Bij het proces tegen Cédric Jubillar verwaterden leugens in onsamenhangendheid

Het is vermoeiend om Cédric Jubillar te zien, hij wiebelt zo. Soms een wielrenner die de Tourmalet beklimt in een dansstoel, soms een voetballer die een onzichtbare bal jongleert, soms een zwemmer in een glazen box die zich aan een 200 meter vlinderslag waagt, zijn lichaam springt, golft of schopt. Maar hij rust nooit. De twee halve dagen van summier verhoor die maandag eindigden, waren pijnlijk voor hem en voor het publiek.

De uitspraak wordt vrijdag verwacht tijdens de Assisen van Tarn. De 38-jarige stukadoor wordt sinds 22 september aangeklaagd voor de moord op zijn vrouw Delphine (33) in de nacht van 15 op 16 december 2020, in hun huis in Cagnac-les-Mines. Hij ontkent. En hoewel zijn 1,66 meter lange postuur eruitziet als een speeltje uit een Saint-Vitusdans, spreekt hij. Ook naar hem luisteren is vermoeiend.

Als meneer Jubillar doelbewust een taalstrategie heeft ontwikkeld, zou je kunnen zeggen dat hij leugens verdrinkt in onsamenhangendheid om een ​​toespraak te houden die bij vlagen flauw, verwarrend of weerzinwekkend is. Hij wordt afgeschilderd...