“Laat de liefde sterven”: het vrouwelijke trio Shego vertelt de twijfels van generatie Z met punkrauwheid

“Ik bestond al lang voordat jij van me hield”, “Ik hoop dat je fucking moeder het met je uithoudt”, “sommige liefdes moeten eindigen, liefde is niet de schuld”, “Ik kan een slet zijn en je haar uittrekken om een ​​jas voor mezelf te maken”, “Ik wilde je neuken en nu wil ik weg”, “geen angst, geen schaamte, geen geld op de bank”... Dit zijn enkele van de zinnen die te horen zijn op het nieuwe album (hun tweede), getiteld I won’t do it again, van het vrouwelijke trio Shego. Er zijn 13 nummers die de pijn van de luisteraar verzachten met rockmuziek en een punk-attitude.

Deze groep uit Madrid bestaat uit de stemmen en gitaren van Raquel Carro (Alcalá de Henares, 27 jaar) en Maite Gallardo (Madrid, 26), en de stem en bas van Charlotte Augusteijn (Chili, 27). Carro en Augusteijn hebben beeldende kunst gestudeerd en Gallardo is begonnen met dramatische kunst en is musicalproductie gaan doen. Ze kennen elkaar al lang, maar door de pandemie moesten ze het als groep proberen en nu staan ​​ze voor een tournee door Spanje, een reis die nog maar net is begonnen en die ze de Purísima-tournee hebben genoemd. Op de albumhoes poseren ze gekleed als nonnen, die ze omschrijven als “de besten”, en ze hebben een van hun laatste nummers, Curso adelantado de perra (Gevorderde cursus voor een teef ), omschreven als een religieuze ervaring. Voor het geval iemand twijfelt, verzekeren ze dat ze geen specifieke religieuze boodschap willen uitdragen.

De datum is in hun repetitieruimte in El Observatorio, in Carabanchel, een ruimte in het zuiden van Madrid die ze delen met bands als Toldos Verdes en Bechamel, en waar ze de show voorbereiden voor de twintig data die ze al in de agenda hebben staan. La Riviera (Madrid) of de FIB (Benicàssim) zijn enkele van de optredens tijdens een concert waarbij vier mensen op het podium staan ​​en waarbij ze een geluid willen laten horen dat erg trouw is aan het album. Volgens het verhaal is het nummer een jaar geleden opgenomen in de La Mina studio's in Sevilla en is er nauwelijks postproductie aan voorafgegaan. Ze waren namelijk op zoek naar een echt rockgeluid. Ze steken een sigaret op en praten onder de Madrileense zon over muziek en de liefde, iets wat onvermijdelijk is in hun composities.

Als de liedjes van Amaia Romero ‘magisch realisme’ zijn (zo definieert zij ze), dan zijn die van Shego puur realisme. Hun teksten vertellen hun leven. Ze zingen “laat de liefde sterven,” maar ze zeggen dat ze van de liefde houden, want ook al “zijn er liefdes die moeten eindigen, de liefde is daar niet de schuldige voor.” Zij geloven dat je tegelijkertijd intens en slecht kunt zijn, en juist in deze overtuigingen vinden we meerdere generaties, vooral die van hen (de Z), die zich niet schamen voor zelfkennis en stoïcisme. Ze zijn zich hiervan bewust, maar ze zijn gestopt met zichzelf te geselen en zingen zelf: "Er zijn zoveel dingen die ik zou kunnen vermijden, maar ik kan ze niet vermijden."

In sommige relaties is het niet makkelijk om fouten te vermijden, maar ze wel te herhalen. Ze weten dit, en daarom vergelijkt Gallardo liefde en liefdesverdriet met het spiraalvormige leerproces dat een leraar haar ooit leerde, om te praten over het onvermijdelijke en hoe “we op de wereld zijn gekomen om dingen op te lossen”: “Je draait altijd in cirkels rond en uiteindelijk zijn het dezelfde fouten, dezelfde situaties die zich herhalen, maar elke keer leer je meer.” Eén van de liedjes beschrijft goed wat het betekent om in een relatie te zitten waarvan je weet dat die niet goed voor je is. Het heet Let Love Die; Voor hen is het het perfecte voorbeeld dat giftige liefde moet sterven. "Er zijn veel momenten waarop liefde, zoals we hebben geleerd, niet gunstig is, niet mooi is, en je wilt die leerervaring eens en voor altijd beëindigen, maar je weet niet hoe", leggen ze uit.

