De noodzakelijke herconfiguratie van de spelers in de Franse artistieke scène

De hype die de afgelopen drie jaar elke editie van de hedendaagse kunstbeurs Art Basel Paris heeft gekenmerkt, zoals de opening van grote particuliere stichtingen, mag de diepe twijfel die de Franse kunstscene in zijn greep houdt, niet verhullen. De terugval van galerieën, waarvan 85% pessimistisch is over de toekomst, het verlies aan invloed van Franse kunstenaars of kunstenaars die in Frankrijk werken, om nog maar te zwijgen van hun populariteit op de internationale markt, wakkeren een gevoel van melancholie aan.

Het rapport van Martin Bethenod, dat in maart in opdracht van minister van Cultuur Rachida Dati werd gepubliceerd op vrijdag 25 juli, doet deze constatering. Volgens een schatting van het Beroepscomité van Kunstgalerieën behoort amper 1% van de kunstenaars die worden gepresenteerd op de Art Basel Miami Beach- beurs, die jaarlijks zijn stempel drukt op Noord- en Zuid-Amerika, tot de Franse scene. En volgens de studie Wondeur IA - Le Quotidien de l'art heeft in 2023 slechts 1% van de kunstenaars die in alle galerieën en instellingen in de Verenigde Staten worden getoond Frankrijk als thuisbasis.

Met zijn ervaring in zowel de publieke als de private sector pleit Martin Bethenod, voormalig medewerker van Centre Pompidou, voormalig afgevaardigde voor beeldende kunst, twaalf jaar lang directeur van François Pinaults Palazzo Grassi na het FIAC te hebben gehuisvest, voor een herinrichting van de Franse scene. Het werk begint met de durf om de kleuren te accentueren. Voor sommige invloedrijke critici wekte het idee van een Franse kunstenaar alleen al argwaan op, terwijl andere culturen meer aanspraak maakten op hun wortels. "Spreken over een lokale kunstenaar is lasterlijk, over een nationale kunstenaar is het slaapverwekkend. Een kunstenaar bestaat niet als hij geen internationaal wezen is", grapte kunstcriticus Paul Ardenne een paar jaar geleden.

Je hebt nog 81,72% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.