Aanbeveling voor Ernesto

Terwijl je je in de tweede helft van je leven stort, laat je nieuwsgierigheid je in de steek, net als je zicht. Het wordt steeds moeilijker om auteurs te vinden die je kunnen herschrijven, en als je ze vindt, zijn het vaak figuren uit het verleden. Daarom vier ik elke keer dat ik een levend genie ontdek.

Je struikelt bij het lezen van de eerste hoofdstukken van Blood Trails , de strip van de Japanse auteur Shuzo Oshimi , en je bedenkt dat de collectie in totaal uit 18 delen bestaat. Natuurlijk zijn mangalezers daar veel meer aan gewend. Als je je overgeeft aan de betovering van een auteur, kun je uiteindelijk de breedte van een boekenplank wijden aan Buddha van Osamu Tezuka , of een heel meubelstuk aan Lone Wolf and Cub van Kazuo Koike en Goseki Kojima , twee klassieke werken die een verontrustende omvang hebben in de ogen van iedereen die nog steeds niet op de hoogte is van een van de grootste prestaties van de Japanse strip: als een werk hoog is, blijft het pagina na pagina intact, zelfs als er meer dan 1000 zijn.

Feit is dat geen enkele bundel te vergelijken is met Blood in the Wind , waarvan de premisse en de behandeling een roman van Patricia Highsmith waardig zijn. Het verhaalt de angstaanjagende relatie tussen een gewelddadige moeder en haar enige zoon. Net als in de romans van de Texaanse schrijfster, roept de gekozen invalshoek, de microscopische blik op een handvol verlangens die op het punt staan ​​crimineel te worden, zoveel verstikking en duizeligheid op dat elk deel wel eens het laatste zou kunnen zijn. Ik zweer bij alles wat heilig is dat ik niet overdrijf. Elk deel culmineert in een laatste pagina die de perfecte afsluiting zou kunnen zijn van een verhaal dat desondanks blijft groeien en groeien tot het een horizon bereikt waarvan ik niets wil onthullen behalve wat Ingrid Garcia-Jonsson me schreef na het lezen: "Nu kan ik rusten."

Het goede nieuws is dat Shuzo Oshimi onvermoeibaar werkt en dankzij de inspanningen van uitgevers zoals Milky Way en Norma kwaliteitswerken in Spanje publiceert. Het écht goede nieuws is dat, hoewel Oshimi zichzelf de ongewone regel oplegt om zijn techniek met elke serie te transformeren, alsof zijn artistieke identiteit met elke uitkomst aan uitputting ten onder gaat, het oeuvre van zijn werk even eenduidig ​​is als een bloedtest. Het werk dat hem beroemd maakte, The Flowers of Evil , heeft het silhouet van een studentenkomedie, maar deelt hetzelfde mysterie als Traces of Blood : dat van onze eigen identiteit voorbij pijn en verlangen, als er überhaupt nog iets overblijft.

Dat is alles. Tot nu toe heb ik vier geliefden Blood Trails laten verslinden, en ik hoop dat jij de vijfde bent, Ernesto.