Hoe Tini evolueerde van haar Disney-sterrenverleden naar een Latijns-Amerikaanse popicoon
Jasje, top, rok, McQueen. Oorbellen, Cartier. Muiltjes, Christian Louboutin.
Er was een tijd dat de Argentijnse latinpop-sensatie Martina "Tini" Stoessel vond dat een Disneyprinses haar tranen moest inhouden. Vanaf 2012 speelde de toen 14-jarige Tini de hoofdrol in het Latijns-Amerikaanse drama Violetta van Disney Channel, waarin ze de titelrol vertolkte van Violetta Castillo, een meisje wiens popsteraspiraties de hare weerspiegelden. Met de echo's van Hannah Montana groeide de serie uit tot een wereldwijde sensatie, met een invloed die zich uitstrekte tot ver buiten haar woonplaats Buenos Aires. (Zoals de Zuid-Afrikaanse zangeres Tyla in januari tweette : "Violetta used to be my shit.") Tegen de tijd dat Violetta in 2015 haar laatste aflevering uitzond, had Tini drie seizoenen van 80 afleveringen opgenomen en besloot ze dat een solocarrière beginnen de natuurlijke volgende stap was. "Ik geloof dat het zo simpel was als mijn hart volgen", zegt ze. "Wat ik voelde toen ik Violetta had afgemaakt, was [de wens] om te blijven doen wat ik leuk vond, maar deze keer op mijn manier."
Muziek maken op haar manier betekende evolueren, volwassen worden en fouten maken in de openbaarheid. In het decennium dat volgde, bouwde Tini een solocarrière op en groeide uit tot een van de populairste muzikanten van Latijns-Amerika. Terwijl ze nummers en optredens produceerde, leerde ze haar verslechterende mentale gezondheid te negeren en zette ze zo'n sterke act op dat ze zichzelf er bijna van overtuigde dat ze floreerde.
Die façade verbrijzelde volledig in 2024, met de release van haar zesde studioalbum, Un Mechón de Pelo ("Een Haarlok"). Deze nieuwe muziek – haar "meest persoonlijke album" tot nu toe – was geen zoetsappige meditatie over zelfliefde; het was een introspectieve, experimentele saga van isolatie en depressie. In nummers als "tinta 90" en "posta" ontpopt Tini zich als een "geheime depressieve" en slachtoffer van haar eigen zelfbedrog, zingend: "Een prinses huilt niet op televisie / Maar mijn acteerwerk was zo geloofwaardig / Zelfs Tini geloofde het, echt / Maar Martina werd wakker en ze geeft erom, echt."
"Critici zullen er altijd zijn. Wat voor mij belangrijker is, is om echt en oprecht tegen mezelf te zijn."
Tini begrijpt dat haar fans geen recht hebben op intieme inzichten in haar gezondheid, maar ze gelooft wel dat ze hen eerlijkheid verschuldigd is. (Ze noemt artiesten zoals Billie Eilish als inspiratie voor haar openheid.) Nu, ongeacht de negatievelingen – en die zijn er genoeg, geeft ze toe – kijkt Tini uit naar de toekomst met als doel "absolute vrijheid".
"Ik ben me aan het realiseren wie ik ben en waar ik sta, en probeer een middenweg te vinden tussen het leven dat ik heb gehad en het leven dat ik wil opbouwen", zegt ze. Ze is zes maanden bezig met de opnames van een nieuw album, een album dat, zegt ze, haar zoektocht naar vrijheid weerspiegelt in de beats, teksten en visuals, en ze is ook bezig met het plannen van een tour die haar hele carrière beslaat en klinkt als haar eigen versie van Taylor Swifts Eras.
Later dit jaar speelt ze ook in het Disney+-drama Quebranto , haar eerste televisieserie in tien jaar. En wat er ook gebeurt, ze heeft er nu al vrede mee dat ze haar waarheid met de wereld heeft gedeeld. "Het vermogen om gevoelens om te zetten in muziek was onderdeel van mijn genezingsproces", zegt ze, "en ik geloof dat het delen ervan ook onderdeel was van mijn genezingsproces."
Jasje, top, rok, McQueen. Oorbellen, Cartier. Muiltjes, Christian Louboutin.
