'The Family on TV' is geen progressief programma (en het is heel triest dat je het ons op die manier probeert te verkopen).

Een vriend van een vriend van mijn vader had een stapel vieze tijdschriften die leken op die lelijke toren op het strand van Barcelona ; Er waren allerlei soorten en namen, sommige klinken mij bekend in de oren, zoals Primera Línea , ik geloof FHM – vergeef me als ik niet zo bekend ben met offset- formaat erotica, maar ik kom uit 2000 – en natuurlijk de legendarische Interviú . Ik kan me herinneren dat ik als kind op een dag de toren vond in een kamer waar een enorme Scalextrix op de vloer was gemonteerd. Hij was geen normale kerel, dat weet ik. Ik vroeg hem, met al mijn pre-puberale ondeugendheid, waarom hij zoveel oude tijdschriften met naakte vrouwen bewaarde.

Het antwoord dat hij me gaf, en ik beloof je dat het waar is, ook al klinkt het als een goedkoop stereotype, was dat hij ze niet mooi vond vanwege de stijve borsten die de arme modellen lieten zien, maar vanwege de uiterst interessante verslagen die ze erbij schreven. Neem het. Ik, een puberjongen van een jaar of tien, behoorde, zoals u kunt zien, helaas tot een generatie die al heel vroeg toegang had tot internet en porno. We kregen al in de vijfde klas een computer via een programma van de regionale overheid, genaamd Classroom 2.0. —en ik had geen enkele morele overtuiging die mij ertoe aanzette om iemand te veroordelen die dat soort inhoud consumeerde. Ik weet echter nog dat ik behoorlijk geïrriteerd was dat hij mij voor een volslagen idioot hield en op een heel ironische manier met een excuus kwam dat zelfs mijn hond Ariel niet zou geloven.

Nou, sinds de komst van 'La familia de la tele' op TVE, heb ik ergens een vergelijkbaar gevoel.

Als je ook maar een beetje bekend bent met het verhaal dat dit toch al mislukte programma nog aantrekkelijker heeft gemaakt (arme zielen, ze hebben de data niet goed), dan zul je zien dat het is gebaseerd op de gedachte dat het een progressief format is. Het zou namelijk de roddelpers distantiëren van de traditionele aristocratie en dichter bij het volk brengen. U zult zien dat dit multiplex van vermeend progressivisme niet zozeer afkomstig is van de officiële kanalen van het communicatieteam van RTVE , maar van verschillende stemmen binnen haar kring: ik heb al heel wat influencers, journalisten, columnisten en publieke figuren van links 'La familia de la tele' horen prijzen als een 'noodzakelijk' product, dat 'al nodig was op de publieke omroep'.

Weet je waar ze mij aan doen denken? Aan al die cultuurcritici die, als ze een boek van een vriend moeten recenseren waarin ze geen enkel goed punt kunnen vinden, alleen maar denken: "het is een verhaal dat verteld moest worden" : die druppel is meestal de beste indicator dat een roman, laten we het voorzichtig zeggen, niet de beste ter wereld is.

*Als u de abonnementsmodule niet correct ziet, klik dan hier

Deze rook, vermomd als een golfer, zorgt er al dagen voor dat ik een beter moreel krijg, niet alleen als consument en belastingbetaler, maar ook als progressief – noem me gerust woke, ga je gang, je vindt het geweldig. Is dit nu echt het enige wat ze kunnen verzinnen om de natuurlijke erfgenaam van Sálvame op de agenda te krijgen van een publieke omroep, die overigens nog steeds een medium is met institutionele taken? Vinden ze het format dan zo ongepast dat ze ons moeten overtuigen dat het een progressief programma is , ook al weten we nog steeds niet waarom?

Kijk, ik ga niet oordelen over de moraliteit van een programma, want dat kan me niks schelen. Als het RTVE-team denkt dat ze met deze gok de middagshows van La 1 nieuw leven kunnen inblazen en daarmee goede kijkcijfers kunnen behalen , lijkt me dat geweldig. Er is een hoop onzin op de publieke omroep (en ook op de regionale omroep). Maar als ze denken dat ook maar een beetje verstand van zaken het verhaal zal geloven en dat het een progressief format is, lijkt het me dat ze ons voor tienjarigen houden (en dat is het niet eens). Kom op, dat kan niet.

Hier hebben we allemaal een bepaalde leeftijd en zijn we oud genoeg om te consumeren wat we willen, of het nou troep is of niet, zonder excuses van twintig dollar om ons geweten te sussen. Ik ben dol op een videogame waar ik al een paar weken verslaafd aan ben: Fortnite . In deze game moet je andere spelers op een klein eiland neerschieten totdat er nog maar één over is. De game is bedoeld voor zestienjarigen. Verzin ik nou dat ik het speel om in contact te blijven met jongeren en dat het, aangezien het tempo van de strijd je aanzet tot het vormen van bataljons, een product is dat teamwork aanmoedigt ?

Nou nee man, het is een spel dat ik leuk vind en dat is het, dat is het; we hebben allemaal guilty pleasures; We hebben allemaal wel eens gelachen om een ​​film van Santiago Segura, of Fast and Furious gekeken, of De Da Vinci Code gelezen, of geluisterd naar het nieuwste album van Anuel, zonder te pretenderen dat het een vooruitstrevend en noodzakelijk cultureel product is; Wij houden van wat licht is, wat vloeibaar is, wat niets kost; We zijn dol op die door AI gemaakte, hersenloze memes, zoals die met de krokodillenbommenwerpers , en we verzinnen geen enkel excuus om ze te consumeren. We zijn zelfverzekerd en we beseffen dat we niet dom zijn, net als ieder ander, omdat we niet al onze tijd steken in het cultiveren van onze synaptische verbindingen met mooie, progressieve en hoogwaardige kunst: ik kan 's middags een boek van Galdós lezen en 's avonds een geweldige playoff-wedstrijd tussen de Memphis Grizzlies en de Oklahoma City Thunder kijken, of zelfs de nieuwste aflevering van 'La familia de la tele' kijken terwijl ik dronken word van een biertje.

Het nieuwe TVE-programma is niet progressief. En dat is prima. Of niet. Nou ja, het is niet goed of slecht: het maakt helemaal niets uit. Het enige wat ik vraag is dat ze het ons niet gaan verkopen als een symbool van vooruitgang. We hebben hier immers allemaal herinneringen en we weten wat Sálvame was.