WK 1990: Herinneringen aan de terugvlucht van het Duitse team

Edgar Ludwigs, het is 9 juli 1990. De kersverse wereldkampioenen stappen aan boord van het vliegtuig van de bondskanselier om van Rome terug te vliegen naar Frankfurt. Je staat bij de ingang van het vliegtuig en begroet de spelers. Wat weet je nog? Een van de eersten die aan boord ging, was Sepp Maier.

De winnaar van het WK van 1974 was nu keeperstrainer van het nationale team. Hij stond bekend als een humoristische man, dus ik verzamelde al mijn moed en vroeg of hij de poster van het nationale team die ik had meegenomen, wilde signeren. Maier nam me meteen apart en zei: "Jongen, je kunt niet iedereen om zijn handtekening vragen als je in de trein stapt. Dat werkt niet. Geef hem hier!" En hij nam de poster mee.

Waarom? Hij beloofde langs de vlucht te gaan en elke speler één voor één om een ​​handtekening te vragen.

Je hebt de poster waarschijnlijk nooit meer gezien? Toegegeven, je zag dat de meesten van hen weinig geslapen hadden. Maar Sepp Maier was erg behulpzaam. Toen hij eruit kwam, drukte hij de foto in mijn hand, en bijna alle spelers hadden hem gesigneerd. Ik heb hem tot op de dag van vandaag bewaard.

Hoe ben je bij het WK-team terechtgekomen? Ik was in totaal elf jaar bondskanselier-steward bij de Bundeswehr. Ik stond toen nog maar aan het begin van mijn carrière; ik was pas twintig en had net mijn opleiding tot onderofficier in Hamburg afgerond. Eind juni 1990 belde mijn baas vanuit Keulen/Bonn en zei dat ik me klaar moest maken, want Helmut Kohl zou misschien een vliegtuig naar Rome sturen als het Duitse team de finale zou halen.

Wanneer werd de vlucht bevestigd? Op de woensdag voor de finale stond het team in Turijn in de halve finale tegenover Engeland. Ik wist al dat als zij zouden winnen, ik zondag in Rome zou zijn voor de finale. Ik herinner me nog hoe nerveus ik was tijdens de penaltyreeks – en hoe ontzettend blij ik daarna was.

Heb je gevlogen met het VIP-vliegtuig van de bondskanselier? Nee. Destijds waren er in totaal vier vliegtuigen voor staatsgelegenheden. Toen we met Helmut Kohl vlogen, konden er twee worden omgebouwd voor VIP-gebruik. De "August Euler", waarmee we onder bevel van eerste luitenant Hoyer de wereldkampioenen ophaalden, was een klassiek passagiersvliegtuig, een Boeing 707 met 169 stoelen.

En zo ging je als kersverse onderofficier naar de finale in Rome. Ik vloog als korporaal naar Italië en werd direct na terugkomst bevorderd tot sergeant. Daar hadden ze van tevoren over na moeten denken. (Lacht.)

Heb je de finale tegen Argentinië in het stadion gezien? In eerste instantie was het niet duidelijk of we mochten gaan. Maar het is gelukt. Misschien kwam het doordat we minister van Binnenlandse Zaken Wolfgang Schäuble aan boord hadden van de heenvlucht, met wie we vóór de wedstrijd waren uitgenodigd voor een diner op de Duitse ambassade in Rome. Ik heb geen idee. In ieder geval had ik het geluk dat ik in de bocht stond waar Andreas Brehme de beslissende penalty scoorde. Je moet je voorstellen dat we nog in een pre-digitale tijd leven. Ik heb moeizaam foto's gemaakt met mijn Canon AE1 en zonder flits, in de hoop dat de foto's daadwerkelijk iets zouden laten zien. Destijds moest je wachten tot de film zich had ontwikkeld. Maar ook dat is gelukt.

Heb je het laatste ticket nog? Verzamelaars van memorabilia betalen er bakken met geld voor. Ik ook. Ik heb het ticket op de terugvlucht laten signeren door Franz Beckenbauer.

Ik was destijds bondscoach van het Duitse elftal. Wat mij betreft had alleen de handtekening van de "Kaiser" erop moeten staan.

Je zag de spelers pas de volgende ochtend weer toen we vertrokken. Ja. Iedereen behalve Pierre Littbarski droeg zijn officiële DFB-tenue en een lichtblauw zomeroverhemd met stropdas. Alleen "Litti" was duidelijk nog een beetje brak, met een WK-toeristenoverhemd en een stropdas nonchalant om zijn nek. Lothar Matthäus was ook nog behoorlijk opgewonden. Toen ik een foto van hem wilde maken, stak hij plagend zijn tong naar me uit. Loddar, weet je wel. Hij was nog steeds behoorlijk enthousiast.

Hebben de spelers op de terugvlucht gezongen? Toen de Europese kampioenen van 1980 terugkwamen uit Rome, zouden ze de hele tijd "Je hoeft alleen maar de tepel door de lus te trekken" hebben gebruld. De WK-kampioenen van 1990 waren vrij stil. De meesten van hen hebben waarschijnlijk hun eerste dutje in het vliegtuig gedaan na de finale. Het was een korte vlucht; als ik me goed herinner, serveerden we een kleine snack. Het vliegtuig zat ook niet helemaal vol; er waren ongeveer 100 passagiers.

Wie waren er nog meer aan boord? Naast de DFB-entourage, waartoe destijds oud-scheidsrechter Walter Eschweiler, assistent-trainer Berti Vogts en de latere DFB-voorzitter Wolfgang Niersbach behoorden, die als woordvoerder van de ploeg fungeerde, vlogen ook journalisten zoals Harry Valerién en beroemdheden zoals Udo Jürgens mee.

Een historisch moment. Absoluut. En ik was er dolblij mee, zelfs als kleine Oost-Fries. Ik was nog een groentje, net mijn sergeantenrang behaald, en nu vlogen we de wereldkampioenen naar huis. Velen in mijn eenheid waren jaloers dat juist ik naar Rome mocht. Maar de piloten en bemanning waren gewend om constant staatslieden en hooggeplaatste politici de wereld rond te vliegen. De vlucht was niet zo levensveranderend voor hen.

En foto's maken was geen probleem? Eerlijk gezegd deed ik het gewoon. Natuurlijk wist ik dat er strenge regels waren. Ik was tenslotte soldaat en ik was aan het werk. Maar op de een of andere manier wilde ik de kans niet laten liggen.

Ze mochten zelfs de WK-beker vasthouden. Topscorer Andreas Brehme liep constant met de beker door de kleedkamergang. Ik moest hem meerdere keren met de drankjes passeren en op een gegeven moment zei ik: "Hé, mag ik hem ook aanraken?"

En? Het zou een ongeschreven regel moeten zijn dat alleen wereldkampioenen en staatslieden de trofee mogen aanraken. Zelfs een model als Naomi Campbell, die het ding ooit ergens presenteerde, moest handschoenen dragen. Andy Brehme aarzelde ook een beetje toen hij antwoordde: "Niet echt..." Maar toen we elkaar aan het einde van de gang weer ontmoetten, drukte hij het ding in mijn hand en zei: "Kom hier, jongen, niemand zal het merken."

Nou ja, daar is een foto van... Nou ja, ik had op tijd een collega op zijn plaats gezet.