Vingegaard spelen in een heel ander genre. Roglic heeft vorig jaar misschien de Vuelta gewonnen, maar de andere twee stonden niet aan de start, en zijn Giro dit jaar was niet overtuigend. Hij wordt er niet jonger op, en dat betekent dat hij niet beter wordt. Bij Evenepoel is het anders. Ik gok erop dat hij de vroege individuele tijdrit wint en mogelijk de gele trui pakt. Dat zou hem een ​​boost kunnen geven. Maar in de recente Dauphiné was hij in de bergen duidelijk de mindere partij in een duel met Pogacar en Vingegaard. Zelfs onze Duitse hoop Florian Lipowitz was veel sterker. Ik was verrast; ik had verwacht dat Evenepoel sterker zou zijn, ook omdat hij meer is afgevallen dan vorig jaar.

Lipowitz is een goed voorbeeld. Hij presteert de laatste tijd uitstekend en heeft zich zelfs staande weten te houden bij de topsterren. Doet Red Bull zichzelf een plezier door hem niet tot aanvoerder te benoemen en in plaats daarvan op Roglic te vertrouwen?

Nee, ik vind het slim. En er is een verschil tussen wat je in de media communiceert en wat de daadwerkelijke tactiek is. Roglic heeft het voordeel dat hij de stress van de Tour de France kent. Lipowitz zal daar eerst mee moeten dealen, maar zijn vorm is echt uitzonderlijk. Ik kan me niet voorstellen dat Red Bull Lipowitz opoffert voor Roglic; ik zie hem liever als een soort co-captain intern. Ik denk dat hij absoluut een kanshebber is voor een toptienplaats, misschien zelfs een topvijfplaats. Maar het is absoluut een spannende combinatie met Roglic. Maar ik zou absoluut hetzelfde doen zonder Lipowitz voorlopig naar voren te schuiven. En Red Bull zal zeker in gedachten houden dat hij misschien sterker is.

In je podcast met Jan Ullrich heb je Emmanuel Buchmann ook als verrassing opgenomen. Waarom precies?

Hij is in goede vorm en kan zijn eigen ding doen met Team Cofidis. Dat is goed voor hem. Er is tot nu toe nog niet veel over hem gezegd. Dat vindt hij prettig, want het is vergelijkbaar met Vingegaard en hij staat niet graag in de schijnwerpers. Bij Red Bull was het eerder allemaal een beetje te veel – de druk van het team, van het publiek, maar ook de druk die hij zichzelf oplegde.

In je recente podcast sprak je ook over de nieuwe ARD-dopingdocumentaire en uitte je je ergernis dat deze opnieuw vóór de Tour de France werd uitgebracht...

Ja, dat blijft de algemene verdenking voeden dat iedereen doping gebruikt. En daarom heeft het geen zin om naar de Tour te kijken. Dat irriteert me. Maar wat echt belangrijk voor me is, is dat we onze ogen niet moeten sluiten voor dit probleem. Dat we niet zo naïef moeten zijn om te geloven dat iedereen clean is. Er zullen altijd renners zijn die de regels overtreden. Maar ik denk dat onze sport meer in de schijnwerpers staat dan andere sporten, ook al krijg ik kritiek op die mening. Kijk, het klopt dat er geen enkel interview is dat niet over doping gaat. Over Jan Ullrich of mijn vader. Over al die onderwerpen. Op een gegeven moment is alles wel gezegd. Maar wat ik opnieuw met overtuiging kan zeggen, is dat er geen systematische doping is. Dat was er in geen enkel team waar ik in heb gezeten. En wat ook belangrijk voor me is, is dat de documentaire nog steeds belangrijk is, maar ik zie ook dingen die ik over het hoofd zie.

Wat had je van de documentaire verwacht?

De wielersport heeft de afgelopen jaren veel gedaan om haar imago te verbeteren en de strijd tegen doping krachtig aan te gaan. Zo is er het Antidoping Administration and Management System (ADMAS), dat zeer restrictief is; wij als sporters moeten dagelijks onze verblijfplaats doorgeven om voorbereid te zijn op mogelijke tests. Dan is er het bloedpaspoort, dat, voor zover ik weet, uniek voor ons is. Als er afwijkingen zijn, reageren we direct. En we worden onafhankelijk getest, onder andere door WADA.

Terug naar de documentaire: er zijn een aantal zeer goede dingen aan het licht gekomen. Bijvoorbeeld dat het middel Aicar op de dopinglijst staat, maar 130 andere vergelijkbare middelen niet. Of dat "Operatie Aderlass" tot op de dag van vandaag niet is opgelost. Of dat bloeddopinginstrumenten zo makkelijk te verkrijgen zijn. Dit zijn allemaal zeer goede punten. Ik ben het volledig eens met Hajo Seppelt en zijn team. Maar ik denk dat de algemene verdenking te sterk wordt gevoed. Ik had graag een schone atleet erbij gezien. We moeten onze ogen openhouden, absoluut, maar we moeten ook de positieve ontwikkelingen melden.

In de podcast met Jan Ullrich zei je ook dat het begrijpelijk is waarom de generatie toprenners de records van de gedoteerde sterren uit het verleden verbreekt. Waarom?

Ten eerste is de apparatuur aanzienlijk verbeterd en is de trainingswetenschap veel geavanceerder dan een paar jaar geleden. Maar de absolute boost voor prestaties is voeding, die enorm is geëvolueerd. De profs weten precies dat ze bij zo'n 300 watt per uur 100 tot 120 gram koolhydraten moeten consumeren. Je lichaam moet dat eerst verwerken; je moet je maag trainen om diarree te voorkomen. Maar je moet die drankjes wel met kleine slokjes drinken; ze zijn je brandstof, je benzine.

Tobias Nordmann sprak met Rick Zabel