Wat betekent het volgens de psychologie als iemand altijd zijn mond houdt om conflicten te vermijden?

In tegenstelling tot conflictueuze persoonlijkheden, die goed "zwemmen" in deze turbulente wateren, zijn er anderen die, wanneer ze met een conflict worden geconfronteerd, er de voorkeur aan geven te zwijgen, zich niet uit te spreken of te proberen te bemiddelen. Dit gebaar, dat a priori en soms kan betekenen dat we te maken hebben met iemand met een goed gevoel voor zelfbeheersing , als het de norm is, kan volgens experts onderliggende problemen maskeren.

Om dieper in te gaan op de verborgen motieven die ertoe kunnen leiden dat sommige mensen zwijgen, terwijl het 'normaal' zou zijn om net als iedereen hun mening te uiten , zelfs als dat tot een confrontatie leidt, spraken we met twee psychologen. Zij bieden een psychologisch perspectief op deze 'overdreven' voorzichtige profielen in alle mogelijke situaties.

Stilte in het aangezicht van conflict en het 'vermijdingspatroon'

"Af en toe zwijgen in een conflictsituatie is niet per se slecht; integendeel, het kan een teken zijn van het vermogen om frustratie te beheersen en te reguleren . Wanneer het echter regelmatig voorkomt, kan het problematisch worden." Juan Ignacio Sanz, psycholoog (estarcantigoterapia.es), bespreekt eerst het 'vermijdingspatroon' dat schuilgaat achter iemand die altijd zwijgt in een conflictsituatie.

"Dit soort mensen vermijden niet alleen conflicten, maar ook de pijnlijke emoties of gevoelens die deze confrontaties kunnen oproepen ." Wat de onderliggende oorzaken van deze vermijding betreft, "kan er een strategie zijn om te voorkomen dat ze de pijn hoeven te leven of te voelen, omdat ze zich niet in staat voelen om met de gevolgen om te gaan."

Diep van binnen is er angst om die emotionele band te verliezen . "Wanneer we ons onzeker voelen of een negatief zelfbeeld hebben, reageren we vaak ook met 'geen conflict', uit angst om ongelijk te hebben, een fout te maken of onszelf voor gek te zetten. Op die manier hebben we het gevoel dat het vermijden van conflicten ons beschermt tegen afwijzing en ons ervan weerhoudt ons kwetsbaar op te stellen," legt Sanz uit.

De gevolgen van een gewelddadige omgeving

Mensen die zijn opgegroeid in gezinnen of kringen waar veel agressie of zelfs geweld heerste, "komen in aanmerking voor een sterke afkeer van conflicten , vanwege de context waarin ze zijn opgegroeid. Dit komt doordat de voortdurende conflicten die ze in het verleden hebben meegemaakt hen kwetsbaar en onzeker maken, met de angst om zowel fysiek als emotioneel schade te lijden."

En emotionele wonden , als ze niet goed zijn genezen, of op zijn minst niet op de juiste manier zijn verwerkt, "zullen waarschijnlijk elke keer dat de betrokken persoon een confrontatie ervaart, weer worden geactiveerd. Geconfronteerd met deze onmiddellijke waarschuwing, zal hun vermijdingspatroon ervoor zorgen dat ze zwijgen om zichzelf te beschermen.

Andere redenen die het stellen van grenzen en het omgaan met conflicten verhinderen

In dit artikel analyseert psycholoog, schrijver en universitair docent Buenaventura del Charco Olea de drie redenen, naast de angst voor conflicten , die ervoor kunnen zorgen dat mensen niet reageren op situaties waarin ze grenzen moeten stellen.

1. Schuldgevoelens als je boosheid toont in het aangezicht van een conflict

De eerste reden heeft betrekking op "die zeer schuldige persoon, die woede identificeert als iets pervers en niet als een emotie waarmee we onszelf lijken te kunnen verdedigen (hier kunnen we wijzen op de belangrijke rol van een 'goeddoener'-cultuur die woede en conflict heeft gedemoniseerd, waardoor de legitimiteit ervan grotendeels is verdwenen).

In deze gevallen "doet de persoon die zwijgt dat omdat, hoewel hij weet dat hij zich kan verdedigen, hij gelooft dat openlijk zwijgen een kwade ondertoon heeft. De volgende stap is zich zonder aarzeling te onderwerpen aan zijn eigen morele oordeel of dat van anderen , en dus kiest hij voor stilte."

Auteurs zoals Nathaniel Branden hebben onderzocht hoe de woede die we niet uiten, zich ontwikkelt tot woede jegens onszelf, in de vorm van schuldgevoel. "Dit creëert een vicieuze cirkel die terugkomt: ik verdedig mezelf niet, ik voel me schuldiger... en dan verdedig ik mezelf nog minder om het te vermijden."

2. "Nou, mijn pijn is ook niet zo belangrijk."

Een andere veelvoorkomende reden waarom mensen niet reageren op conflicten, is dat ze het gevoel hebben geïnternaliseerd dat hun pijn er niet toe doet. We zien dit bij veel mensen die wel voor anderen opkomen en zich uitspreken voor verschillende zaken, maar niet voor zichzelf.

Dit gevoel van waardeloosheid "komt voort uit situaties van verlating, vernedering en voortdurende devaluatie. Het gevolg is een extreem laag zelfbeeld en een gebrek aan medeleven en empathie voor ons eigen lijden. Als mijn pijn er niet toe doet, waarom zou ik er dan voor vechten?"

Meer kussen, meer welzijn: het vergeten ritueel in Spaanse slaapkamers

3. De trauma's uit het verleden, die emotionele blokkade

De derde oorzaak kan zich voordoen "bij mensen die emotioneel zeer losgekoppeld zijn en geblokkeerd raken, meestal als gevolg van verschillende soorten trauma. Dit is vooral belangrijk als ze in het verleden situaties hebben meegemaakt waarin ze zich hulpeloos voelden en dit gevoel van machteloosheid hebben geïnternaliseerd."

Deze blokkade, veroorzaakt door trauma's uit het verleden "verhindert hen te reageren op wat er gebeurt. Kortom, deze profielen, zelfs als ze geen direct probleem hebben met het conflict, reageren wel degelijk als gevolg van emotionele ontkoppeling", concludeert Del Charco Olea.

Wil je de beste content ontvangen om je gezondheid te verbeteren en je goed te voelen? Meld je dan aan voor onze nieuwe nieuwsbrief .