Waar zijn ze?

Mobilisatie na mobilisatie, de eisen om mensen in ons land te laten verdwijnen, blijven ons dagelijks herinneren aan deze pijnlijke realiteit, die ons voert naar de ergste vormen van horror en menselijke wreedheid. We proberen al jaren te accepteren wat ons overkomt, maar we zijn er niet in geslaagd om dat te doen, noch als maatschappij, noch als staat die de levens van haar burgers garandeert en beschermt. De getallen geven slechts een glimp weer van de hel die, als we die aandachtig en met open oren zouden onderzoeken, ons sprakeloos zou achterlaten. De omvang van het probleem van gedwongen verdwijningen in ons land is met geen enkel bijvoeglijk naamwoord te beschrijven.

Meer dan 121.651 mensen wachten tot hun familie hen vindt. Dit moet worden aangemerkt als een humanitaire crisis. (Register van vermiste en onvindbare personen, 2025).

Ze zijn niet naar huis teruggekeerd, ze kunnen hen niet vinden, niemand heeft hen gezien en het ergste is dat ze niet weten of ze lijden, of ze nog leven, of ze opgesloten zitten, gemarteld worden of begraven zijn in een graf. De dagen verstrijken en er vinden weliswaar vergaderingen plaats met het Ministerie van Binnenlandse Zaken - minstens zes vergaderingen met verschillende groepen zoekers in het land - maar de tijd dringt. Dit is iets waar de autoriteiten zich niet al te veel zorgen over lijken te maken. Niemand verzet zich ertegen dat het nodig is om de zoekstrategie te herzien en de wetgeving te hervormen om het probleem aan te pakken. Maar elke zes jaar – als het probleem niet wordt genegeerd – wordt een proces opnieuw opgestart. Op dit punt zouden er niet nog steeds zoveel tekortkomingen en kwetsbaarheden moeten zijn, zowel op het gebied van preventiemaatregelen, begeleiding, juridisch beheer als veldwerk. Dit om te voorkomen dat het fenomeen van verdwijningen zich blijft herhalen, maar ook om de historische en huidige noodsituaties aan te pakken die we ervaren op het gebied van herkenning van het lichaam en ondersteuning van families. De uitdaging is om middelen en capaciteiten op elkaar af te stemmen; Het is een prioriteit om een ​​echte coördinatie tussen de drie bestuursniveaus te ontwikkelen en vooral om de leden van deze groepen te betrekken bij de vormgeving van de processen binnen de instellingen.

Terwijl de bijeenkomsten plaatsvinden, wordt er nog een ander gruwelfeit onthuld, en dat is gebaseerd op het rapport van de Universiteit van Guadalajara, dat een paar dagen geleden is gepubliceerd, over de crisis van verdwijningen onder jongeren tussen de 15 en 19 jaar in de staat. Het fenomeen van gedwongen verdwijning ondergaat dus drastische veranderingen. Van het ene op het andere jaar zijn jonge mannen en vrouwen het doelwit geworden. In veel gevallen worden ze door middel van bedrog gerekruteerd om voor de georganiseerde misdaad te werken. Zo meldde het Strategisch Mechanisme voor de Rekrutering van Kinderen en Adolescenten door Criminele Groeperingen en Georganiseerde Misdaad van het Ministerie van Binnenlandse Zaken dat het hoogste aantal gevallen van rekrutering door criminele organisaties werd vastgesteld in Baja California, Colima, Chihuahua, Mexico-Stad en de staat Mexico.

De verdwijning van minderjarigen draagt ​​bij aan deze hel. Volgens informatie van het Register van Vermiste en Ongelokaliseerde Personen (RNPDNO) werden tot 25 maart van dit jaar naar schatting dagelijks ongeveer 28 mensen tussen de 0 en 17 jaar als vermist opgegeven in het land in 2024. Van de 112.579 vermiste minderjarigen zijn er, sinds de registratie is gestart, nog ongeveer 17.349 spoorloos. Helaas zijn 1.054 minderjarigen dood aangetroffen. Dit is de realiteit waarin wij leven. Als we niet beginnen met het uiten van verontwaardiging, samenwerken en meer eisen stellen aan onszelf, zal dit monster zich blijven vermenigvuldigen. Laten we de krachten bundelen, meer samenwerken als gemeenschap, elkaar meer ondersteunen, alternatieven voor preventie en ondersteuning creëren... Laten we elkaar meer ondersteunen, want wat sommigen overkomt, overkomt ons allemaal!