Hoe Jenny Han van het aannemen van bestellingen bij Olive Garden overging naar het schrijven van jouw favoriete liefdesverhalen

In ELLE's serie Office Hours vragen we mensen in machtige posities om ons mee te nemen door hun eerste banen, slechtste banen en alles daartussenin. Deze maand spraken we met Jenny Han, de bestsellerauteur van de boekenreeksen To All the Boys I Loved Before en The Summer I Turned Pretty . Ze bracht de geliefde coming-of-ageverhalen ook naar het scherm als uitvoerend producent van de filmtrilogie To All the Boys en bedenker en uitvoerend producent van de spin-off XO, Kitty. En , als bedenker en showrunner van de tv-bewerking van The Summer I Turned Pretty, trapte ze deze maand het derde en laatste seizoen van de serie af, dat in een week wereldwijd 25 miljoen keer bekeken werd op Prime Video. Hoewel de serie ten einde loopt, heeft Han meer projecten in de maak, dankzij een algemene deal met Amazon Studios en een nieuw seizoen van XO, Kitty op komst. Terwijl haar literaire en filmische universum zich blijft uitbreiden, raken de verhalen nog steeds dicht bij huis. "Het idee dat je fouten kunt maken en kunt struikelen, maar dat je nog steeds een persoon bent die liefde verdient, is iets dat heel belangrijk voor me is. Ik denk dat ik dat in al mijn personages onderzoek," zegt ze.

Wat ook opvalt aan haar werk op het scherm, is dat het draait om Aziatisch-Amerikaanse jonge vrouwen. De film To All the Boys, die in 2018 uitkwam en een moderne klassieker werd, markeerde een zeldzaam geval van een Aziatische vrouw, Lana Condor , die een romantische komedie speelde . Lola Tung (die de rol van Belly speelt in TSITP ) en Anna Cathcart (die de titelrol speelt in XO, Kitty ) zijn ook beiden van Aziatische afkomst. Han, die Koreaans is, prijst de groeiende vertegenwoordiging. "Dat maakt me echt trots", zegt ze. "Het is heel spannend om dat te zien." Hieronder bespreekt de multi-hyphenate haar unieke schrijfaanpak, haar go-to-advies voor auteurs en haar gedachten over de TSITP- fandom.

Mijn eerste baan

Ik had banen op de campus, maar mijn eerste meer officiële baan was toen ik een zomer lang als ober werkte bij Olive Garden. Ik was de beste ober die je ooit had gehad als ik maar één of twee tafels had, en een ramp als ik er meer dan twee had.

Mijn standaard [bestelling] was de lunchportie kip Alfredo, maar ik voegde er spinazie aan toe, en dan nam ik frambozenlimonade, broodstengels en salade. En als ik dan toch voor het dessert ga, kies ik voor de witte chocolade-frambozencheesecake.

Mijn slechtste baan

Toen ik net in New York woonde en naar de universiteit ging [om mijn master in creatief schrijven te halen], werkte ik als uitzendkracht ernaast. Mijn masteropleiding was alleen 's avonds, dus ik werkte overdag. Elke week deed ik wel iets anders. Meestal zat ik gewoon op kantoor en beantwoordde ik de telefoon of verwerkte ik de lunchbestellingen en zo.

En ik was altijd bang om te zeggen of ik goed was in Excel. Je verdiende meer als je zei dat je goed was, maar ik was bang dat ik gevraagd zou worden om gekke spreadsheets te maken, dus dan zou ik dat nooit [op mijn cv] zetten. Maar ik verdiende toen maar $10 per uur. Dat had ik gewoon moeten doen. Maar ik houd me aan de regels. Ik heb waarschijnlijk een paar maanden als uitzendkracht gewerkt, en toen kreeg ik een parttime baan bij een kinderboekwinkel in de stad.

Mijn schrijfproces

Het is anders als ik een roman schrijf dan als ik een script schrijf. Ik schrijf niet in volgorde als ik een roman schrijf. Ik schrijf gewoon waar ik die dag zin in heb, waar ik zin in heb om over te schrijven. Ik noem het 'eerst het dessert'.

Het voelt goed voor me, want dan kan ik een aantal scènes verzamelen en de samenhang ontdekken, wat er ontbreekt en wat ik moet uitbouwen. Het voelt veel beter als je ziet dat je al 40.000 woorden hebt. Het is minder intimiderend.

Het grootste verschil tussen het maken van boeken en films

Filmmaken is echt samenwerken, je werkt met zoveel verschillende mensen samen en je profiteert echt van hun expertise, creativiteit en uitgebreide kennis. Een production designer zou bijvoorbeeld kunnen zeggen: "Deze kleur op de muren past beter bij ons vanwege het licht hier en daar." Een roman schrijven is een eenzaam proces. Het is alleen jij en de pagina. Dus jij beslist alles, en jij bent de regisseur, de producent, de production designer, de kostuumontwerper. Jij bent degene die de hele wereld in je eentje creëert, dus dat is heel anders.

Het meest trotse moment in mijn carrière

Ik ben trots als ik het gevoel heb dat ik begrijp wat mijn publiek wil en dat ik ze dat kan geven. Voor mij draait het vertellen van verhalen, maken van televisie en schrijven van boeken echt om verbinding. Ik voel me echt bevoorrecht dat ik me verbonden voel met het publiek.

