Maas. Natuurreservaat Amelvijver: een compleet andere omgeving

Geen motorgeluid. Noch op de grond, noch in de lucht. Het enige aanhoudende gezoem in het auditieve landschap is dat van foeragerende insecten. Oh, daar is nog een alomtegenwoordig geluid. Dat van vogels natuurlijk. De kleine mensjes van het riet of dat van de grote eiken in het Housse-bos naast de vijver. Overal is leven. We ontdekken het Regionaal Natuurreservaat van de Vijver van Amel te voet, beginnend in Senon.

Eerst is er een klein paadje tussen bos en weilanden dat ons naar een eerste, comfortabele observatiepost brengt. Het ligt bijna aan de rand van de vijver en lijkt op een Canadese hut. Hier heerst stilte. De minste niesbui en hop, iedereen vliegt weg! Met iedereen bedoelen we zo'n 45 soorten die deze zomer zijn geregistreerd door de natuuronderzoekers van het Conservatoire d'espace naturel (Natuurlijk Ruimte Conservatorium), dat het gebied beheert. De wandeling gaat verder het bos in, in het land van geïmproviseerde minihutten, gemaakt van dode takken, tegen de stammen van oude eiken. Er klinkt een hartverscheurende kreet. De gaai stelt het duidelijk niet op prijs dat bezoekers de tijd nemen. Kom op, laten we hier weggaan! Ga naar de tweede observatiepost 2 km verderop, na het doorkruisen van bos, weilanden en akkers. Daar is het uitzicht weidser. Ideaal om grote roofvogels, zoals de bruine kiekendief of de zwarte wouw, te zien jagen. De lus klimt vervolgens terug over de velden naar Senon. Minder landelijk, maar nog steeds mooi! Geen gps nodig; het pad is perfect gemarkeerd. Acht kilometer lopen is vermoeiend voor je schoenen, maar bovenal ontspannend voor je geest!

Vandaag is alles mooi, alles is rustig. Maar een plaquette "Commune versierd met het Croix de Guerre" op het stadhuis van Senon herinnert ons eraan dat het dorp niet altijd in rust heeft gebaad. Ook de 16e-eeuwse Saint-Léonardkerk heeft verhalen te vertellen, met zijn kogelgaten die in de stenen zijn bevroren. Of door de steengravures op het terrein van de oude begraafplaats. Op het plein vertellen panelen het verhaal van het gebouw, dat in 1906 werd geklasseerd als historisch monument en in 1915 letterlijk in tweeën werd gesneden. Voor geschiedenisliefhebbers is een stop 4 km verderop, bij het volgende dorp: Amel-sur-l'Étang, een must. Aan het begin van het offensief tegen Verdun in februari 1916 had het Duitse leger er enkele ziekenhuizen en hulpposten ingericht. 2284 soldaten liggen begraven op de Duitse militaire begraafplaats.