De dag dat Verónica Echegui alle meisjes uit de buurt in het gelijk stelde met 'Yo soy la Juani'

Voor de buurtbewoners was het personage La Juani, zo perfect vertolkt door Verónica Echegui in 2006, geen verrassing. Haar manier van lopen, haar woordenschat, haar kleding. Haar vriend – bezitterig, bazig, onzeker – gespeeld in Bigas Luna 's film door Dani Martín , destijds de leider van El Canto del Loco (een rol die haar perfect paste), was ook geknipt. Yo soy la Juani was het perfecte portret van het suburbane meisje van de jaren 2000 (dat decennium waarin het leek alsof we allemaal iets konden worden, reizen en zelfs een superhuis konden bezitten). Maar met één groot verschil: La Juani was zelfverzekerd, evenwichtig en wilde slagen. La Juani wilde weg uit de buurt en niet gedoemd zijn om kassière te worden. Dat was wat alles revolutioneerde met deze film. Luna en Echegui gaven nieuw leven aan wat altijd (denigrerend) de "chonis" van Spanje was genoemd. Eindelijk waren ze meer dan zielloze sloppenwijkbewoners .

Daarom zijn wij, die uit Echegui's generatie komen, allen die de moed in de schoenen zakten bij het horen van het nieuws van haar dood, ook al hebben we haar nooit gekend, haar niet vergeten. Ze zal de geschiedenis ingaan. Want zoals het personage in de film zegt: "Ik word actrice, en laat niemand daaraan twijfelen, want ik ga het bereiken, laat het duidelijk zijn, want ik ben Juani ." Dat is helemaal onze generatie. JASP, zelfs uit de buurt.

De kronieken, wanneer je het krantenarchief raadpleegt – het is nog steeds een fantastische plek om echte informatie te vinden – vertellen ons dat Echegui, die net haar studie aan de School of Dramatic Arts (RESAD) had afgerond, die casting niet wilde doen, juist omdat ze zichzelf niet als "een chav" zag. Luna, die doorgaans een goed oog had voor minder ervaren acteurs – hij was de grote ontdekker van onder andere Ariadna Gil, Javier Bardem en Penélope Cruz , met films als Jamón, Jamón en Huevos de oro – zag in haar de perfecte Juani. Echegui, met haar natuurlijkheid en improvisaties – die later ook in de opnames werden doorgevoerd – sleepte de rol binnen uit 3000 kandidaten en stond achter de camera in de straten van Reus en in de wijk Bonavista in Tarragona, waar de film grotendeels werd opgenomen, en ook in Madrid.

Bigas Luna: "Ik denk dat zij de Spaanse vrouw van de 21e eeuw belichaamt, een meisje dat niet langer het slachtoffer is van de Iberische macho en een leider in haar eigen wereld wil zijn."

Bigas Luna zei vervolgens dat Verónica Echegui "een echt meisje is dat voortdurend op zoek is naar de waarheid". "Ik denk dat zij de Spaanse vrouw van de 21e eeuw belichaamt , een meisje dat niet langer het slachtoffer is van de Iberische macho en een leider in haar eigen wereld wil zijn."

Sociaal fenomeen

De film vertelt het verhaal van een meisje dat haar arme buurt wil verlaten om actrice te worden. Ze wil ook haar irritante en seksistische vriendje Jonah (Dani Martín) verlaten. Om dit te bereiken, verhuist ze met haar beste vriendin Vane (gespeeld door Laya Martí ) naar Madrid. Geen van beiden had een opleiding genoten, maar ze geloofden dat ze vooruit konden komen. Het was een waar geloof uit de jaren 2000.

Zoals Luna destijds over die personages zei: "Ze kunnen de mode beïnvloeden door een paar plastic oorbellen, een minirok en een trainingsjack te dragen. Juani is het nieuwe Iberische icoon na de folkloristische Lola Flores ." De actrice geloofde ook in die rol. "Ik vind Juani authentiek . Het verwijst naar iemand die het aandurft zijn dromen na te jagen en patronen te doorbreken, de barrières te overwinnen die het lot hem oplegt. Niemand verwacht iets van een vrouw zoals zij, maar ze heeft veel potentieel en een enorm hart. Ze herhaalt constant tegen zichzelf: 'Ik wil dit doen en ik ga het niet opgeven.' Er zijn te veel mensen die niet de moed hebben om na te jagen wat ze liefhebben en het leven moet geleefd worden," zei ze in een interview.

Echegui: "Ik geloof dat Juani authentiek is. Het verwijst naar iemand die zijn dromen durft na te jagen en de gevestigde orde durft te doorbreken."

Degenen onder ons die de film bij de première zagen, zagen dat ook allemaal. Daarom werd de film een ​​maatschappelijk fenomeen. Het is mogelijk een van de beste filmische portretten van de jaren 2000. Bovendien was het toen de arbeidersklasse nog niet vanuit een slachtofferperspectief werd geportretteerd, maar vanuit een positie van kracht en een verlangen om de wereld te veroveren. Het meisje uit de buurt was meer dan alleen degene die op televisie wilde komen en het wilde maken; het meisje uit de buurt wilde iemand zijn en succesvol zijn. Het is vreemd, maar vandaag de dag lijkt het een manier van leven die ver van ons af staat, niet die van vandaag, wanneer we alleen maar naar geld en luxe streven : wat betekent het om de wereld te veroveren?

Om een ​​recensie te citeren die Espinof bij de release publiceerde: "Verónica Echegui is gewoonweg fantastisch in haar rol. Schaamteloos, maar ook teder en vaak grappig, vormt ze een perfect duo met Laya Martí, die haar beste vriendin speelt, met wie ze naar Madrid durft te reizen om actrice te worden. De scènes waarin ze samen zijn, behoren tot de beste van de film; beiden slagen erin de opwinding van nieuwe kansen en het gevoel van ware vriendschappen over te brengen."

De regisseur, die al talloze films had gemaakt over gemarginaliseerde personages waaraan hij inhoud en aanwezigheid gaf, verklaarde na de première ook dat het zijn bedoeling was te laten zien dat "succes en geluk het resultaat kunnen zijn van persoonlijke inspanning , zelfs als er obstakels opduiken". Hij was ook van plan een trilogie te maken van "sterke en pittige vrouwen", maar maakte slechts één film meer, DiDi Hollywood , met Elsa Pataki. Luna zou in 2013 overlijden, eveneens aan kanker.

"Ik zal er alles aan doen"

Het was moeilijk voor Echegui om Juani los te laten. Ze zei dat in elk interview, hoewel ze ook lovend sprak over een rol die haar in het middelpunt van de filmwereld en bij veel van haar kijkers plaatste. De film eindigde met een jong meisje dat besloot haar dromen na te jagen. Op de achtergrond speelt het nummer "Como en un mar eterna" (Als in een eeuwige zee ) van Hanna – de soundtrack met La Mala Rodríguez, Facto Delafé en Hanna is een andere icoon uit die jaren van hiphop en flamenco uit de buurt – en neemt ze afscheid van haar vriend en de wijk Tarragona. "Vane, het leven is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Ik ben op zoek naar iets en ik zweer dat ik het zal krijgen. Ik zal er alles aan doen. Ik word actrice . Ik stop met een meisje te zijn, maar ik blijf Juani," zegt haar voice-over terwijl de hordes appartementen in de Catalaanse wijken door het raam van die forensentrein voorbijtrekken. Dat was in 2006. En dat waren de meisjes uit de buurt die Verónica Echegui voor altijd vrijpleitte.