Morante, op de schouders gedragen door Alcalá na de opening van de Puerta Grande in Madrid: "Het is een eerbetoon aan een leven lang werk."

De arena stond op om Morante na het volkslied te verwelkomen. De sigarenmaker, al erkend als de grondlegger van het beste stierengevecht van de Isidril-cyclus, verkeert in buitengewone vorm, en Madrid weet dat. Hoewel het absurd is om over Morantes momenten te praten, want wie had in 2022 gedacht dat zijn stierenvechten verbeterd zou kunnen worden? Nou, dat is hij wel. Met ongeëvenaarde beheersing van de man die volgens velen de beste stierenvechter aller tijden is. En als zodanig kreeg hij een staande ovatie.

"Mevrouw, dit is voor u en voor Spanje," droeg Morante op aan Infanta Elena, aanwezig bij de 10e slagboom. Zijn dochter, Victoria Federica, stond in een steegje, waar ook Ayuso, Almeida, Miguel Abellán en Javier Conde aanwezig waren. En José Antonio wijdde nog een meesterwerk aan Doña Elena en Spanje, waarop Madrid zijn naam scandeerde, afgewisseld met kreten als "Morante, ik hou van je!" tijdens een ronde door de ring waar hij zich in verheugde. De stierenvechter kwam vrolijk binnen na het verzamelen van sigaren, waaiers en bloemen. Laatst belette het zwaard hem de hoofdpoort binnen te gaan, en vandaag "heb ik hem goed kunnen doden. Het vervult me ​​met trots om zo'n groot beroep uit te oefenen," verklaarde hij in Telemadrid.

Sommige toeschouwers waren nog steeds gefocust op de finale van Ronald Garros. "Miauw!" riepen ze naar de vierde stier terwijl Morante tegen hem aan het stierenvechten was. Maar die grappen veranderden in luide "oels!" toen Morante besloot Madrid op zijn kop te zetten met een zwakke stier. "Hoe gaat het met Alcaraz?" vroeg een seizoenkaarthouder. "Wat kan mij het schelen hoe het met Alcaraz gaat!" antwoordde zijn mede-seizoenkaarthouder.

In de ring voerde Morante het stierengevecht uit dat de deur voor hem zou openen. Het gevecht waar hij zo hard voor had gevochten, en waar we allemaal zo van hadden gedroomd. Huilend omhelsde hij zijn neef Juan Carlos, waarmee hij uitdrukte hoeveel dit voor hen betekende. Natuurlijk, toen ze de banderillas voor de vijfde stier plaatsten, vulde een daverend applaus de arena. Nu was het echt belangrijk: Alcaraz had net Ronald Garros gewonnen in de langste Grand Slam-finale ooit, en die dag liep Morante de Calle Alcalá op.

De stierenvechter heeft buitengewone prestaties van de maestro verdiend, zoals ze erkende via de microfoon van David Jaramillo: "Ik heb vaak op het punt gestaan ​​om via de hoofdingang te vertrekken, maar met het zwaard lukte dat niet. Het is een eerbetoon aan een leven vol ervaring. Ik zou het stierenvechten niet willen verlaten zonder via de hoofdingang te vertrekken." Een meer dan verdiende beloning, al hopen we dat het Genie er nog een handvol kan openen. Het was alleen een kwestie van de scharnieren smeren.

Een stem, hunkerend naar aandacht, riep vanuit de zaal dat het een leugen was. De toeschouwer had gelijk: wat hij zag leek een leugen, onrealistisch. En misschien zullen we nooit meer zo'n onwerkelijke stierenvechter zien. Laten we ervan genieten zolang we het hebben, want we kunnen met trots zeggen dat we Morante de la Puebla, de grootste stierenvechter, hebben zien vechten.

Duizenden mensen sprongen de arena in om de koning der stierenvechters op hun schouders te dragen (met toestemming van Joselito, die eveneens vanuit de hemel de triomf van zijn meest fervente volgeling en vaak alter ego heeft mogen meemaken). De menigte in de wagen bleef niet stilstaan: ze liepen verder de Alcalá-straat op, in een poging het Hotel Wellington te bereiken, als een Dolorosa in een processie.