Een motto waar ik naar leef

Ik hoorde hier voor het eerst over ineen interview met Nancy Pelosi . Ze vroegen haar hoe het is om de meest gehate vrouw van Amerika te zijn. Ze zei: "Je staat in de arena; je moet klappen incasseren om die arena te betreden." En als je geen klappen incasseert, ben je slechts een "toeschouwer". Dat is echt slim om risico's te nemen of in de schijnwerpers te staan.

Hoe ik me voel als mijn personages tot leven komen op het scherm

Het is echt leuk om te kunnen uitbreiden en verhalen in meer media te vertellen. Want de boeken zullen er altijd zijn voor [de fans]. Mensen verkleedden zich als Lara Jean [uit To All the Boys I Loved Before ] vóór de films. Ze hadden hun eigen ideeën over wie ze was en wat ze zou dragen, en ze kwamen verkleed als haar naar mijn boekpresentaties. En mensen voelden zich verbonden met Belly's verhaal toen het nog maar op papier stond, en nu heeft het zeker een veel groter publiek bereikt. Ik zou zeggen dat The Summer I Turned Pretty altijd mijn populairste verhaal wereldwijd is geweest, omdat ik denk dat mensen zich in Belly's schoenen kunnen verplaatsen, en je zou echt op een Zweeds strand kunnen zitten, een strand op de Filipijnen, of eigenlijk waar dan ook, en je kunt je voorstellen dat je haar bent. Het voelt heel universeel.

Waarom ik de verhalen over volwassen worden van meisjes serieus neem

Ik heb het vertellen van verhalen over jongeren altijd benaderd als iets dat niet echt verschilt van het vertellen van verhalen over volwassenen. Ik denk dat het erom gaat die ervaring te respecteren en serieus te nemen. Voor mij is het belangrijkste om die ervaring echt te eren en te zien dat de ervaring en het standpunt van een jongere terecht zijn. Ze leven nog niet zo lang en hebben een beperktere ervaring omdat ze jonger zijn, maar dat maakt het niet minder belangrijk of reëel.

Als je een flinke ruzie hebt met je beste vriend(in) en je zit op de middelbare school, kan dat enorm schokkend zijn. Het kan je hele bestaan echt destabiliseren. Ik vind dat niet minder reëel of belangrijk dan iets wat een volwassene overkomt. Die gevoelens zijn hetzelfde, en soms zijn ze zelfs dieper omdat je het voor het eerst meemaakt en je nog niet weet dat het beter zal gaan en dat je gewoon door moet gaan. Je hebt dat nog niet kunnen ervaren. Soms heb je gewoon tijd nodig om te helen, en daarom kan het heel intens en scherp aanvoelen. De eerste keer zal altijd op de een of andere manier een schok voor je zijn.

Over de acteurs in het Jenny Han-universum die met elkaar botsen

Gavin [Casalegno] is momenteel bezig met het opnemen van een film in Thailand met Lana [Condor], en ze hebben me vanochtend via FaceTime gebeld. Het was erg gaaf om de twee samen te zien werken. En toen stond Lola [Tung] op Broadway in Hadestown met Jordan Fisher, die ook in het To All the Boys -universum zat.

Mijn relatie met The Summer I Turned Pretty vorm

We kennen elkaar allemaal heel goed. Als je op de set werkt, ben je soms wel twaalf uur per dag samen. We waren in Wilmington, een klein kustplaatsje in North Carolina. Ik bleef daar de hele tijd, omdat ik me gewoon echt op het werk concentreerde. Iedereen deed dat; mensen bleven niet vaak weg. Je voelt je echt verbonden als je samen aan iets werkt. Het heeft echt dat gevoel van een theatergezelschap. Ik denk dat het ook dat gevoel is van: we beleven dit samen, we zitten er echt samen in . Dat is uniek.

Hoe ik reageer op fans die de TSITP -cast online pesten

Ik ben beschermend over de cast en wil mensen er gewoon aan herinneren dat iedereen ziet wat je online zegt, en dat er echte mensen zijn die deze personages spelen. Ik denk niet dat het makkelijk is om in de schijnwerpers te staan en dat mensen alles aan je ontleden. Ik denk niet dat dat gezond is voor wie dan ook. Ik vind de cast van Summer I Turned Pretty online niet echt geweldig. Ik wil alles doen wat ik kan om ze te beschermen, maar ik hou ook heel erg van het publiek.

Over de positieve reacties van fans op de show

Het is altijd erg leuk om mensen te zien feesten en hun kijkfeestjes te zien houden. Mensen zijn zo slim en grappig en maken echt leuke video's rond de show, waar ik graag naar kijk. Dat kan ook gewoon heel bevredigend zijn, om te zien hoe mensen er hun eigen ding mee doen.

Wat ik hoop dat kijkers meenemen uit het laatste seizoen van TSITP

Als ik een boodschap zou moeten meegeven, dan is het dat je moet weten dat iedereen menselijk is. Mensen maken fouten, maar dat je nog steeds iemand bent die liefde verdient.

Waar ik nu aan werk

Ik werk aan een paar films. Ik ben bezig met een serie, maar ik kan er momenteel nog niets over zeggen. Het is te vroeg.

Dit interview is bewerkt en ingekort voor de duidelijkheid.