Zijn we al rijk? Controverse over SHCP-verklaringen: Mexicaanse spaargelden zouden recessie kunnen doorstaan ​​versus de realiteit van extreme armoede

De uitspraak "Mexicanen hebben genoeg spaargeld om een ​​recessie het hoofd te bieden", geuit door Rodrigo Mariscal van het SHCP (Ministerie van Financiën en Publieke Administraties), roept ironie en irritatie op bij burgers die zich afvragen of de overheid in een realiteit leeft die parallel loopt met die van miljoenen mensen die in armoede leven.

Er klonk ongeloof en sarcasme door in de gesprekken, zowel online als offline, naar aanleiding van de recente uitspraken van Rodrigo Mariscal Paredes, hoofd van de afdeling Economische Planning van het Ministerie van Financiën en Publiek Krediet (SHCP). Tijdens een conferentie bij The Americas Society schetste de functionaris een beeld van de opmerkelijke financiële veerkracht van Mexicaanse gezinnen. Hij verzekerde hen ervan dat ze over de spaargelden en banen beschikken die ze nodig hebben om een ​​mogelijke economische recessie te doorstaan.

"Dat wil zeggen dat, zelfs als er een recessie zou zijn, Mexicaanse huishoudens op dit moment voldoende spaargeld hebben en hun balans, om het zo maar te zeggen, sterk genoeg is om deze situatie te doorstaan", aldus Mariscal. Woorden die voor een groot deel van de bevolking meer klinken als een verre utopie dan als een beschrijving van hun economische situatie. De vraag die in de lucht hangt is onvermijdelijk: Zijn wij Mexicanen al rijk en hebben we dat niet door?

Vanuit een puur macro-economisch perspectief kunnen de geaggregeerde cijfers enige tekenen van besparingen of werkgelegenheid op nationaal niveau laten zien. Maar de duivel schuilt in de details, en in dit geval in de enorme ongelijkheid die de Mexicaanse economie kenmerkt.

* Concentratie van rijkdom: Een minimaal percentage van de bevolking concentreert een groot deel van het kapitaal en de spaargelden. Nationale 'gemiddelden' maken de precaire situatie van de meerderheid onzichtbaar.

* De dagelijkse strijd om te overleven: Voor de meer dan 46 miljoen Mexicanen die in armoede leven (volgens CONEVAL) is het idee van "voldoende spaargeld" een onbereikbare luxe. Hun dagelijkse leven bestaat uit een strijd om in hun levensonderhoud te voorzien, niet om een ​​financieel vangnet op te bouwen.

* Twijfel over de kwaliteit van banen: Hoewel het creëren van banen wordt toegejuicht, hoeveel van deze banen bieden fatsoenlijke lonen, alle voordelen en de stabiliteit die nodig is om aanzienlijke besparingen te genereren? Informele arbeid blijft een structurele uitdaging.

Deze discrepantie voedt de indruk dat de uitspraken van de SHCP-functionaris niet alleen optimistisch zijn, maar ook bijna niet aansluiten bij de tastbare realiteit van de meerderheid.

De reactie liet niet lang op zich wachten. Omschrijvingen als "spot" en "onwetendheid" komen veelvuldig voor op sociale media en in nieuwsberichten. Ze weerspiegelen de frustratie van mensen die zich gekleineerd of verkeerd begrepen voelen door degenen die beslissingen nemen en het economische beleid van het land communiceren.

"Het lijkt wel een bespotting van de ruim 46 miljoen Mexicanen die in armoede leven." – Het algemene sentiment met betrekking tot de uitspraken van de SHCP.

Het gaat hier niet alleen om een ​​verschil van mening, maar om de opvatting dat er een scheiding is tussen de heersende elite en gewone burgers. Wanneer een hoge ambtenaar spreekt over een financiële kracht die miljoenen mensen niet ervaren, ondermijnt hij de geloofwaardigheid van instellingen en voedt hij cynisme.

* Impact op vertrouwen: Uitspraken die niet aansluiten op de werkelijke ervaring ondermijnen het publieke vertrouwen in officiële figuren en het discours.

* Behoefte aan empathie van de overheid: burgers verwachten dat de overheid voorbij de harde cijfers empathie toont en erkenning geeft voor de echte uitdagingen waarmee zij worden geconfronteerd.

Hoewel een economische analyse op macroniveau essentieel is voor de planning, is het cruciaal om de menselijke dimensie en de verdeling van hulpbronnen niet uit het oog te verliezen. Beweren dat "Mexicaanse huishoudens" voorbereid zijn op een recessie, zonder de grote sociaaleconomische verschillen aan te kaarten, is problematisch.

De echte maatstaf voor de economische gezondheid van een land is niet alleen de statistische gegevens, maar ook het tastbare welzijn van de bevolking, met name de meest kwetsbaren. De vraag of Mexicanen "rijker zijn dan de Zwitsers en de Arabieren" lijkt misschien overdreven, maar het geeft wel de verbijstering weer over een officieel optimisme dat ver boven de aardse ontberingen van een groot deel van het land lijkt te zweven.

Uiteindelijk onderstreept het debat dat ontstond door de opmerkingen van Rodrigo Mariscal de dringende behoefte aan economisch beleid dat niet alleen op groei is gericht, maar ook prioriteit geeft aan het verminderen van ongelijkheid en het daadwerkelijk versterken van de gezinseconomie van alle Mexicanen, en niet slechts van een select groepje.

Volg ons op ons X La Verdad Noticias- profiel en blijf op de hoogte van het belangrijkste nieuws van de dag.