De enige eeuwige liefde... (Last Tango, mening)

"Voetbal is de enige vorm van eeuwige liefde die echt bestaat", concludeerde Luciano Di Crescenzo , een Napolitaan, productief schrijver, ingenieur, filmregisseur en acteur, eindelijk overtuigd. "Een Milanista zal nooit een Interista worden, net zoals een Lazio-fan nooit een Roma-fan zal worden", hield hij vol. "In mijn geval ben ik een Napoli-fan en zal ik ze voor altijd blijven steunen, zelfs nu ze in de Serie C zitten." Het was 2004. Napoli was failliet gegaan en verdwenen, door de huidige president, Aurelio De Laurentiis, heropgericht als Napoli Soccer en mocht opnieuw beginnen vanuit de derde divisie. Op dat noodlottige moment begreep Di Crescenzo dat, zelfs als Maradona's club nooit zou terugkeren naar de Serie A, hij nooit verliefd zou kunnen worden op een andere club.

Daarom kan de groei of afname van de fanbase van een club niet van jaar tot jaar worden gemeten, maar over een periode van tien jaar of langer. Nieuwe generaties worden ondervraagd. Degenen die er al zijn, zijn er nog steeds; ze veranderen niet.

Vroeg of laat kunnen mensen stoppen met van een ander te houden, passies opgeven, van plaats of gewoontes veranderen, maar een onweerstaanbare kracht dicteert dat we niet van club kunnen veranderen. Dat zouden we niet moeten doen; we zouden onszelf zo'n heiligschennende beslissing nooit vergeven. Het is de meest romantische, mooie en eerlijke kant van voetballiefhebbers. Dit gevoel is precies wat ons, voetbalfans, verenigt.

We keken naar een interview op televisie met een zanger die zijn leven vertelde. "Ik was fan van San Lorenzo," zei hij. "Ik ging er altijd heen en ik kende de spelers via mijn vader. Toen, als tiener, ging ik op een dag naar La Bombonera en werd ik fan van Boca Juniors." Ik stond perplex. Mijn vrouw, zelf geen voetbalfan, zei: "Mijn god, hoe kan iemand van de ene club komen en dan naar een andere verhuizen...?" Het is geen kwestie van huidskleur, maar van veel diepere lagen.

Hoe kan iemand die de rillingen over zijn rug loopt voor Barcelona op een dag een doelpunt tegen Barcelona vieren? Of later van Real Madrid gaan houden...? Nooit, niet in nederlaag, niet in pijn, niet in verdriet, niet in teleurstelling, kun je stoppen met houden van het team waarmee je jeugdliefde voor voetbal begon. En het is geen fanatisme, helemaal niet, en ook geen verplichting die je jezelf oplegt, maar iets puurs en nobels dat van nature komt.

Boca Juniors en Newell's Old Boys speelden een beslissende wedstrijd. Boca Juniors was verre van de koploper, maar het duel was omgeven door een merkwaardige omstandigheid: als Boca Juniors verloor, zou Newell's op weg zijn naar de kampioenstitel (zoals uiteindelijk ook gebeurde); als Boca Juniors echter won, zou de titel in handen kunnen vallen van hun aartsrivaal River Plate. Desondanks lieten duizenden fans van Boca Juniors zien dat ze nog steeds wilden dat hun team won. "Ik zie mezelf niet juichen voor een nederlaag van Boca; ik kan de gedachte niet verdragen, ongeacht wat er met River Plate gebeurt", schreef een fan van Boca Juniors in een brief aan de krant Olé, waarin hij de mening van de meerderheid samenvatte.

Toen Newell's al met 3-0 voorstond en de nederlaag onvermijdelijk was, begonnen ze openlijk en vrolijk te zingen: "Het lijkt mij dat River geen kampioen zal worden / Het lijkt mij dat River geen kampioen zal worden / Newell's zal dat zijn, Newell's zal dat zijn, jazeker..."

"Ik heb het nooit als een compliment beschouwd om een ​​speler te vertellen dat hij een geweldige professional is. Ik heb meer respect voor amateurisme", schrijft de Argentijnse coach Ángel Cappa in zijn boek "And Where Is Football?" Een briljante beschouwing die ons volledige medeleven afdwingt. We vragen voetballers voortdurend om te spelen uit liefde voor het shirt, bovenop hun salaris! Waarom? Juist omdat het een opperste genegenheid is, een passie, en elke activiteit die met passie wordt uitgevoerd, is in de regel succesvol.

