Blanchard, Galí en Woodford winnen de Frontiers of Knowledge Award in Economics voor hun bijdragen aan het ontwerp van monetair beleid

De BBVA Foundation maakte dinsdag bekend dat zij de 17e Frontiers of Knowledge Prize in Economics heeft toegekend aan Olivier Blanchard (Paris School of Economics en MIT), Jordi Galí (Pompeu Fabra University) en Michael Woodford (Columbia University). Zij ontvingen de prijs voor ‘het analyseren van het stabiliserende effect van monetair en fiscaal beleid op de cyclische bewegingen van reële economische activiteit, werkloosheid en inflatie.’ Hun bijdrage was van cruciaal belang in een moeilijke tijd als de Grote Recessie die de wereld vanaf 2008 trof en de daaropvolgende schuldencrisis. Daarmee werd de basis gelegd voor centrale banken om met onconventioneel monetair beleid op deze grote uitdagingen te reageren.

De studies van de prijswinnaars richten zich op de evolutie van prijzen en rentetarieven, gekoppeld aan het gedrag van economische actoren. "Ze hebben de basis gelegd voor een nieuw model dat schommelingen in economische cycli wil vermijden en de werkloosheid of inflatie op relatief stabiele niveaus wil houden", aldus Fabrizio Zilibotti, hoogleraar internationale en ontwikkelingseconomie aan de Yale University en lid van de jury. Hun analyses vormden de basis voor centrale banken om beleid te ontwikkelen dat afwijkt van het beleid uit het verleden, zoals de grootschalige aankopen van staatsschulden tijdens de financiële crisis. “Om het tekort te verminderen, moeten we de uitgaven verlagen. "Ik heb gewerkt aan een begrotingsconsolidatie die niet al te veel pijn zou doen", zei de Fransman Blanchard nadat hij de prijs in ontvangst had genomen.

De jury benadrukt dat de winnaars “centrale architecten van het neo-Keynesiaanse paradigma” zijn dat de monetaire autoriteiten de afgelopen jaren heeft geleid. De winnaars ontmoetten elkaar in de jaren 80; Blanchard was in feite Galí's scriptiebegeleider en Woodfords professor. De Franse econoom had zich toen al verdiept in de kwesties rond speculatieve zeepbellen en de impact daarvan op de economie. Een van zijn belangrijkste bijdragen dateert uit 1987, toen hij een artikel publiceerde over de effecten van monetair beleid op monopolistische markten. Hierin benadrukte hij het belang van nominale vervormingen: als huishoudens pessimistisch zijn, geven ze minder uit en daalt de totale productie. En dit is een vertekening die aangepakt moet worden om een ​​recessie te voorkomen.

“Het antwoord dat wij gaven was dat er sprake was van een prijsexternaliteit in de zin dat prijszetters in een omgeving van onvolmaakte concurrentie weinig reden hadden om hun prijzen te veranderen als reactie op de vraag”, legde Blanchard uit. Ongeveer 10 jaar later, in 1997, publiceerde de Amerikaan Woodford een artikel waarin hij een econometrisch onderzoek ontwikkelde dat de basis legde voor het nieuwe monetaire beleidsmodel. Twee jaar later was het Galí die dit theoretische kader uitbreidde, waarbij hij zich richtte op de zogenaamde Taylor-regel, die prijzen koppelt aan rentetarieven en aan het gedrag van het BBP of de totale vraag.

Dit neo-Keynesiaanse model, zo legde de 64 jaar geleden in Barcelona geboren onderzoeker uit, is gebaseerd op drie vergelijkingen: de eerste beschrijft het gedrag van de economie op basis van de rente, de tweede richt zich op de ontwikkeling van de inflatie op basis van het activiteitsniveau en de derde richt zich op de acties van de monetaire autoriteiten.

De jury die de prijs toekende, stond onder voorzitterschap van Eric S. Maskin, hoogleraar aan de Adams University op de faculteit Economie van Harvard University (Verenigde Staten), die in 2007 de Nobelprijs voor Economie ontving. Hij werd vergezeld door Manuel Arellano, hoogleraar economie aan het Centrum voor Monetaire en Financiële Studies (CEMFI) van de Bank van Spanje, als secretaris.

Vorig jaar ging de prijs naar Partha Dasgupta (Dhaka, Bangladesh, 81 jaar) econoom aan de Universiteit van Cambridge voor “zijn baanbrekende werk over de interactie tussen het economische leven en de natuurlijke omgeving, inclusief biodiversiteit.”