Fito Páez: “We leven in een tijdperk van homogenisering en imperialistische dominantie van de telefoon.”

De term "onbrandbaar" past goed bij Rodolfo Fito Páez, een spraakzame man die op 62-jarige leeftijd en met 28 albums op zijn naam, aan de andere kant van het scherm nog steeds een oprechte glimlach toont. Terwijl hij in zijn thuisstudio zit, een kamer met een parketvloer en een open haard, staan ​​achter hem een ​​drumstel en verschillende gitaren, die de toewijding van de inwoner van Rosario aan de muziek weerspiegelen. “Ik breng hier uren door”, zegt de kunstenaar die dit jaar Novela presenteerde, een rockopera met heksen, circussen en geliefden die rechtstreeks is geïnspireerd op de Beatles – zelfs hun Sgt. Pepper’s , The Who en Queen. Een ambitieus werk, zijn muzikale nalatenschap, waaraan hij in de jaren 80 begon te schrijven en die hij vier decennia later voltooide, klaar om het in juli dit jaar in ons land te presenteren, met bezoeken aan het Palau Sant Jordi in Barcelona (5 juli) en de Movistar Arena in Madrid (8 juli). In afwachting van de theaterversie die in de hoofdstad in de maak is.

Je verzamelt veel muzikale jubilea, dat is onvermijdelijk. Maakt u zich zorgen over het verstrijken van de tijd?

Het feit dat de tijd verstrijkt, vind ik prachtig. Want als de tijd niet verstrijkt, dan komt dat omdat je dood bent (lacht). Het is een heel goed teken, ook al gaat het lichaam ermee stoppen. Je moet in alle dingen die je leuk vindt iets beter voor jezelf zorgen, en de tijd heeft ook iets zoets.

Er zijn mooie dingen.

Je bekijkt alles op een meer ontspannen manier en op een gegeven moment verdwijnt de passie. Passie heeft een goede reputatie, maar het brengt ook hoofdpijn en algemene problemen en kwesties met zich mee. Het is dus niet zo dat ik verdwijn, want ik kan nu ook beginnen met schrijven en daardoor gaan er acht uur voorbij en ben ik er, ben ik er nog steeds. Maar de passie is niet verdwenen, maar getemperd, en de problemen zijn niet langer talrijk, ze zijn anders. De gezondheid van uw kinderen, uw gezondheid, is het voornaamste brandpunt van conflicten.

Wat hem wel opvalt is het tempo van het componeren; hij heeft al 28 albums op zijn naam staan.

Ik breng de dag hier binnen door en uiteraard heb ik ook wel wat sociale uitstapjes, maar steeds minder. Maar ik maak geen liedjes of muziek voor platen. Je bent aan het studeren, testen, spelen, zingen, opnemen, schrijven en op een gegeven moment komt het tot een geheel.

Quadrofenie Ik heb het format herhaald: inleidende tekst, foto-interventie en de twee cd's met de songteksten.

Bij Novela was dat niet het geval.

Novela was een heel speciaal geval omdat het de structuur van het verhaal, het script, nodig had. Eerst bouwde ik de plot, in de jaren 1988 of 1990 componeerde ik een groot deel van het materiaal, waarvan er acht bewaard zijn gebleven, en nu heb ik er nog eens 17 gecomponeerd. Maar ik had het raamwerk nodig, ik had de tijd nodig, en omdat het een werk van deze omvang is, had ik een laboratorium nodig om het te testen, wat het mooiste is aan de compositie en de arrangementen, als een lied 10 verschillende vormen heeft in een week. Welke past het beste bij het verhaal en de algemene toon van het album? In dat laboratorium worden beslissingen genomen die het werk compacter maken.

Wat heeft het mogelijk gemaakt dat je het werk uiteindelijk kon afronden?

Maak eerst het verhaal af. Ik was weliswaar aan het componeren, maar had nog niet het hele kader parafraseerd. Het waren een soort vignetten die het script vergezelden. Ik heb de scènes met die muziek beetje bij beetje bedacht en het script was vijf jaar geleden al klaar, voordat de pandemie begon. Toen moest ik nog 17 liedjes componeren. Maar uiteindelijk ontdek ik dat er zoiets bestaat als een erfenis. Dat is mijn standpunt over hoe ik denk dat de dingen zijn. Vandaar het verhaal over dat kleine stadje bij Rosario, het idee van het reizende circus, de academische omgeving, de geschiedenis van de romantiek, heidendom versus academie, goed versus kwaad, de menselijke roedel... er zijn zoveel concepten ontstaan ​​over hoe menselijk gedrag eruitziet. En dan is er nog delirium, wat onderdeel is van de rockcultuur. Het is echter niet zozeer een Latijns-Amerikaans fenomeen zoals magisch realisme, maar het bevat meer de lysergia van de rockcultuur. En dan zijn er natuurlijk nog de Beatles: de richting is heel duidelijk.

Het klinkt ook als Queen en het klassieke personage Jimmy verschijnt, een eerbetoon aan The Who.

