De briljante ontdekking in Barichara van het Mangle Collective en zijn geschiedenis van timmerlieden, kunst en land

"Ze maken kopieën," mompelde iemand toen ze de werkplaats verliet. "Kopieën!" dacht María Paula, die probeerde haar woede te bedwingen, "kopieën! Wat is er mis mee?" De eerste jaren van Colectivo Mangle – het echtpaar María Paula Álvarez en Diego Álvarez; hun zonen heten Álvarez Álvarez – waren een voortdurende strijd tegen scepsis. Niemand geloofde dat hun houten meubels, vol futuristische rondingen, golven die leken te zijn overgenomen uit een universum van fysieke formules en naar de sterfelijke wereld waren gebracht , afkomstig konden zijn uit een werkplaats in Chapinero . Zij, van hun kant, lieten zich niet overweldigen door de frustratie over het gebrek aan originaliteit in hun stukken en bleven werken in hun werkplaats, ervan overtuigd dat hun stoelen, boekenkasten en tafels bijzonder waren.

Ze wisten het vanaf het begin.

Diego en María Paula studeerden in 2006 af aan de Santo Domingo School of Arts and Crafts met een certificaat van beroepsbekwaamheid in de houtbewerking. Hun afstudeerproject was een tentoonstelling van hun meubels in het centrum van Bogotá. "We maakten geen deel uit van de kunstwereld of galerieën; we wisten niet eens dat het verzamelen van designmeubels bestond, maar we deden het wel."

Talent heeft een eigenaardigheid: het is zo zeldzaam dat het nieuws wordt. De naam van het collectief Mangle begon zich via mond-tot-mondreclame te verspreiden en verschillende kunstenaars huurden hen in om hun eigen projecten te ontwikkelen; zij waren de goden van hout. De enigen die het konden buigen, er bergen van konden maken of er spiralen mee konden maken. Ze konden elk idee omzetten in werkelijkheid; ze werkten onder andere samen met Natalia Castañeda , Saúl Sánchez , Juan Fernando Herrán en Miler Lagos en ontwikkelden verschillende interventies in de Nueveochenta Gallery. Op een keer, rond 2010, bouwden ze een kist om een ​​werk van Miler Lagos te vervoeren dat zo verfijnd was – praktisch een sculptuur om een ​​sculptuur in te huisvesten – dat de galeriehouder van Lagos, de Mexicaan Enrique Guerrero, hen wilde ontmoeten. Hij ging naar hun werkplaats in Chapinero en was zo gecharmeerd van hun meubels dat hij hen vroeg om de stand voor ArtBo in te richten. En het was een succes: alle kunstwerken van de kunstenaars waren uitverkocht, en ook het meubilair.

Hun reputatie als 'goede timmerlieden' verspreidde zich nog verder, en een New Yorkse galeriehouder, Alberto Magnan, moedigde hen aan de volgende stap te zetten: 'Tentoonstellen', zei hij, 'maar ik wil geen meubels; ik wil jullie werk.' En in 2013 sloegen ze in zijn galerie in Chelsea hun eerste toon aan: ze exposeerden verschillende objecten die klassiekers werden: houten kabels die in onmogelijke vormen waren gedraaid, hamers met handvatten die buigen als elastiekjes... de elementen van hun werkplaats vormden hun inspiratie; de ​​stukken die ze creëerden, waren in zekere zin 'de waardigheid van het ambacht'.

Diego en María Paula hebben drie kinderen en besloten tijdens de pandemie uit Bogotá te vluchten. Ze hadden familie in Barichara en dachten dat dit de beste plek was om ruimte en frisse lucht te hebben, zodat ze niet in quarantaine hoefden te leven. Ze verhuisden hun werkplaats en bleven daar, en te midden van hun werk en dagelijkse leven ontdekten ze een materiaal waar ze nog nooit eerder mee hadden gewerkt: aarde.

De huizen van Barichara zijn gebouwd van aarde. Het is het publieke geheim van hun schoonheid; de vertrapte muur is overal, aarde tot het uiterste gepakt, getransformeerd tot onbegaanbare, onverwoestbare muren zo oud als de stad zelf, met een kennis die teruggaat tot de oudheid. "De meesters weten waar er rodere of lichtere aarde is, ze stoppen bij een bocht en graven aarden heuvels om te bouwen. Er is aarde van stierenbloed, roze aarde..." aarde, aarde... het materiaal en het woord zelf – aarde – drongen zijn gedachten binnen.

Ze omarmden het materiaal met dezelfde zorg als hout, en hun eerste 'aardse' werk, We Are Here , in de SGR Gallery (Carrera 24 nr. 77-55), is een waar statement van autoriteit. De vloer van de galerie is bedekt met 20.000 aardbollen ; je moet je schoenen uittrekken om door het werk te lopen en het te voelen; om de ruwheid en rondingen te ervaren, om te genieten van een spectaculair architectonisch weefsel. "Op de openingsdag," herinnert Steven Guberek, directeur van de galerie, "vormde zich een stapel schoenen bij de ingang. Iedereen wilde erdoorheen lopen, erop stappen, het voelen."

Aan de achterwand hangen 23 bollen die 11 tinten aarde van Barichara uitbeelden. "Maar er zijn er meer", zegt María Paula. Waarom werkten ze aan de bollen? Het antwoord is even simpel en poëtisch als het kunstwerk zelf. Waarom meer? "Voor de aarde", zegt Diego.