De bouwbedrijven hebben amper 20% van de schulden geïnd, maar geen van hen heeft een rechtszaak aangespannen tegen de staat.

Zodra Javier Milei president werd, kwamen bouwbedrijven massaal opdagen om hun eisen kenbaar te maken . De nieuwe president had de vlag hoog gehesen en verkondigd dat "er geen geld is", wat onder andere betekende dat openbare werken zouden worden stilgelegd. Ondernemers staken snel hun hand op om het publiek te herinneren aan de schulden die de staat had bij de sector, zowel voor voltooide als voor lopende projecten.

Het ging om afgeronde en lopende projecten ter waarde van 400 miljard dollar , en de grootste angst was dat het geld nooit zou worden opgehaald. Dat is vandaag de dag nog steeds grotendeels de realiteit.

Volgens verschillende bronnen binnen de industrie die Clarín raadpleegde, "is een deel van dat bedrag betaald". En hoewel de industriëlen het zelf erg moeilijk vinden om een ​​concreet cijfer te geven over hoeveel van dat tekort is betaald, geven sommige bedrijven aan dat "de informele schatting tussen de 15% en 20% ligt".

Op basis van de oorspronkelijk door de bouwbedrijven geclaimde schuld en het percentage dat de overheid tot nu toe heeft betaald, en volgens schattingen van de sector, bedraagt ​​het gedekte bedrag tussen de 60 en 80 miljard dollar.

Volgens de sector zelf is het onmogelijk om hierover concrete cijfers te verkrijgen, omdat geen van beide partijen verantwoordelijk is voor het bijhouden van de cijfers. De berekeningen zijn gebaseerd op sectorschattingen en informeel door de bedrijven zelf verzamelde informatie.

"Wat er gebeurde, was dat bepaalde posten verschenen, en voor verschillende afdelingen, en daarmee werden sommige schulden vereffend; wat nodig was, werd betaald . In sommige gevallen werden de schulden volledig vereffend, en in andere gedeeltelijk of zeer gedeeltelijk. De gebruikte criteria waren in principe leeftijd; in dit geval profiteerden schulden die al langer openstonden," aldus de geraadpleegde bronnen die uitlegden hoe de kleine poging om de rekeningen in evenwicht te brengen begon.

Waar ze echter geen voordeel uit haalden, waren de te betalen bedragen. De verschuldigde bedragen werden niet bijgewerkt, wat betekende dat ze werden belast met het bedrag dat op de loonlijst stond. "Als de schuld $ 100 bedroeg, ontvingen ze $ 100 ; er was op geen enkel moment ruimte om over een aanpassing te onderhandelen", aldus de ondernemers.

Wat ook veranderde, was het standpunt van de bouwbedrijven zelf. Precies een jaar geleden hadden sommige ondernemers de situatie uitgesteld en aangekondigd dat ze juridische stappen tegen de staat zouden ondernemen om de incasso te versnellen. Geen van de zaken kwam voor de rechter.

"Deze beslissing had niets te maken met het feit dat een deel van de bureaucratie in de doofpot was gestopt, maar met de wetenschap dat het aanklagen van de staat vermoeiend kan zijn, om nog maar te zwijgen van het feit dat niet iedereen bereid is om zich tegen de overheid te verzetten", aldus een zakenman.

Naast de zeer trage aflossing van de schulden door de overheid, draagt ​​het vrijwel volledig verdwijnen van openbare werken bij aan deze complexe situatie. Kort na haar aantreden legde de nationale overheid meer dan 70% van de lopende infrastructuurprojecten stil, en van de 2337 lopende projecten waren er nog maar iets meer dan 100 over.

De impact van deze beslissing op de investeringen in openbare werken was aanzienlijk. In 2024 daalden ze in reële termen met 77,3% ten opzichte van 2023, tot het laagste niveau sinds 2002. Dit jaar werden positievere cijfers gezien, hoewel deze verder moeten worden geanalyseerd dan de kille cijfers.

Gegevens voor het eerste kwartaal van 2025 laten een reële groei van 33% zien ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar, hoewel opgemerkt moet worden dat er in die periode een zeer strenge begrotingsaanpassing werd doorgevoerd, waarin de investeringen al drastisch waren gedaald. De huidige bedrijfsverwachtingen zijn niet bemoedigend.

De sector geeft aan dat er "voorlopig" geen gevallen van faillissementen zijn, maar de toch al wijdverspreide combinatie van gebrek aan openbare werken en openstaande schulden wijst er niet op dat dit op termijn zal verbeteren.