Waarom roept voetbal zoveel emoties op? Di Crescenzo (overleden in 2019) dacht dat het kwam door de opwinding die de onvoorspelbaarheid ervan opwekte. "Atletiek is verre van een fantasiewereld. De logica ervan is vrij simpel: als twee lopers tegen elkaar strijden, komt de beste als eerste over de finish." Daar houdt het allemaal op. En hij trok een parallel met een andere teamsport: volleybal: "Hier gebeurt altijd hetzelfde: de ene speler ontvangt de bal en passt hem naar een andere in het midden van de rechthoek, die hem vervolgens terug passt zodat een andere hem in het veld van de tegenstander slaat. En zo begint het allemaal weer opnieuw. Voetbal daarentegen biedt duizenden variaties, vooral als we talenten zoals Maradona in actie zien, wiens spel geen grenzen kende."

Vóór tactiek, lang vóór sportjournalisten en coaches, en zeker vóór televisie en het bedrijfsleven, werd de passie voor voetbal geboren. Het is al sinds het begin de kern van de sport. Op het moment dat twee teams zich vormden om het tegen elkaar op te nemen met een bal, stonden er aan beide kanten al fans. Laten we daarom een ​​buiging maken voor het personage dat, samen met de voetballer, de oudste kaste in deze cultuur vertegenwoordigt: de fan.

Een zeer hooggeplaatste functionaris in het wereldvoetbal, een leider van het corruptieschandaal dat leidde tot FIFAgate, uitte regelmatig minachtende beschuldigingen met duidelijke minachting: "Die en die gedraagt ​​zich als een fan." Hij meende niet wat hij zei. Hij negeerde het feit dat er geen transparante voorwaarden meer zijn. Hij merkte niet dat hij, in zijn bedoeling om te ondermijnen, juist lof uitsprak.

Echte fans (geen hooligans, de ziel van deze passie) richten geen clubs op en stelen niet van verenigingen of confederaties. Al het goede dat een voetbalmanager doet, is te danken aan de fan in hem. De rest wordt bedreven door het besmette individu, het gewetenloze subject in hem.

Het is duizenden keren geschreven dat een mens van beroep, krant (wat niet makkelijk is), vrouw, religie, land en zelfs geslacht verandert. Er zijn mensen die hun huidskleur willen veranderen, die willen bleken. Wat niet verandert, is hun voetbalclub. Die gaat met hen mee naar de andere wereld. Het is echter niet gezegd dat het geheim schuilt in het feit dat voetbal een liefde is voor asbest, roestvrij, onbreekbaar en onvergankelijk. Het behoudt zijn jeugd, frisheid en passie een leven lang. Het is iets waar noch de vrouw, noch de krant, noch het land tegenop kunnen. Hoe zou de wereld eruitzien als alle menselijke liefdes de kracht en loyaliteit van een fan hadden...? Beter, zonder twijfel.

Natuurlijk uiten fans schandalige voetbalbeledigingen. Sommigen gaan naar het stadion om te schelden, anderen begrijpen er weinig van. Maar het is volkomen logisch: ze zijn consumenten, ze kopen het product en drinken of eten het, ook al weten ze niet zeker waar het van gemaakt is of hoe het gemaakt wordt. Aan de andere kant heeft het voor hen ook weinig zin om het te weten. Zij zijn de enige groep die helemaal niet geraadpleegd wordt. Niemand vraagt ​​hen of ze het eens zijn met de prijs van de kaartjes, de coach die ze hebben ingehuurd (met hun eigen geld), de nummer negen die als versterking is aangekomen, of het wedstrijdschema. Leden van welke club dan ook die een verandering in hun instelling willen, hebben twee opties: aandelen kopen in het geval van privéclubs, of een groep vormen en verkiezingen winnen in een burgermaatschappij. Te ingewikkeld.

Er is natuurlijk altijd hoop. De hoop dat een echte fan, dat wil zeggen een openhartig individu, de leiding van onze club op zich neemt en ons laat dromen en gelukkig zijn in het voetbal. Vanuit materieel oogpunt is de fan het enige element in het voetbal dat niet betaald wordt om er te zijn: ze betalen.