Alleen op het podium onthult Coline Serreau de achtergronden van haar kunst

De vreugde van het creëren, maar ook de moeilijkheden, de gevaren en het leerproces. Coline Serreau, vooral bekend in de filmwereld vanwege haar werk als actrice en regisseur, scenarioschrijver en dialogenschrijfster, stond alleen op het podium voor het publiek van het Festival des Tragos. Haar voorstelling La Belle Histoire de Coline Serreau verkent meerdere facetten van deze vrije kunstenaar, wiens werk allesbehalve eendimensionaal is. "Mensen kennen me vooral van de film, maar ze weten niet hoeveel ik verder heb gedaan", zegt ze. "Ik ben muzikant geweest, circusartiest en ik heb natuurlijk veel theater gedaan, maar ik heb ook veel opera's geschreven en geregisseerd. Deze voorstelling is een beetje alsof ik dat allemaal zeg, en het is ook de wens om momenten van vreugde en kritiek te delen, op de achtergrond."

Deze rijke artistieke reis begon al in haar vroege jaren. Er was haar familie , "zeer beschaafd, maar blut" en haar gelukkige schooltijd aan de Beauvallon-school, opgericht in 1929 door Marguerite Soubeyrand, een pionier op het gebied van actieve pedagogie. "Deze mensen waren geweldig en hun filosofie inspireerde me enorm." In haar show herinnert Coline Serreau zich met warme gevoelens de "vijf minuten cultuur" die ze elke ochtend kreeg om een werk te ontdekken. "Dat is wat er vandaag de dag nog steeds is," zegt ze op het podium, voor haar en voor vele oud-leerlingen, die ook de vrijheid hadden om op democratische wijze hun stem te laten horen, op blote voeten te spelen en in bomen te klimmen, midden in de natuur. Deze voorliefde voor de hoogten van de bergtoppen gaf haar de fysieke kracht die nodig was om haar passie voor trapeze verder te ontwikkelen toen ze in 1977 begon aan de Nationale Circusschool, opgericht door Annie Fratellini en Pierre Étaix in 1974. Een stap die, naast vele andere, haar begrip van acteren en schrijven zou markeren, aangevuld met een voorliefde voor humor en het mixen van genres, zoals toen ze met hiphopdansers werkte voor shows onder de circustent van een circus of in de Opéra de la Bastille. Ze toont ook videofragmenten aan het publiek, die worden afgewisseld met andere momenten die achter de schermen van haar opnames zijn gefilmd tijdens haar onewomanshow.

"Elke kunstvorm heeft iets te zeggen. Er zijn dingen die je met de ene kunstvorm kunt zeggen, en andere die je met een andere kunt zeggen. Ik heb me nooit beperkt tot iets", aldus de kunstenaar.

“Het publiek leert mij mijn vak”

Hoewel de voorstelling zich afspeelt tussen woorden, gebaren en video, "is ze constant in ontwikkeling", legt Coline Serreau uit. "Met het publiek gaat het tot in de puntjes, ik pas me aan op hun reacties, niet alleen om ze te plezieren, maar om ze zo goed mogelijk te raken. Het publiek leert me mijn vak, zij geven me iets. Live optredens zijn onvervangbaar. In de film leer je eens in de drie jaar, maar als je acteert, leer je elke avond."

Wat de kunstenaar vooral wil, is zijn leven verbinden met dat van anderen , "door middel van humor, door zelfspot. Er zit een filosofie achter dit alles, die niet hardop wordt uitgesproken. Mensen voelen het dan, of niet."

Als Coline Serreau ons op filmsets aan het lachen maakt of op hilarische wijze verslag doet van een mislukte uitvoering van Othello , dan hebben de keuzes die ze maakt uit het 'enorme materiaal' van haar ervaringen, zoals ze het zelf noemt, vaak een onderliggend kritisch perspectief.

Voor het videofragment van de trapeze-act die ze uitvoert in La Belle Verte (1996) en waarvan ze een passage onder verschillende assen in de voorstelling laat zien : "Ik was 48 jaar oud" , herinnert ze zich. Het is daarom ook interessant om te zien dat je absoluut een atleet kunt zijn. Het leven stopt niet, zoals soms het geval is voor dansers en atleten, op je dertigste. Wat mooi is, is je lichaam in plezier, in harmonie, te laten werken. Dat is wat mooi is."

Andere maatschappelijke thema's die haar dierbaar zijn, doordringen de voorstelling: de kunstmatige bodembewerking en de verarming van de aarde, maar ook kwesties rond mentale lasten, mannelijke beperkingen en geclaimde autonomie, zoals wanneer ze Maria Pacôme's tirade in La Crise (1992) overneemt, tot groot plezier van het publiek. Mocht de voorstelling niet terugkeren naar het Zuiden, dan zal ze tot 2027 een grote tournee maken, wat de mogelijkheid biedt om haar tijdens een reis te ontdekken.