We speelden 'Raidou Remastered': een detective- en demonisch avontuur

Het lijkt erop dat de jongens van Atlus geen flauw benul hebben van wat ze fout kunnen doen, en weinig franchises in de videogamewereld kunnen bogen op zo'n lange en gerespecteerde geschiedenis als 'Shin Megami Tensei', de oorsprong van de beroemde 'Persona'-saga, maar ook van andere, meer vergeten titels zoals 'Devil Summoner' en 'Soul Hackers'. Eind maart kondigde Atlus, tot grote verbazing van velen, de remastering aan van een klassieker uit het PS2-tijdperk – met een van die eindeloze namen die zo typerend zijn voor de Japanse markt : 'Shin Megami Tensei: Devil Summoner – Raidou Kuzunoha vs. The Soulless Army', die oorspronkelijk uitkwam in 2006. Het heeft bijna 20 jaar geduurd, maar Atlus is er eindelijk in geslaagd zijn openstaande schuld in te lossen met een van de meest unieke en charismatische spin-offs in de franchise.

Natuurlijk is de remaster geen simpele nostalgische facelift. Atlus heeft een grondige revisie uitgevoerd die de cultklassieker transformeert tot een eigentijds, flexibel en verrassend ambitieus aanbod. Wat een technische remaster had kunnen zijn, wordt in veel opzichten een speelbare remake met substantiële veranderingen die zowel het tempo als de gameplay-ervaring verbeteren, ondanks de nog steeds enkele minpuntjes.

Kortom, we hebben een vernieuwd vechtsysteem, graphics in high-definitionstijl, volledige stemmen voor het hoofdverhaal en gemoderniseerde functies die de algehele ervaring van dit merkwaardige (en zeer duivelse) detectiveverhaal verbeteren.

Megaten-spin-offs worden al jaren gekenmerkt door hun grote verscheidenheid aan omgevingen en speelstijlen, en in die zin is Raidou een echte verrassing. We bevinden ons in een detective-actie-RPG, een zeldzame combinatie voor deze franchise. De setting speelt zich af in het Taisho-tijdperk en doet soms denken aan een shonen-anime, met een plot waarin demonen die op mensen jagen, alomtegenwoordig zijn en een selecte groep jagers ze moet uitroeien.

Maak kennis met onze hoofdpersoon, Raidou Kuzunoha XIV, die zich aansluit bij een detectivebureau om de straten van Tokio te verkennen en een paar mysteries op te lossen. We zullen niet veel van het verhaal verklappen, maar het heeft alle kenmerken van een goede RPG en het Atlus-keurmerk, dus we denken niet dat het iemand zal teleurstellen.

De kern van het spel is het managen van de demonen en de rijkdom aan persoonlijkheid die elk van hen bezit. Wie bekend is met Pokémon zal merken dat de demonen hier ongelooflijk grofgebekt zijn, je constant plagen of je vriendelijkheid op de proef stellen.

En in dit specifieke deel gebruik je je minions constant als onderdeel van je onderzoek, wat een ware traktatie is. Of je nu gedachten leest, hogerop komt of plekken infiltreert die Raidou niet kon, ze vormen een verlengstuk van de protagonist, zowel in als buiten gevechten, en het is een waar genoegen om ze te verwisselen (en met elkaar te versmelten).

En over gevechten gesproken, het is vanaf de eerste kennismaking duidelijk dat dit geen makkelijke game zal worden. De moeilijkheidsgraad is hoog en we moesten verschillende eindbaasgevechten herhalen totdat we de mechanica onder de knie hadden, iets wat volledig in lijn is met de klassieke 'Shin Megami Tensei'-filosofie. Deze nieuwe versie bevat echter een breed scala aan moeilijkheidsgraden – waaronder één waarbij het onmogelijk is om te sterven – waardoor spelers zich op het verhaal kunnen concentreren als ze de voorkeur geven aan een meer ontspannen ervaring, hoewel het duidelijk is dat het daar niet voor ontworpen is.

De game bevat een real-time vechtsysteem gebaseerd op het gecombineerde gebruik van zwaard en pistool, maar met een diepgang die ongebruikelijk is voor dit type RPG. Raidou kan lichte en zware combo's uitvoeren met zijn katana, vijandelijke aanvallen blokkeren en ontwijken met snelle bewegingen. Hij beschikt ook over speciale vaardigheden die magie verbruiken, maar waarmee hij krachtige elementaire technieken zoals vlammen of elektrische schokken kan ontketenen. Daarnaast beschikt hij over een revolver, perfect om afstand te bewaren en tegenstanders van veraf te verzwakken.

De gevechten werken, maar we misten meer mechanismen dan wat we in de eerste paar uur van de game zagen. Bovendien hebben de camera en de lock-on van de vijand ons parten gespeeld, want hoezeer het uiterlijk ook is veranderd, de kern is nog steeds een PS2-game, en dat is hier te zien. Als we daar de moeilijkheidsgraad aan toevoegen (die overeenkomt met 'normaal' en je gemakkelijk in twee hits kunt sterven), kunnen deze details wel eens voor sommigen frustrerend zijn. En wees voorzichtig, 'Raidou Remastered' is in principe een volwaardige remake; en over het algemeen een goede game. De vibes die ik krijg zijn erg positief. Dit is echter nog steeds een game uit 2006 die tegen zijn eigen aard worstelt om aan de huidige gamestandaarden te voldoen.

De interface, evenals de navigatie door de stad en de menu's, is bijvoorbeeld wat onhandig, en ondanks de grafische facelift (we speelden het op de Switch 2, waar het op een solide 1080p en 60 fps draaide), zijn het nog steeds lappendekentjes voor een game die voor sommigen wat gedateerd is. We waren ook niet blij met het feit dat de camera vast blijft staan ​​tijdens het verkennen van de stad en constant van perspectief wisselt (zoals veel andere games uit die tijd deden), wat in die zin een beetje ouderwets aanvoelt.

Als je van een uitdaging houdt en een van de meest unieke spin-offs in het Megaten-universum wilt ervaren, raden we je aan deze titel in de gaten te houden. Je moet de minpunten accepteren om van alle voordelen te kunnen genieten. De game is leuk, uitdagend en het verhaal is boeiend. Als je de technische aspecten negeert, die ondanks de verbeteringen nog steeds tekortschieten, biedt 'Raidou Remastered' in zijn 30 uur (of meer dan 50 als je alle secundaire content speelt) enorm veel speelplezier.