Het principe van spaarzaamheid

Het kan zijn dat u niet in de menselijke ziel gelooft. Maar een dode hond weegt evenveel als een levende hond, terwijl een dood mens 21 gram minder weegt. Dat is het gewicht van de ziel. Tot deze conclusie kwamen de experimenten van Duncan MacDougall aan het begin van de 21e eeuw. Een geavanceerd en complex weegsysteem rondom het bed van zes stervende mensen leidde hem tot die conclusie. Toen kwam het bewijs van de honden. Het idee dat wij een ziel zouden hebben en dat die 21 gram zou wegen, leidde tot veel controverses. Maar omdat niemand een betere verklaring kon geven voor het verschil in gewicht tussen een overleden en een levend mens, werd het zogenaamde principe van spaarzaamheid toegepast, dat niets te maken heeft met de manier waarop Ronald Araújo verdedigt, de enige centrale verdediger die na de wedstrijd beter verdedigt dan tijdens de wedstrijd. Terugkerend naar het principe van spaarzaamheid, houdt dit in dat wanneer twee theorieën, bij gelijke omstandigheden, dezelfde consequenties hebben, de kans het grootst is dat de simpelste theorie waar is. Het is dus gemakkelijker dat die 21 gram verschil de ziel is, omdat de andere mogelijkheden complexer zijn.

Nu het bestaan ​​van de ziel is aangetoond, lijkt mij de huidige situatie bij Barça beter te begrijpen. Geloof, het geloven in dingen die niet bewezen kunnen worden, speelt een grote rol in dit team. Hansi Flick heeft ze waarschijnlijk laten geloven dat ze beter waren, totdat ze beter werden. In de sport en in het leven gebeurt dit heel vaak. Geloven geeft je in één sprong extra centimeters. Persoonlijk vind ik het moeilijker om in mezelf te geloven dan in God. Als je een penalty neemt met de wetenschap dat God van je houdt, over je waakt en dat je een van Hem bent, dan geeft dat je absolute kracht (vooral als de keeper een atheïst is of Sommer). Maar dit team had geen ziel en nu heeft het die wel. Ze denken dat ze onoverwinnelijk zijn, maar zelfs als ze verliezen, zijn ze dat niet.

Hansi Flick liet hen geloven dat ze beter waren, totdat dat ook daadwerkelijk zo was.

Werk en geloof. Veel van beide. En een coach met weinig ego die Engels spreekt, zodat we hem kunnen begrijpen. Misschien hadden we wel te veel genieën, leraren, filosofen, de broers van je vriendin en ruziezoekende vrienden, en hadden we iemand nodig die ons eraan herinnerde dat voetbal een sport, een spel en een mysterie is. Het is een raadsel dat ze zo goed spelen, dat ze allemaal zo weinig op sterren lijken, en het is bijna normaal dat spelers uitgroeien tot een fantasiewereld (Raphinha, Ferran, Eric Garcia...), maar sinds dinsdagavond denk ik aan Gerard Martín, dat lichaam dat zonder de rust en het vertrouwen van zijn coach sinds de bekerfinale 21 gram lichter zou zijn.