Verouderde soevereiniteit

Hun heerschappij bestaat enkel uit het feit dat ze elke dag een tijdje bijeenkomen en het werkwoord vervoegen: Ik ben soeverein, jij bent soeverein, wij zijn soeverein. Arme, oprechte koningen… hoe een illusie aan diggelen wordt geslagen.

Juan Rico Amat

Voor de jurist Reynaldo Reyes Rosas met bewondering en solidariteit.

De juridisch-politieke abstractie van het begrip soevereiniteit is een nutteloos relikwie in de 21e eeuw. Je erachter willen verschuilen leidt alleen maar tot ontmoediging en slecht leiderschap. Het zijn tekenen van zwakte en onwettigheid. Als we terugkijken naar de toespraken van de machthebbers, kunnen we vaststellen dat deze is weggegooid en niets meer zegt.

Simpel gezegd betekent soevereiniteit concentratie van macht. De etymologische wortels zijn super omnia : boven alles. Het vervangt de auctoritas en de majestas van Griekenland en Rome. Zijn “macht van bevel, absolute macht, ondeelbare macht.” De auteur, Jean Bodin, bedacht het concept in 1576 in De Zes Boeken van de Republiek met als doel het Franse en Spaanse absolutisme te consolideren. Dit waren de regeringen van Hendrik III en Filips II, die de feodale heren en de macht van de kerk confronteerden. Bodin was echter een fervent aanhanger van het eeuwige recht waaraan de heerser zich moest onderwerpen. Het waren de voorstadia van de vorming van de Europese nationale staten.

In 1648 was de oorlog voorbij en werd de Vrede van Westfalen ondertekend. Dit document was het resultaat van het eerste moderne diplomatieke congres en vormde de basis voor de politieke theorie die de basisconcepten genereerde. Hier ontstaan ​​denkers die, vanuit de stellingen van de mensenrechten, spreken over het internationaal recht.

Locke markeert met de val van Jacobus II van Engeland (1689) het begin van de scheiding der machten en de oprichting van een parlementaire vergadering. In 1776 nam Rousseau een extra element op, namelijk de ‘algemene wil’, en begon hij te spreken over ‘volkssoevereiniteit’. Deze gedurfde en willekeurige oefening bereikte in Pruisen een hoogtepunt toen Frederik II in 1739 zijn Anti-Machiavelli schreef en, geadviseerd door Voltaire, de basis legde voor wat in de 19e eeuw de 'rechtsstaat' zou worden genoemd.

Hermann Heller, een groot politiek theoreticus, schreef een omvangrijke tekst over de evolutie van de term. Door het te interpreteren kunnen we de evolutie ervan en de elementen ervan waarnemen:

1. De behoefte aan een macht die als oppermachtig wordt erkend om de samenleving te organiseren en de staat vorm te geven.

2. De beperking van haar bevoegdheden om haar uiteindelijke doel te bereiken: het algemeen belang.

3. De ondersteuning van legitimiteit die verkregen wordt door naleving van de legaliteit.

4. Met de oprichting van de Volkenbond (1919) werd het verweven met de wetgeving van andere landen.

5. De rechtvaardiging ervan wordt verkregen door burgerparticipatie.

In Mexico hadden we vanaf het begin van ons onafhankelijke leven al last van het woord. In de 20e eeuw begonnen we op groteske wijze te praten over energie- en voedselsoevereiniteit. Ze verwarden het met zelfredzaamheid en autarkie. Tegenwoordig gebruikt president Claudia Sheinbaum het zonder enige terughoudendheid en vervalt ze in afschuwelijke inconsistenties, zonder te beseffen dat de grootste bedreiging voor de bovengenoemde soevereiniteit niet van buitenaf komt, maar van binnenuit, waardoor ze haar eigen hiërarchie steeds verder ondermijnt.

Voor zover ik me kan herinneren, is de federale regering in de vijfde maand van haar ambtstermijn nog nooit zo zwak geweest. Het grote gevaar is anarchie en maatschappelijke ontbinding. Er is geen enkel front dat niet wordt uitgedaagd. Door deze ernstige crisis, die verborgen werd door de volstrekte onderwerping van haar ambtenaren en de schadelijke invloed van haar voorganger, te negeren, zijn er duidelijke tekenen van een verslechtering van de politieke stabiliteit en bestuurbaarheid.

Er is een dringende noodzaak om onze realiteit te erkennen, zodat we de rol en taken kunnen vervullen die bij het presidentschap van de Republiek horen. Dat wil zeggen: gehoorzamen aan het burgermandaat. Blijven pochen over de kunstmatige steun van de bevolking en het doorvoeren van nutteloze en schadelijke veranderingen is een zelfmoordhouding waar we allemaal de gevolgen van zullen ondervinden.