40 Onder de 40 | Sergio Londoño: 'Leiderschap alleen is niet genoeg'

Hij is 39 jaar oud, een politicoloog uit Cartagena. Velen van ons dachten dat zijn roeping in de publieke sector lag, omdat hij destijds waarnemend burgemeester van zijn stad was en directeur van het presidentieel agentschap voor internationale samenwerking. Vandaag de dag draagt ​​hij een van de belangrijkste verantwoordelijkheden in de private sector van Latijns-Amerika: hij is een van de jongste vicepresidenten van de multinational Coca-Cola.

Zijn verhaal is dat van iemand die met succes de overstap heeft gemaakt tussen twee werelden. Zijn naam is Sergio Londoño Zurek , en dit zijn de sleutels tot wat hij heeft bereikt en wat hij nog moet bereiken.

Cartagena is een essentieel onderdeel van wie ik ben. Die stad, met al haar historische gewicht, haar diversiteit, haar tradities, haar inwoners, heeft me gevormd. Maar al op jonge leeftijd werd ik geconfronteerd met contrasten: rijkdom en armoede, privileges en achterstanden. Wonen in zo'n stad dwingt je al vroeg om je ogen te openen. Ik begreep dat ik uit een bevoorrechte positie kwam en dat dit privilege niet onverschillig kon worden ervaren. Vanaf school, en via mijn familie, namen we deel aan sociale activiteiten, bezochten we wijken en spraken we met gemeenschappen. Ik leerde dat je niet stil kunt blijven zitten als er zoveel te doen is. Dat idee is me mijn hele leven bijgebleven: als je de middelen hebt, moet je ze ten dienste stellen van het collectieve welzijn.

Het was een periode die me enorm heeft gevormd. Regeren vereist dat je alles geeft; het stelt je elke dag op de proef. Met president Santos leerde ik de waarde van richting, van een duidelijke aankomsthaven. Hij herhaalde vaak een uitspraak van Seneca: "Wie zijn bestemming kent, heeft alle winden gunstig." Die gedachte maakte een blijvende indruk op me. Weten waar je naartoe gaat, een duidelijk doel hebben, stelt je in staat om rustiger beslissingen te nemen, zelfs midden in een storm. Bovendien leerde de samenwerking met hem me hoe ik emotioneel afstand kon nemen om met een koel hoofd leiding te kunnen geven.

Intens, transformerend. Bij APC ging ik de uitdaging aan om financiering te zoeken voor het postconflictproces, maar we deden dat met een andere visie. We wilden niet langer uitsluitend afhankelijk zijn van officiële ontwikkelingshulp, dus klopten we aan bij nieuwe deuren: landen die nog nooit eerder aan Colombia hadden gedoneerd, filantropische stichtingen en bedrijven uit de private sector. Zo slaagden we erin om middelen binnen te halen uit de Verenigde Arabische Emiraten en de Howard Buffett Foundation. Het was een andere manier om de wereld te laten weten dat Colombia klaar was voor innovatieve partnerschappen.

Stel je voor. Cartagena maakte een zeer zware institutionele crisis door. Ik was nog niet lang bij de APC toen ze me vroegen om als interim-burgemeester aan te treden. Ik dacht dat het maar twee weken zou duren, maar uiteindelijk bleef ik bijna een jaar, haha. Het was een tijd van grote onzekerheid, van grote pijn voor de stad. Er was wantrouwen, vermoeidheid onder de burgers, maar ook een diepe hoop op verandering. Onze focus was één: het herstellen van stabiliteit en een gevoel van richting in Cartagena. En ik kan je vertellen, het was misschien wel een van de grootste en meest lonende uitdagingen van mijn leven.

Het is een onderwerp dat me diep raakt. Er heerst een soort wijdverbreide ontgoocheling; een idee dat de publieke sector synoniem staat met slijtage, aanvallen en frustraties. En ja, de publieke sector is veeleisend, soms ondankbaar, en onderwerpt je aan voortdurende kritiek. Maar het is ook de ruimte waar de belangrijkste beslissingen voor de koers van het land worden genomen. Als getalenteerde, hoogopgeleide en toegewijde jongeren de staat de rug toekeren, wie zal er dan leidinggeven? Ik geloof dat we de waarde van dienstverlening moeten herwinnen. Niet alleen als optie, maar als plicht. Ik begrijp dat velen kiezen voor de private sector, waar meer stabiliteit en betere economische omstandigheden heersen, maar ik geloof ook dat we een generatie nodig hebben die niet bang is voor modder, die de landbouw in wil, in instellingen, om de realiteit van binnenuit te transformeren.

Het was een zeer weloverwogen verandering. Ik had het gevoel dat ik veel had gegeven in de publieke sector en had een ruimte nodig om mezelf te heroverwegen. De pandemie brak uit, met alles wat daarbij hoorde, en ik besloot een pauze te nemen. Ik wijdde me aan mijn gezin, aan studeren en aan het herzien van mijn doel. Op dat moment vond ik een vacature voor Coca-Cola op LinkedIn. Die trok mijn aandacht omdat het een wereldwijd bedrijf was, met een lokale impact en een zeer ambitieuze duurzaamheidsagenda. Ik raakte aan de praat met mijn toekomstige baas en we hadden een goede klik. Ik ben in mei 2021 bij het bedrijf gekomen en sindsdien is het een fascinerende reis geweest. Coca-Cola is niet alleen een krachtig merk; het is een organisatie met een aanwezigheid in elke uithoek van het continent. Wat ik in de publieke sector heb geleerd – luisteren, empathie, samenwerken met gemeenschappen – is me goed van pas gekomen in de private sector.

