Nationaal Pact voor Taal

Gezien de kritieke situatie van de Catalaanse taal wordt er al lang gesproken over de noodzaak om een ​​nationaal pact te sluiten. Wanneer de situatie verslechtert, zijn er dringend buitengewone maatregelen nodig. En alle indicatoren bevestigen de achteruitgang op alle gebieden van Andrea Gumes’ taalgebruik, ondanks pogingen van de afdeling Taalbeleid om de slechte resultaten van de laatste enquête over taalgebruik te verdoezelen.

Het is duidelijk dat de meerderheidstalen deze afspraken niet nodig hebben, maar in het geval van het Catalaans is dat anders. Met 10 miljoen sprekers is het een middelgrote taal. Het is geen minderheidstaal, maar wel een politieke minderheidstaal. En in een steeds globalere wereld, waar de opmars van het Engels zelfs die van het Spaans overtreft, was een nationaal pact essentieel.

Door overdaad of gebrek daaraan is een pact goedgekeurd dat slechts de steun heeft van 68 afgevaardigden

Samen met een groep taalkundigen en op initiatief van Rudolf Ortega eisen wij dit in 2021 in het boek Molt een gunst, dat als ondertitel heeft “57 voorstellen en een pact per la llengua” (Eumo Editorial). Het is opmerkelijk dat, toen de ERC nog in de Generalitat zat, het debat draaide om de noodzaak om de PSC bij het pact te betrekken. Het leek ons ​​vanzelfsprekend dat Esquerra, Junts, CUP en Comuns zouden meedoen. Maar om een ​​nationaal pact echt nationaal te laten zijn, moest het twee derde van het parlement bereiken, en dat kon alleen worden bereikt door de PSC toe te voegen. ‘Sommige eisen moeten worden verlaagd’, waren we het erover eens.

En zo is het ook gegaan. De Generalitat, die inmiddels is verzelfstandigd door de ERC en de socialistische partijen, heeft een weinig ambitieus pact gesloten, wat tot meningsverschillen tussen de Junts en de CUP heeft geleid. Of het nu door overdaad of gebrek is, er is een pact goedgekeurd dat slechts de steun heeft van de helft van de afgevaardigden in het parlement: 68 zetels. Het is dus een half-nationaal pact. Het wordt als zwak geboren en ongeacht hoezeer de ondertekenaars beloven dat het zal worden uitgebreid, weten we dat dit soort zaken, als ze eenmaal definitief zijn, heel moeilijk te veranderen zijn. Het is het beleid van het glas halfvol of halfleeg. Op kritieke momenten zoals nu, was het belangrijk om alle mogelijke stemmen bijeen te brengen en dat te doen met gedurfde oplossingen. En dat is niet het geval.

Het is een flinke uitdaging om het aantal sprekers uit te breiden naar 600.000. Als het lukt, is het een helende uitdaging. Maar zolang het niet naleven van de huidige wetten ongestraft blijft – dat wil zeggen, men kan in Catalonië opereren zonder Catalaans te kennen, en men kan met het publiek in welke sector dan ook werken, vooral in de publieke sector, zonder Catalaans te gebruiken – zijn dit minimale diensten die altijd gegarandeerd moeten worden. Ik vind het moeilijk om daar uitgebreid op in te gaan, maar op zijn minst moet worden nagekomen wat er is getekend.