Van de pijn en duizeligheid van liefdesverdriet gaan ze over op woede en motivatie. Ze praten zelfs over geweld met songtitels als Te mataré , die even direct als ironisch zijn. “Als je eraan denkt om iemand te doden, ga je hem of haar natuurlijk niet echt doden, maar je hebt wel de wens om dat te doen. Er wordt veel gesproken over leren door middel van positieve gevoelens, maar je kunt ook veel leren door middel van negatieve gevoelens”, zegt Carro. “Het hoort bij rouwen, het is alsof je op en neer gaat en soms is het makkelijker om boos te zijn dan om verdrietig te zijn,” zegt Charlotte. “Geweld is natuurlijk, maar het wordt gedemoniseerd omdat het heel slecht wordt gebruikt. Je denkt: ik ga je vermoorden, ik ben boos. Daarmee kan ik een liedje maken of gaan hardlopen en al die woede gebruiken om iets creatiefs te doen. “Geweld is heel creatief”, concludeert Gallardo.

Ze hebben het gevoel dat ze een oordeel vellen en zich schamen, en dat het duidelijk spreken een persoonlijke en generatiekwestie is. “Er zijn dingen die meer genormaliseerd zijn en waar meer over gesproken wordt”, vat Augusteijn samen. Carro zegt dat het ook veel te maken heeft met de mensen met wie ze omgaan, ‘de bubbel’. En natuurlijk noemen ze de vele meidenbands in hun omgeving die net zo oprecht zijn, of zelfs nog oprechter: Aiko, Repion of Las Petunias. “Dit overkomt mij en ik zal het je vertellen. “Mecano was voor zijn tijd heel innovatief, maar qua teksten waren ze super ouderwets”, zegt Maite. Ze noemen een referentie bij wie ze zich meer op hun gemak voelen: Bad Gyal. “Er gebeurden dingen met mannen die al heel gewoon waren en zij kwam erbij en deed het als een meisje”, concluderen de drie.

Ze blijven herhalen dat ze ontzettend veel geluk hebben dat ze zich volledig aan de muziek kunnen wijden en hun brood kunnen verdienen met wat ze het liefst doen. Maar bovenal zijn ze zich ervan bewust dat hun situatie een uitzondering is binnen de onzekerheid waarin hun generatie leeft. "Als dit beroep mij iets kan geven, laat het mij dan het minimum geven: een huis. Het moet een collectieve aangelegenheid zijn, iedereen moet in fatsoenlijke omstandigheden kunnen leven. Deze maatschappij is een beetje walgelijk en dat komt door de manier waarop ze is ingericht. “Op deze plek [de repetitieruimtes waar het interview plaatsvindt] zijn er mensen die betalen om te repeteren en die nog geen halve euro verdienen met het maken van muziek”, legt Maite uit.

Luisteren en praten met Shego is een feestje: “We zijn niet zo’n feestbeest als het lijkt, maar we zijn wel heel erg leuk. "Om een ​​leuk en interessant persoon te zijn, hoef je pas om 10 uur 's ochtends high te worden. Het kan een koele middag of avond zijn zonder dat je er kapot van hoeft te zijn," zeggen ze. Ook hierin zijn ze krachtig, een houding die ze duidelijk maken, die voortkomt uit de rockomgeving waarin ze zich bewogen en waarin ze als vrouw duidelijk maken dat "als je niet een bepaalde branie hebt, je een softie bent en wat je doet waardeloos is." Gelukkig zijn dit niet de eerste van velen. Er zijn er al velen en er zijn er nog velen.