Carolina Durante: Hoe overleef je een explosieve tour die je naar de top brengt?

Diego Ibáñez (Madrid, 28 jaar), stem van Carolina Durante , een band die de afgelopen maanden opviel door groei en bekendheid onder Spaanse muziekgroepen, heeft een kluis gekocht. “Er zit een timer op: ik stop mijn telefoon er zes uur in, doe hem dicht en ik mag er maar twee keer per dag naar kijken”, legt hij uit. En hij herhaalt, tussen het onderstrepen, tussen de verkondiging en het ongeloof: “Ik heb een kluis voor mijn mobiele telefoon.”

—En dan kijk je er zes uur lang niet naar?

—Het is het doel! Mensen zien dat als een prestatie.

—Ren je van hem weg of is het desinteresse?

— Toen Benzema zei: “Het internet bestaat niet”, denk ik dat dat het doel was. Voor veel mensen is het internet tegenwoordig belangrijker dan het echte leven. Ik denk dat hij de strijd wint. En dat is een probleem.

Aan de andere kant van de tafel voegt de bassist van de groep, Martín Vallhonrat (Madrid, 32 jaar oud), toe: “Mijn leven is niet zo heel anders dan voorheen. Als ik de media en de netwerken negeer, is mijn leven in acht jaar tijd niet zo heel veel veranderd. De tours en dergelijke, ja, maar de rest… dat heeft niet zo’n grote invloed op mijn leven. "Als je je telefoon voor langere tijd weglegt, verandert de wereld, man."

De grens tussen de echte wereld en de digitale wereld is een serieuze zorg geworden voor de vier leden van deze traditionele punkpopband . En op het eerste gezicht is het logisch dat een groep die zo retro georiënteerd is, met één voet in 2025 en de andere in de Nikis, met argwaan kijkt naar de meest discutabele gewoonte van haar minderjarigen . Het is ook waar dat ze de afgelopen maanden - sinds Carolina Durante op 25 oktober haar derde album Elige tu propia aventura presenteerde en een tournee door Spanje begon die komende vrijdag in Madrid eindigt met een volle Movistar Arena - meer dan ooit op de lippen (en handen) van netwerken en media zijn geweest.

Ze zijn bekritiseerd voor dingen die ze hebben gezegd, zoals toen Ibáñez eind januari in een podcast een paar grappen over Getafe maakte en X ervan uitging dat hij geen grapje maakte. Ook dingen die er niets mee te maken hebben, zijn lelijk gemaakt, zoals de pogo's bij hun concerten. Er is kritiek geuit op het feit dat ze de deelname van Rosalía, de schoonzus van Ibáñez, aan een van de liedjes verzwegen hebben. Ze zijn op duizend manieren gelabeld: muziek voor cayetanos, vrolijke muziek voor verdrietige mensen , muziek voor nihilisten.

—Ik ben optimistisch over mijn leven —zegt Ibáñez.

—En met de wereld?

—Geen sprake van.

Carolina Durante heeft eindelijk haar intrede gedaan in de wereld van de beroemdheden, wanneer men de controle over het eigen imago verliest en de grond onder de voeten wegzakt. Ze spelen al een tijdje, maar tot nu toe waren ze een band die je live moest zien (in 2019, toen ze bij Universal tekenden, traden ze al twee jaar op en hadden ze acht nummers verzameld: een oeuvre van 22 minuten). Choose Your Own Adventure is het eerste album waarmee je vanuit huis contact kunt maken met de band.

Ibáñez: Gewoon vanwege de manier waarop het gezongen wordt. Het is zachter, minder hooliganistisch, minder hard.

Mario del Valle, gitaar: Laten we zeggen dat de andere meer op feestjes gericht is, sneller. Het is meer bedoeld om je voor te bereiden op het concert.

Vallhonrat: De productie wordt zorgvuldiger gepland. Het was de bedoeling om een ​​album te maken dat als een individueel artefact zou dienen, weet je? Laat het niet zo zijn van: “Kijk eens naar deze plaat, ik kan niet wachten om hem live te horen.”

