'Esmorza amb mi', afgekorte levens (★★★) en andere releases van de week

De weergave van Barcelona als een bruisende stad, met muziek die op elke hoek van de straat te horen is (hoewel de realiteit misschien wat deprimerender is), wordt gewaardeerd, zelfs door de excentrieke Oriol Pla die in zijn speech vertelt hoe bevrijdend het kan zijn om in het Catalaans te rappen over stedelijke ritmes. Maar hoewel het ontbijt de belangrijkste maaltijd van de dag blijft (vooral als je het met anderen deelt), en de film de toegevoegde waarde heeft dat hij de neoliberale plaag van de brunch de rug toekeert (ter verdediging van de contradictio in terminis van authentiek Barcelona), laat het toch al overbodige thema van genezing een nasmaak van medicijnen achter, van een pil die smelt onder de tong terwijl we vergeten waarom we hem hebben ingenomen.

Zelfs als de laatste openbaring onze emoties weet te prikkelen, zijn we waarschijnlijk niet eens meer bewust van de diffuse problemen die ons hier hebben gebracht. Het zijn immers de zorgen van gewone mensen, die te veel op die van ons lijken.

Door Salvador Llopart

Het begint met een gelukkig gezin en een erfenis. We bevinden ons in het hedendaagse Hongkong, waar het verkrijgen van een huis net zo ingewikkeld is als hier. En het eindigt met een gezin dat niet zo gelukkig is, maar authentieker, zonder hypocrisie. De plotselinge dood van de eigenaar van het betwiste appartement ontketent het drama. Aan de ene kant staat zijn levenspartner van meer dan dertig jaar, met zeer weinig rechten. Aan de andere kant de officiële familie. Om sarcastisch te zijn, zouden we kunnen zeggen, met een oude mop in gedachten, dat niets een familie meer verdeelt dan een onopgeloste erfenis – behalve misschien afgunst, ambitie en bovenal een goede advocaat.

Maar vanaf dat moment bannen we ironie uit. Die is niet op zijn plaats in een delicate miniatuur als deze, getekend door de waarheidsgetrouwheid en ingehouden emoties van de personages. Elk gezinslid, met zijn conflicten, verlangens en ook zwakheden, onthult het latente conflict tussen oude genegenheden en gevestigde belangen. Een röntgenfoto van het gezin dan. Sterker nog: een MRI. Nuchter, met een traag tempo, maar zeker niet traag. Geneigd tot observatie en details. Niemand is misplaatst, en alle hoofdpersonen dragen op hun eigen manier de waarheid bij. Hun deel van de waarheid.

Wat echter het vermelden waard is, is het subtiele, delicate en oprechte werk van Pat (Maggie Li), de eigenaar, en vooral van Angie (Patra Au), de onterfde weduwe, die een beschuldigende stilte bewaart die de wanhoop die ze ervaart doorspekt met stille wrok – en ook twijfels. Dit is inderdaad een LGBT-drama dat veel verder gaat dan de letters van het alfabet. Het belicht de botsing tussen het traditionele gezin en de familie van keuze, en onderstreept het conflict tussen rechtvaardigheid en wet. Het verhaal ontwikkelt zich met een melancholische adem en zet de toon in elk van de beelden. De intimiteit van de situatie prevaleert boven de ruis dankzij de gevoeligheid van een jonge regisseur als Ray Yeung, die ook het script schrijft. Een pijnlijk genot.

Door Jordi Batlle Caminal

Gefilmd op één locatie (een doorsnee appartement) en in realtime (een buurtbijeenkomst die een onverwachte wending neemt), behandelt deze komedie actuele kwesties (elke denkbare fobie die leidt tot zogenaamde cancelcultuur) met aanstekelijke frisheid, verbale humor (en scherpte), en een sterke cast die met succes een karikatuur neerzet van een herkenbare burgerij die geneigd is zich zo ver mogelijk naar rechts te positioneren. Jazeker: een grappige, pretentieloze politieke komedie.

Door Jordi Batlle Caminal

De jonge hoofdpersoon kust een andere jongeman, een passerende toerist, op de lippen, en er breekt een storm los in het stadje; een stadje dat bevolkt wordt door een klimaat van duistere corruptie en verachtelijke fauna: de politiechef, de lokale gangster en zijn zonen, de ouders van de ongelukkige held en de priester (die zelfs een exorcisme uitvoert om hem te genezen), enzovoort. Een aangrijpend portret van een echt homofoob Roemenië, de film is per definitie hard, hard, gespannen en meedogenloos.

Door Philipp Engel

Het hart van Gallië is altijd al het onderwerp geweest van stedelijke fantasieën, van plattelandsmythes tot ruige plattelandsscènes en populaire komedies. Maar een levendige vrouw uit de Auvergne heeft eindelijk een statement gemaakt door de jeugd van haar streek ongefilterd te tonen, met natuurlijke acteurs, buiten de wereld van de cinema, die ze vastlegt tussen feestvreugde en races. Om van het leven een verfrissend en fascinerend filmisch object te maken, moet je de juiste afstand vinden. Dat is niet makkelijk, maar ze slaagt daar uitstekend in.

Door Philipp Engel

De aanwezigheid van Monner en Fernández is opvallend, maar de echte blikvangers zijn de Peruaanse acteur Job Mansilla en, bovenal, de stralende Poolse actrice Eliza Rycembel, twee migranten die gestrand zijn aan de rand van Madrid. De regisseurs tonen een bijna Antonijns oog voor het vastleggen van de ruimte van een gebouw in aanbouw, dat tijdens het barsten van de vastgoedbubbel de wankele thuisbasis wordt van de personages. Maar de verveling waartoe ze gedwongen worden, overwint uiteindelijk, misschien meer saai dan onthullend.

Door Salvador Llopart

Rose Dugdale was als kind diep betrokken bij terrorisme. Ze besloot haar ouders te irriteren en zich in de jaren 70 tegen het systeem te verzetten. Ze wist alles over kunst en de pijn die het verlies ervan met zich meebrengt, en als lid van de IRA was ze het brein achter de grootste roofoverval op schilderijen uit de geschiedenis, waaronder een Vermeer. De film van Molloy en Lawlor kiest voor kleinschalig terrorisme in kamerstijl, met flashbacks en flashbacks in de tijd, waarbij psychologie prevaleert boven adrenaline. Het resulterende schilderij is als een fractal van het moment. Evocatief.