'Geef het terug': de meedogenloze broers Philippou shockeren met hun sadisme jegens kinderen.

Er zijn films die als een soort stomp voor de kijker worden geplaatst. Maar er zijn er ook – minder vaak, ongemakkelijker – die dat doen alsof ze een spiegel zijn. Een vuile, gebarsten spiegel, slechts enkele centimeters van het gezicht geplaatst. In dat gebroken glas hebben de gebroeders Philippou besloten niet angst te weerspiegelen, maar het puurste en meest ondraaglijke lijden: dat van de kindertijd. Met Give It Back to Me , hun tweede speelfilm na het verbluffende debuut van Talk to Me , verhogen ze niet alleen de inzet, maar blazen ze ook het hele bord op. En misschien zijn ze in die explosie de balans tussen kunst en gruweldaden kwijtgeraakt.

De game draait niet om bovennatuurlijke angst vermengd met adolescente angst. Er zijn geen huisfeestjes in de buitenwijken of gevechten tussen studenten met mobiele telefoons. Hier neemt de hel de vorm aan van een krankzinnige moeder en achtjarige slachtoffers, in een van die huizen vol gruwelen die helaas echt bestaan, zelfs in Spanje. Maar het geweld – realistisch, droog, overweldigend – is niet langer angstaanjagend: het genereert fysieke pijn. De camera blijft niet hangen bij goedkope schrikmomenten, maar geniet in plaats daarvan van de gedetailleerde onthulling van kinderpijn. En dat, ondanks de buitengewoon goede acteerprestaties – met een geweldige Billy Barratt en een ontroerende Sora Wong , een gedeeltelijk blinde actrice in een blinde rol – is soms ondraaglijk.

Het voorstel glijdt gevaarlijk langs die dunne lijn die het artistieke van het sadistische scheidt. Er is geen ruimte voor de ambiguïteit van pijn als middel tot reflectie. Tenminste niet met voldoende verfijning. Give It Back to Me degradeert Carrie tot een kinderboek en het Franse Nieuwe Extremisme tot een bijna luchthartige horrordynamiek . Wat we hebben is een bijna pornografische uiteenzetting van de psychose van volwassen verdriet en kinderleed. Een meedogenloze stimulatie van empathie die de kijker niet tot medeplichtige, maar tot gijzelaar maakt.

De mythologie die Philippous uitdraagt, met haar echo's van H.P. Lovecraft en het onheilspellende, klopt nooit helemaal. De interne logica is grillig en de verhaallijn verontrustend, vooral in een laatste akte die alle geloofwaardigheid van een politieprocedure laat varen om de meest alledaagse clichés van een televisiethriller te omarmen. Je vraagt je dan af of deze aanvankelijke toewijding aan realistische brutaliteit een coherenter einde verdiende dan dat van een doorsnee film.

En toch is de cast onberispelijk. Sally Hawkins , die eigenlijk al een beetje eng was met haar ietwat extravagante lieflijkheid in Mike Leighs films – en in een castingbeslissing die vergelijkbaar is met de opname van Hugh Grant in Heretic – wordt getransformeerd tot een verslindende figuur. Maar dat is niet genoeg. Give It Back stelt een afdaling naar de hel voor zonder vangnet, zonder ironie, zonder troost. En dat doet het met evenveel formele effectiviteit als met een gebrek aan kritische afstand.

Het laatste shot, het enige moment van ware visuele expressie, had het geheel kunnen redden. Maar het komt te laat. De ondraaglijke explicietheid van de beelden, met de kinderen als hoofdrolspelers, grenst aan vernedering. En in de kern is het een film die niets vraagt. Hij toont alleen maar. Hij is sadistisch tegenover de kinderpersonages, en ook tegenover het publiek.