Ik zou veel successen kunnen noemen, maar er is er één die me bijzonder raakt. In Mexico, in een gemeenschap genaamd Santa Inés, zagen we hoe een groep vrouwen hun leven transformeerde met hun traditionele eten. Met steun van de Coca-Cola Foundation zetten ze tortillafabrieken op, installeerden ze drinkwatersystemen en creëerden ze een productief netwerk dat hen economische autonomie gaf. Dat zien, zien hoe een bedrijf een katalysator kan zijn voor echte ontwikkeling, is enorm inspirerend. Ik ben blij dat ik deel uitmaak van een bedrijf dat begrijpt dat zijn rol verder gaat dan alleen het verkopen van dranken. Dat het doel is om de wereld te vernieuwen en een verschil te maken.

Discipline. Het stellen van doelen is belangrijk, maar wat je echt helpt ze te bereiken, is dagelijkse discipline. Op mijn 21e had ik overgewicht, wat mijn gezondheid en zelfvertrouwen aantastte. Ik besloot te veranderen, en dat deed ik door volharding. Ik werd elke dag wakker met een duidelijk doel en ik vervulde dat. Hetzelfde overkwam mij met mijn werk in de publieke sector: ik kom niet uit een familie met een politieke traditie of connecties. Maar ik zette me ervoor in, en ik bereikte het, door serieus en gefocust te werken. Daar geloof ik heilig in: in het vermogen om dingen te dromen, om plannen te maken, maar ook om geduldig, stap voor stap, naar die bestemming toe te werken.

Velen. Churchill bijvoorbeeld. Zijn vermogen om te leiden te midden van de storm, zijn strategische intelligentie, zijn plichtsbesef. Ik ben ook gepassioneerd door een sleutelmoment in de Amerikaanse geschiedenis: de overgang van de Confederatie naar de Grondwet, met de debatten tussen Hamilton, Madison, Adams... Dat was toen ze definieerden wat voor natie ze wilden zijn, en dat deden ze door middel van dialoog, overeenstemming en een gedeelde visie. Ik ben een geschiedenisfanaat. Ik geloof dat het bestuderen van het verleden ons de sleutel geeft tot leiderschap in het heden. Het helpt je processen te begrijpen, scenario's te anticiperen en te voorkomen dat je fouten herhaalt.

Ik zie een jongere met enthousiasme, talent en sociale gevoeligheid. Maar ik voel me ook overweldigd door zoveel informatie, door zoveel stemmen die tegelijkertijd met elkaar concurreren. En dat kan leiden tot verwarring of verlamming. Daarom hamer ik er zo op dat je duidelijk moet zijn over je bestemming. Weten wie je bent, wat je wilt, waar je naartoe gaat. En ook de waarde van dialoog hervinden. We leven in een tijdperk waarin geschreeuw en opruiende tweets worden beloond. Maar wat echt verandert, is het vermogen om bruggen te bouwen. Als jongeren dit begrijpen, als ze erin slagen bruggen te bouwen in plaats van ze te breken, zullen we een veel betere samenleving hebben.

Eerst zou ik hem een ​​knuffel geven, want het ontroert me enorm om jonge mensen met dat verlangen te zien. Dan zou ik hem zeggen: geef je droom een ​​naam. Definieer een haven. Geloof er met al je kracht in. En heb de discipline om er te komen. Maar vergeet nooit dat leiderschap in isolatie leiderschap is dat niet ver reikt. Omring jezelf met goede mensen, luister, leer van anderen. Leidinggeven is dienen. Het gaat om het oplossen van collectieve problemen, niet om het opblazen van persoonlijke ego's. En bovenal: bouw bruggen. Altijd.

Mij ​​is geleerd om nooit "nooit" te zeggen. Haha. Vandaag de dag ben ik gelukkig bij Coca-Cola en zeer dankbaar voor alles wat ik in de private sector heb meegemaakt. Maar ik zal altijd beschikbaar zijn om bij te dragen waar ik het meest nuttig kan zijn. Als dat betekent dat ik op een gegeven moment terug moet naar de publieke sector, doe ik dat graag. Waar ik zeker van ben, is dat ik jongeren wil blijven aanmoedigen om zich in te zetten, te participeren en te bouwen. Waar ze ook zijn.

Met hoop. Met enorme uitdagingen, ja. Maar met een jeugd die in staat is een nieuwe koers uit te zetten. Ik geloof heilig in regio's. In een Colombia dat zichzelf beschouwt vanuit zijn territoriale diversiteit. Bogotá is een regio, de kust is een regio, de koffiestreek, de vlakten, de Stille Oceaan... Als we die diversiteit als een kracht zien, als we de territoria versterken, kan dit land veel beter worden. Centralisme heeft ons zover gebracht. De regio's kunnen ons veel verder brengen.