En toen kwam de gevreesde slachting van Morante in Pontevedra, waardoor een historisch seizoen in de helft werd geknipt.

Een stier heeft een einde gemaakt aan Morante de la Puebla's historische seizoen in Pontevedra, het seizoen van zijn leven, en plotseling is de zomer verstoken van enthousiasme. Zoveel waarheid had een prijs. Die zit en die aanpassing aan de stieren waren al lange tijd een waarschuwing, net zo langzaam als de stierengevechten van Morante de la Puebla. De hoornstoot vond plaats met dezelfde verbluffende snelheid. Het is ernstig, maar het had erger kunnen zijn. Het is schoon.

Morante , een historische stierenvechter in de bloei van zijn carrière, had het jaar omgedraaid: de enige keer in de stierenvechtsport waar iemand in zijn soort , een van de zogenaamde artistieke stierenvechters, niet langer een metgezel was, maar in plaats daarvan de baas speelde. En de arena domineerde. En een levende mythe werd, een blijvende legende. Het was duidelijk dat alleen een stoot Morante kon stoppen. Het seizoen is in tweeën gedeeld. De verweesde zomer.

Morante de la Puebla raakte gewond net toen de middag in Pontevedra begon. Garcigrandes eerste stier viel tekort, viel in slaap, vervaagde van onderen. De maestro, die nooit een stap miste, gaf alles, in het midden, aan de linkerkant, altijd zo trouw en strak . Op een van die momenten ving hij hem op, eveneens als in slow motion. Op de grond leek hij te zijn ontsnapt, maar toen hij opstond, was de hele zak van zijn rechterdij opengescheurd. En te midden van de drukte van bemanningen en capes was bloed te zien. Ze inspecteerden hem alsof ze met handscanners werkten, en toen tilden ze hem er allemaal uit, tot een brancard voor mannen. En ze brachten hem naar de ziekenboeg zonder de ernst van de verwondingen te kennen.

Morante was de ochtend na het stierengevecht in El Puerto vanuit Jerez vertrokken. Hij was terug in het stierenvechten, geïnfiltreerd door de omslag in Marbella een paar dagen eerder. En deze keer was er geen kaap des overvloeds in het stierengevecht. Hij maakte de stier Talavante af. Ze opereerden hem vervolgens in de ziekenzaal van de Plaza de San Roque, onder plaatselijke verdoving. Juan José Domínguez, zijn banderillero , zei dat de ingangswond "breed" was. En hij was het ermee eens, zoals alle versies beweerden, dat de stoot geen aderen of slagaders had geraakt. Morantes manager, Pedro J. Marques, verduidelijkte dat er twee trajecten waren. Ze plaatsten een drain voordat ze hem overbrachten naar het Quirón-ziekenhuis. Van daaruit wilde de maestro zo snel mogelijk naar Sevilla vertrekken. Hij verzocht zelfs om vrijwillig ontslag, ondanks de tegenstand van de chirurg, Dr. García Riestra. Misschien is hij al onderweg. Het rapport plaatste de "onduidelijke wond", oftewel de ingang, op 10 centimeter , waardoor onderhuids weefsel en spierweefsel scheuren. Hij heeft een gescheurde musculus abductor magnus in twee banen. Eén naar beneden, 10 centimeter, en de andere naar boven, 6 centimeter. De prognose is somber, concludeert het ontnuchterende rapport.

De middag bleef vreemd en bitter, en over de bitterheid heen rees een kolossale Daniel Luque op. Na de stoot was de stierenvechter van richting veranderd, en een stierenvechter genaamd Coraje sprong eruit, alsof hij de sfeer in de arena op dat moment na Morante's stoot samenvatte. Hij was gewoonweg buitengewoon. Veruit de beste van de zes. Daniel Luque veroorzaakte een enorme opschudding. De Garcigrande hield van begin tot eind hetzelfde ritme aan, altijd van onderaf, met een royale pas, vooral met zijn rechterhand. Justo heeft nu de extra meter van de gebroeders Núñez in handen. Luque had zijn pet bij de deur van de ziekenboeg laten liggen. Hij hield hem vast om hem onder controle te krijgen, tot de explosie met luquecinas, waarbij de oren van de stier volledig werden afgesneden. Het was onduidelijk of ze om de staart voor de stierenvechter vroegen of om een ronde door de arena voor de stier, wat uiteindelijk ook gebeurde, tot groot enthousiasme van Núñez Feijóo en Mariano Rajoy.

Daniel Luque's dimensie zou nog steeds zijn hoogtepunt bereiken met een zesde stier die een wereld van verdienste vereiste. Zo gecast en complex, maar toch belangrijk. Een van die stieren die Luque de titel van maestro opleverden, waarmee hij al zijn registers naar boven haalde, die brute plek die hij domineert. Hij slikte en domineerde, en won zelfs met die meegevende linkerhoorn. Een geweldige DL, waar de anderen stikken of tekortschieten. Een sublieme zwaardstoot. De Garcigrande was taai genoeg om te sterven. Een descabello. Eén oor van zowel hier als Madrid. Zijn tussenstier was de armste en meest flauwe van een goed gebouwde corrida met veel toetsen.

Alejandro Talavante sneed vakkundig een oor af van een stier die zich onregelmatig gedroeg – een stier voor Luque – en gaf hem een flinke dosis. Hij loste geen van de vele problemen op die de vijfde stier opleverde. En met zijn zwaard zagen ze hem door de Cíes gaan.