De grote vraag van de reddingsactie: wat zat er in de rugzak die 40 jaar in de bergen had rondgezworven?

Andesgebergte rugzak 1.jpg

"Wat ik meemaakte toen ik de rugzak opende, was de meest emotionele ervaring die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Het was alsof ik herenigd werd met mijn oude man door de voorwerpen. En ik omhelsde de rugzak alsof het mijn oude man was ," vertelde Guada aan Los Andes uren nadat hij terug was in Mendoza .

Guillermo Vieiro en Leo Rabal NVC.png

Afgelopen zaterdag, 15 februari , vertrokken Guadalupe en Azul Vieiro -samen met de expeditie- avonturiers- vanuit Mendoza naar Chili .

In januari 1985 , tijdens een afdaling van de top van de Tupungato-vulkaan langs de zuidwand (het meest vijandige en gevaarlijke deel), vielen Guillermo Vieiro (44) en zijn partner Leo Rabal (20) ongeveer 300 meter naar beneden en stierven ter plekke. Bij die gelegenheid was Ulises Sila Vitale (een andere ervaren bergbeklimmer en vriend van Guillermo) verantwoordelijk voor het redden van het lichaam van deze ingenieur uit Buenos Aires.

Gezien de moeilijkheidsgraad van de reddingsoperatie bleef Vieiro's rugzak echter ter plaatse . En gedurende die 40 jaar werd het steeds meer bedekt met sneeuw en ijs . Maar de laatste jaren heeft de opwarming van de aarde de rugzak geleidelijk aan aan het licht gebracht . En zo zag gids Gabriela Cavallaro haar in februari vorig jaar .

Andesgebergte rugzak 3.jpg

Vanaf het eerste moment wist hij dat dit de rugzak was van de "grote" Guillermo Vieiro , vereeuwigd als "De Temmer van Aconcagua" , aangezien hij de top van de Kolossus van Amerika bereikte vanuit alle 5 mogelijke sectoren . En die dag begon de expeditie, die een paar uur geleden eindigde, vorm te krijgen.

Op 15 februari vertrokken de zusters Vieiro en de expeditieleden vanuit Mendoza naar San José del Maipo (Chili) . Ze waren het erover eens dat dit de meest aanbevolen ingang was om de Tupungato- sector te bereiken, waar Guillermo's rugzak zich bevond.

In deze Chileense stad ontmoetten ze de muilezeldrijvers Ismael Ortega en Bastian Acevedo , die deel uitmaakten van het avontuur . "Ze waren erg behulpzaam en kenden het gebied perfect , van begin tot eind. Ze waren verantwoordelijk voor het vervoeren van de vracht en het eten voor het kamp ," herinnert Guada zich.

Schat gevonden in de Andes: rugzak van 40 jaar geleden overleden bergbeklimmer teruggevonden

Op zondag 16 februari liepen de expeditieleden een afstand van 15 kilometer naar hun eerste onderkomen, een tent die speciaal voor dit doel is opgezet, ook voor degenen die vanuit Chili komen. Ook al waren er veel kilometers voor de eerste dag, het was in hun voordeel dat er geen oneffenheden waren en alles relatief soepel verliep.

Op maandag 17 februari ging de route nog eens 7 kilometer bergopwaarts, tot 3.100 meter boven zeeniveau. Daar bereikten ze een schuilplaats die was gebouwd van plaatstaal en sterker materiaal , en die steviger in elkaar was gezet.

Andesgebergte rugzak 2.jpg

"Daar begin je de westelijke muur van Tupungato te zien, die je tot dan toe niet had gezien. En vanaf dat moment zie je hem de hele tijd, de hele weg door ," voegt Guada toe.

Op dinsdag 18 februari bereikten de rugzakredders een hoogte van 3.600 meter boven zeeniveau . Daar zetten ze hun eigen tent op om de nacht door te brengen. De route liep niet langs de Tupungato-vulkaan zelf, maar was een combinatie van de normale route om deze mijlpaal te bereiken. Later werd echter afgeweken om de zuidkant te beklimmen (de plek waar de bergbeklimmers in 1985 omkwamen en waar de rugzak sindsdien is gebleven).

Op woensdag 19 februari hervatten de 9 avonturiers hun reis naar het volgende kamp, ​​gelegen op 4.600 meter boven zeeniveau .

"Daar begint de hoogte je hard te raken, maar gelukkig was het weer goed en was er geen wind of kou. En daar vind je ook een ongelooflijke plek, waar je het hele Andesgebergte ziet, Aconcagua , en tegelijkertijd kom je dichter bij Tupungato ," vervolgt Guadalupe Vieiro .

Een expeditie naar het Andesgebergte is erop uit om de rugzak van een man te redden die 40 jaar geleden stierf 3.jpg

Azul Vieiro, Melina Tupa en Ricardo Funes begonnen last te krijgen van de hoogte en de vermoeidheid . "Het was tijd om beslissingen te nemen en onszelf te verdelen ", herinnert Guadalupe zich.

Op donderdag 20 februari zetten Guadalupe, Javier, Gabriela, Gerardo, Juan Martín en Valentina hun reis voort naar 5.400 meter boven zeeniveau, terwijl Azul, Meli en Ricardo op 4.600 meter boven zeeniveau bleven om te herstellen en vervolgens terugkeerden naar de schuilplaats op 3.100 meter boven zeeniveau. Ze bleven daar de rest van de dagen, totdat ze hun metgezellen tegenkwamen toen deze met hun rugzakken terugkwamen.