De wereld van beroemdheden is geen fijne plek, zelfs niet voor zo'n trouwe groep fans. De mensen die aan tafel zaten (Ibáñez en Vallhonrat, de spraakzaamsten; Del Valle en de drummer Juan Pedrayes, die ernstig luistert maar niet meedoet) deden hetzelfde als zoveel mensen die overweldigd werden door de netwerken en de krantenkoppen: ze besteedden er geen aandacht meer aan. “Mijn moeder heeft het naar mij gestuurd”, zegt Ibáñez. Alleen noemenswaardige beledigingen worden naar de WhatsApp-groep gestuurd die ze delen. Ibáñez beheert de netwerken van de groep: zijn verbindingen zijn sporadisch. Na maandenlange interviews hebben ze moeite met zelfs de meest voor de hand liggende labels.

Zijn ze, zoals veel critici beweren, een indieband? Ibáñez: “Dat zijn we nog nooit geweest.” Vallhonrat: “We zijn noch indie als muzikaal genre, noch indie in de manier waarop we tot nu toe hebben gewerkt. Ons eerste album is uit bij een groot label .” Oké. Zijn zij een linkse groep? Ibáñez snuift: “Dat ding over links zijn, er is een punt waarop... om links te zijn moet je dit, dit, dit, dit en dit denken. Het roedel links . En als je niet aan één van die voorwaarden voldoet, dan val je af." Is hem dit ook overkomen? Pauze. “Nee, maar het overkomt veel mensen. Opeens zegt hij iets en dat is het... 'Facha, facha, facha'. Del Valle: “Dit hermetische dogma staat haaks op het echte discours en gesprek, zowel met je eigen mensen als met mensen met wie je het niet eens bent. Die dialoog bestaat niet meer.” Vallhonrat, woordvoerder van de obsessie van de groep: “Het algoritme…”

—Je teksten zijn behoorlijk links. Ze praten met gevoel over homofobie, racisme en klassisme.

—Er zijn dingen die ik niet links vind, die lijken mij voor de hand liggend, zegt Ibáñez.

En hier zijn we dan. Aan deze tafel wordt niets van wat er uit een mobiele telefoon komt als realiteit geaccepteerd. Wat is er buiten de mobiel? Vallhonrat: “Ik heb gekke tijden meegemaakt toen ik verslaafd was. Als ik Instagram verwijder, zit ik urenlang te schaken. Het is een kwestie van puur escapisme. Je vindt altijd wel een excuus. Als het niet YouTube is, dan is het wel iets anders." En hij voegt toe: “Het is een vorm van escapisme, omdat je de verveling niet onder controle hebt.”

—Verveel je je nu niet meer?

—Ik verveel me dood, natuurlijk, maar ik probeer me te vervelen. Verveling is een van de grootste stimulansen voor creativiteit en verbinding met mensen. Het dwingt je om je tijd op een bepaalde manier te leven. Lezen, schilderen…

Ibáñez: …je zet onder ogen zien.

Del Valle: Ik zoek naar kwalitatieve verveling. Naar troep op YouTube kijken is niet hetzelfde als een plaat opzetten en je laten meeslepen door de smaak ervan. Als je met duizend dingen tegelijk bezig bent, heb je geen tijd om stil te staan.

Vallhonrat: Wat kunstenaars de vruchtbare leegte noemen. Dat moment waarop je tegen jezelf zegt: “Wat ben ik aan het doen?” Als je een album maakt, komt het soms voor dat je samenkomt om te repeteren en dat er niets uitkomt, maar dat is niet het enige.

Ibáñez: Ga vissen, zei David Lynch. Ze zien aankomen, gaan repeteren om te zien wat eruit komt, noten spelen.

Vallhonrat: Er zijn dagen dat het een ramp is en je denkt: "God, wat een shit!" Of je repeteert drie uur en tweeënhalf uur is bagger en het laatste half uur lijkt nog prima. Maar daarvoor heb je tijd nodig. Je vervelen.