Ik heb het format van Qadrophenia herhaald, waarbij er een inleidende tekst is, een tussengevoegde foto en de twee cd's met de songteksten. Dat was het idee, het inspirerende format.

“Jimmy haat reggaeton, holle ritmes, nepgoud, namaak en Luis Vuitton.” Is dat jouw mening?

Dat is Jimmy (lacht), maar jullie zijn allemaal de personages. Ik denk dat een jonge, wilde, intelligente, coole, gevoelige kerel niet met reggaeton overweg kan.

Je houdt niet van reggaeton.

Het maakt geen deel uit van mijn cultuur, er is geen melodie, het interesseert me niet; Er is geen harmonie, het interesseert mij niet. Het is mijn eigenaardigheid dat ik verveeld raak door sommige uitdrukkingen. Ik zal hier later uitgebreider op ingaan in een essay dat eind dit jaar wordt gepubliceerd, met de titel "Muziek in tijden van massadementie". De wereld is duidelijk veranderd. Ik zou me hierbij niet richten op de muziek, maar op de culturele fenomenen die de wereld op dit moment meemaakt. Het is een algemene verarming, we leven in een tijdperk van homogenisering en imperialistische overheersing van de telefoon. Ik heb het gevoel dat alles door de war is: de media, de politiek, de technologische revolutie... Kinderen krijgen tegenwoordig met zoveel dingen te maken, en niemand is erop voorbereid, omdat het net zoiets is als een orkaan.

Perreo en feminisme Perreo en feminisme

Ziet u dit ook terug in Milei's Argentinië?

De wereld is gebrutaliseerd, rechts en volkomen individualistisch geworden. Alle rijken van het socialistische links zijn gevallen. De ideeën van Marx werkten niet in de werkelijkheid, en die van Gramsci niet in de politiek. Het is in deze context dat wat er in Argentinië gebeurt, gebeurt, en Milei past in de logica van die tijd; Het kan hij zijn of iemand anders, de naam maakt niet uit. Het moet een specifieke functie vervullen, en dat is ook wat het doet in dit nieuwe scenario, dit zielige scenario.

Laatst ontstond er commotie over een aantal uitspraken waarin ik perreo niet in een gunstig daglicht stelde.

Het nieuwe feminisme lijkt soms onbesmet; Je kunt er niets aan doen; Je pleegt ketterij als je ergens over gaat debatteren. Ik ben het daar niet mee eens, omdat ik geloof dat ik al sinds mijn geboorte een feminist ben en ik voel mij bevoegd om over bepaalde zaken te debatteren. Bovendien ben ik kunstenaar, dus ik weet ook wat deze onderwerpen inhouden. Als iemand vrouwenhaat injecteert en jou als stront behandelt in een muziekgenre, denk ik dat het de moeite waard is om tot reflectie over te gaan. Er zijn vrouwen die één ding verdedigen en dan iets anders gaan dansen. Ik vraag ze dan: dans jij ergens waarbij je slecht behandeld wordt? Leg het mij dan maar eens uit. Ik heb jou nodig om het mij uit te leggen. Maar niemand kwam het uitleggen. Ik heb een plot nodig omdat ik niets te maken heb met de misogyne cultuur, het vertegenwoordigt me niet en ik heb er geen empathie voor. En "Ik hoor bij de vallenstam" is voor mij niet genoeg. Leg me uit wat het is, vertel het me.

Lees ook De muziek moet doorgaan: hoe te overleven zonder het gezicht van de band Sergio Lozano

Terugkerend naar het album, sluit het verhaal af met liefde. Is uw idee van liefde in de loop der tijd veranderd?

Ik denk dat dit het enige onderwerp is dat mij echt interesseert. Het eerste waar je aan denkt als je aan liefde denkt, is een beetje waar Novela over gaat: de eerste romance, de eerste keer dat dat pure gevoel zich voordoet waarin je alles geeft voor de ander. Dan gaan de jaren voorbij, je maakt als koppel veel mee, je kinderen worden geboren en je beseft dat liefde nóg groter is, dat het een andere, nóg hogere dimensie heeft. Ik geloof dat Christus die liefde overvloedig heeft betoond in de zin van vroomheid, van geven zonder er iets voor terug te verwachten. Juist in deze onteigening wordt liefde immens, heeft het een onmetelijke waarde en gaat het alleen nog maar om gezelschap in de korte tijd van het leven, waarin we allemaal verloren raken en doen alsof het anders is. Als het pijn doet, is het geen liefde.

Ga je Novela uitvoeren tijdens de concerten?

Wij bestuderen het, en ik bereid ook een theaterproductie voor; We zullen moeten kijken of het mogelijk is vanwege de kosten. Matías Umpiérrez werkt eraan in Madrid. Ze hebben me al een eerste versie voorgelegd. Het is alsof je naar een concert gaat, maar je ziet de belangrijkste scènes terwijl ze gebeuren in de tijd dat het album duurt: een uur en tien minuten.