De Sant Jordi-werkplaats

Woensdag vond in het Palau de la Generalitat een van de evenementen plaats die op 23 april waren opgeschort vanwege het overlijden van paus Franciscus. Het evenement, een lezing van essayist Ferran Sáez Mateu getiteld "Christendom in de Catalaanse cultuur. Spiritualiteit vandaag", sloot aan bij de nieuwe aanpak van de officiële Sant Jordi-agenda, gepromoot door Salvador Illa. Het was een reactie op de half uitgesproken wens om het boek- en rozenfestival om te vormen tot een dag van bezinning op een inclusief gevoel van nationale identiteit, gebaseerd op de rechtvaardiging van de christelijke wortels van Catalonië en Europa. Deze wens werd ook tot uiting gebracht in de herinvoering, binnen het institutionele programma, van de mis in de kapel van Sint-Joris, met de bijbehorende zegening van de rozen, en de deelname van de president aan een dialoog met de schrijver Javier Cercas, gericht op het bevorderen van een mentaal kader dat gunstig is voor de acceptatie van het morele leiderschap van het pausdom "boven religieuze overtuigingen".

Sinds zijn aantreden combineert de president van de Generalitat verwijzingen naar het christelijk humanisme als inspiratiebron voor zijn regering met het verdedigen van de christelijke wortels van Catalonië. Hij combineert zijn gevoel van persoonlijke identiteit met de promotie van een ideologisch narratief over collectieve identiteit en met een unieke interpretatie van het niet-confessionele karakter van instellingen, wat de katholieke kerk een prominente plaats geeft. Het verband tussen deze operatie en een veranderend tijdperk, waarin het discours dat liberaal secularisme verbindt met de decadentie van het Westen succesvol wordt gepromoot en waarin de cultivering van uiteenlopende gevoelens het statistische gewicht aanwakkert van degenen die zich als cultureel christen identificeren zonder gelovig te zijn, lijkt voor de hand te liggen.

Zoals Illa al zei, de rol van het christendom in de geschiedenis is van onmiskenbaar belang.

Zoals Illa zelf herhaaldelijk heeft gesteld, is de rol van het christendom in de geschiedenis van onmiskenbaar belang. Maar de verschuiving van de behoefte om dit verleden te kennen en te begrijpen naar de bevestiging van 'christelijke wortels' als een identiteitserfgoed dat gemeenschappelijk moet worden omarmd en moet worden vereenzelvigd met waarden die hun meest gezaghebbende hoeder in de Kerk vinden, is twijfelachtig.

Lees ook

In het Evangelie van Matteüs benadrukt Jezus dat planten aan hun vruchten herkend worden en dat men geen druiven van doornstruiken kan plukken en geen vijgen van distels. Illa kiest er liever voor om een ​​andere botanische metafoor te gebruiken en spreekt over bomen die sterven als ze van hun wortels worden gescheiden, alsof de werkelijke geschiedenis van de Kerk zelf er niet toe doet en alsof de door hem voorgestelde gelijkwaardigheid tussen historische 'wortels' en hedendaagse 'waarden' niet twijfelachtig is. Deze metafoor wordt al eeuwenlang gebruikt door schrijvers, pausen en politici. Sante Lesti heeft het onlangs in een boek verteld: Il mito delle radici cristiane dell'Europa. Uit De Franse Revolutie in Onze Tijd (Einaudi, 2024), waarin hij de belangrijkste versies van deze verhalen en de bijbehorende strategieën vertelt.