"Op weg naar 5.400 meter boven zeeniveau passeerden we twee actieve vulkanen , namelijk Tupungatito . Er waren twee lagunes, fumarolen en kraters . Het was echt spectaculair," zegt Guada.

Op 5.400 meter boven zeeniveau - 700 meter van de plek waar Guillermo's rugzak zich bevond - bevond ook Guada zich op een kruispunt . Vrijdag 21 februari namen ze de tijd om uit te rusten en hun energie aan te vullen. Omdat "D-Day" naderde.

Guillermo Vieiro reddingsrugzak Andesgebergte 5.png

“Ik moest de beslissing nemen of ik door zou gaan of niet . De eerste nacht heb ik helemaal niet geslapen, deels door de hoogte en deels door de zenuwen. De jongens legden mij uit dat dit heel normaal was. Maar ik wist heel goed dat ik door wilde gaan tot 6.000 meter boven zeeniveau ', zegt de jongste van de Vieiro-zussen.

Zaterdag 22 februari was de dag met het beste weer en de beste omstandigheden , iets waar ze al op hadden gerekend.

Het was "Doeldag" , zoals de dag waarop een doel bereikt is in de bergsport en het klimmen genoemd wordt. En het was intens .

"We vertrokken om 4 uur 's ochtends , klommen 1.300 meter in hoogte en bereikten 6.000 meter boven zeeniveau . Daar aangekomen realiseerde ik me dat ik niet verder kon en bleef op 6.000 meter boven zeeniveau met 'la Tana' (redactie: Valentina Ruggiero ). Gabi, Gerardo en Juan gingen naar de rugzak , die 100 meter verderop was, en we hielden ze de hele tijd in de gaten," beschrijft Guadalupe over het belangrijkste moment dat de geest van de expeditie tot leven bracht.

Andesgebergte rugzak 4.jpg

Op dat moment hebben ze haar gered en uit het ijs gehaald - waarbij ze alle nodige voorzichtigheid in acht namen - en haar meenamen om aan de afdaling te beginnen.

"We wilden de rugzak met alle uitrusting openen en dus gingen we naar beneden ", voegt de jongste van de Vieiro-zussen toe.

Op zondag 23 februari keerden Guadalupe, Javier, Gabriela, Gerardo, Juan Martín en Valentina terug naar het asiel waar Azul, Melina en Ricardo verbleven. En daar openden ze de rugzak , die destijds - en nog steeds - de belangrijkste rugzak in de geschiedenis van het Mendoza-gebergte was.

Op maandag 24 februari kwamen alle 9 van hen bijeen en de route bracht hen terug naar San José de Maipo , waar ze een barbecue hielden om het succes van de missie te vieren. De expeditieleden namen ook de rugzak mee die Guillermo Vieiro - samen met zijn leven - achterliet toen hij in 1985 van de Tupungato-vulkaan afdaalde.

Andesgebergte rugzak 5.jpg

Op maandag 25 februari keerden de expeditieleden terug naar Mendoza . En daar wachtte Rodrigo Vieiro (de oudere broer van Guada en Azul ) hen op, samen met Ulises Vitale . Beiden droegen een gedenkplaat van de missie naar de Andinista Begraafplaats in Puente del Inca , waar een eerbetoon aan Guillermo te vinden is.

Wie kan beter beschrijven wat er in de rugzak van haar vader werd aangetroffen nadat ze deze veertig jaar lang hadden beschut tussen de lucht en de eeuwige sneeuw, dan Guadalupe Vieiro ?

"In februari vorig jaar , toen Gabriela Cavallaro het van een afstandje zag - maar ik kan het niet naar beneden krijgen - redde een andere gids en bracht een Super 8-camera naar beneden met de video van de top erin. Nu vonden we in de rugzak meer rollen video . Er zitten met name twee Super 8-videobanden en we moeten kijken in welke staat ze zijn. Er zat ook een jas , een slaapzak , een thermometer om de temperatuur te meten - heel oud -, twee of drie ijsbijlen , een touw, water en andere kleine containers ," zegt Guadalupe Vieiro .

Ulises Vitale en Guillermo Vieiro.png

Het verhaal van de redding van de rugzak van Guillermo Vieiro mensen over de hele wereld bewogen. "Mensen die we niet eens kennen, schreven ons op Instagram en per e-mail om ons hun verhaal te vertellen. Het was echt heel emotioneel ", zegt Guada, nu terug in Mendoza.

"We willen graag onze dank uitspreken aan Gabriela Cavallaro, Javier Gutiérrez, Gerardo Castillo, Juan Martín Schiappa, Valentina Ruggiero, Ricardo Funes, Melina Tupa, Ismael Ortega en Bastian Acevedo . Zonder hen was dit niet mogelijk geweest. We zijn al deze mensen eeuwig dankbaar voor zoveel liefde en zorg ", besluit Guada.

De expeditie naar het Andesgebergte vertrok om de rugzak te redden van een man die 40 jaar geleden stierf 4.jpg

De deelnemers aan deze recente missie behoren tot de gidsen en expeditieleden die al jarenlang de Andes Long-Distance Trail bewandelen. Dit project wil het hele Andesgebergte van Mendoza, van Aconcagua tot de Pehuenche -pas, verbinden met toerisme.