Omdat ik deel uitmaak van zoiets groots als Disney, zeg ik altijd dat het voor mij voelde als mijn universiteit. Ik heb nu het vermogen om dingen op te lossen die, als ik dat niet al vanaf mijn veertiende had meegemaakt, misschien nog steeds zouden helpen om te begrijpen wat het betekent om blootgesteld te worden en om op het podium te staan.
Waarom heb je besloten om op Un Mechón de Pelo geen artiesten te laten optreden, terwijl je dat op eerdere albums wel deed?De beslissing om geen samenwerkingspartners te hebben, kwam doordat ik voor het eerst op een album mijn hart opende voor heel diepe persoonlijke aspecten. Dit waren geen doorsnee nummers; ik praatte echt over wat er emotioneel met me gebeurde. Het was zo'n persoonlijke kwestie dat, nou ja, de realiteit is dat er niemand anders was die dat verhaal kon vertellen.
Wat was het moeilijkste aan het maken van Un Mechón de Pelo , wat betreft het openlijk praten over je geestelijke gezondheid?Het moeilijkste was om [mijn mentale problemen] zelf te accepteren. Ik was niet oprecht tegenover mezelf en tegenover al die mensen die uiteindelijk mijn nummers consumeren of me in een interview horen. Ik was niet eerlijk tegen al die mensen en glimlachte alleen maar en zei dat alles goed was, terwijl ik van binnen helemaal kapot was. Ik wilde niet in een ergere situatie terechtkomen. Ik had het gevoel dat [wat] het eerlijkst van me zou zijn [zou] zijn om niet meer op het podium te staan, niet door te gaan en door te gaan en door te gaan totdat het op een gegeven moment zou breken, alleen al door te doen alsof alles goed was. Ik denk dat het niet eerlijk was tegenover mezelf, noch tegenover de mensen.
Niet alle kijkers reageerden positief op de kwetsbaarheid in Un Mechón de Pelo . Sommigen beschuldigen je ervan je mentale problemen te misbruiken om invloed te krijgen. Hoe ben je met die kritiek omgegaan, aangezien je iets zo rauws en persoonlijks deelt?Uiteindelijk zullen er altijd critici zijn. Wat voor mij belangrijker is, is om eerlijk en oprecht tegen mezelf te zijn. Al die nare dingen die ik las, verrasten me niet. Ik begrijp ook dat er veel mensen zijn die misschien niet begrijpen wat je bedoelt met 'mentale gezondheid'. Misschien zijn er mensen die niet begrijpen wat ik bedoel met 'blootstelling'. Misschien zijn er mensen die niet begrijpen wat ik bedoel als ik het over angst heb. Ik begreep dat, [terwijl ik nog steeds] zeker wist wat er met me aan de hand was.
Mini-jurk met capuchon, David Koma. Manchet, ring, Cartier. Panty, Falke. Muiltjes, Giuseppe Zanotti.
Toen ik dat album uitbracht, besefte ik hoe noodzakelijk het voor me was om het te doen. En ik was er trots op dat ik het gedaan had. Ik ga je niet voorliegen, er zijn opmerkingen die pijn doen. Er zijn opmerkingen waar je soms met [degene die] die opmerking maakt, over zou willen praten en een middenweg zou willen vinden. Dat kan niet; dat is onmogelijk. Je kunt niet alles controleren wat mensen denken. De grootste uitdaging was om mezelf aan te moedigen het toch uit te brengen. En wat er gebeurde, toen ik het uitbracht, is dat ik er helemaal geen spijt van heb gehad.
Vorig jaar was Latijns-Amerikaanse muziek het snelst groeiende streaminggenre in de VS. Hoe is het om de populariteit ervan op zo'n wereldwijde schaal te hebben zien groeien en te weten dat jij aan die groei hebt bijgedragen?Het maakt me heel erg trots, want ik heb het gevoel dat we veel te bieden hebben. En het mooiste is, afgezien daarvan, dat je taal er niet toe doet, en ook niet waar je vandaan komt. Muziek bevestigt opnieuw dat het in staat is om de meest onvoorspelbare mensen te verenigen.
Haar door Lacy Redway voor Tresemm é; make-up door Alexandra French bij Forward Artists; manicure door Ginger Lopez bij Opus Beauty; geproduceerd door Petty Cash Production.
Een versie van dit verhaal verscheen in de uitgave van mei 2025 van ELLE.
elle
