De dashcamvideo van zijn gewelddadige arrestatie is viraal gegaan. Waarom hij besloot het op te nemen.
Meld u aan voor de Slatest en ontvang dagelijks de meest inzichtelijke analyses, kritiek en adviezen in uw inbox.
Hoe klinkt angst als het geoorloofd is? Hoe ziet verzet eruit als het om overleven gaat?
Als 22-jarige zwarte man in Amerika deed William McNeil Jr. wat generaties vóór hem verteld werd dat ze in leven zouden kunnen blijven wanneer ze door de politie werden geconfronteerd. Hij bleef kalm. Hij vroeg waarom hij werd aangehouden. Hij vroeg om een supervisor. Hij nam op. Hij rende niet weg. Hij vocht niet. Hij bleef in zijn auto zitten en probeerde in leven te blijven. En toch brak het glas. De klappen volgden.
McNeils gewelddadige arrestatie door de lokale politie in Jacksonville, Florida, in februari werd op video vastgelegd en is onlangs landelijk verspreid. In een interview met Slate vertelde McNeil bijna 40 minuten lang in huiveringwekkende details hoe hij zich voelde toen hij zonder reden werd aangehouden, hoe agenten hem met getrokken wapens te lijf gingen en hoe hij mishandeld werd terwijl de camera verder draaide. Hij beschreef de pijn die nog steeds doorstraalt. McNeils leven veranderde die dag, en zijn ervaring aan de drempel van de dood heeft zijn leven ingrijpend veranderd.
De video die McNeil van de ontmoeting filmde – nu viraal – laat zien wat hij laat zien: een man die zit, praat, en dan plotseling door gebroken glas wordt geslagen. Er is geen sprake van een gevecht om een wapen. Er is geen dreiging. Maar video alleen kan niet de adem in zijn borstkas laten zien, de angst van een fractie van een seconde dat overleven afhing van stilstand, of het geluid van brekend glas als voorbode van innerlijke pijn.
McNeils verhaal is geen aberratie. Het is de nieuwste toevoeging aan een lang Amerikaans grootboek van een geschiedenis geschreven in blauwe plekken, kortademigheid en bloed. Van de Edmund Pettus Bridge tot een park in Cleveland, tot een stoep op Staten Island, tot de straat voor een supermarkt in Minneapolis, tot een nieuwe verkeerscontrole – dit keer in Florida. De namen en data kunnen veranderen. De steden, de rechtvaardigingen, de badgenummers kunnen veranderen. Maar de dynamiek blijft: de opeising van fundamentele rechten door zwarte mensen, die door de wetshandhaving wordt gezien als agressie, een dreiging die potentieel dodelijk geweld vereist. De aanwezigheid van zwarte mensen wordt gezien als provocatie. Het zwarte leven – vernederd, mishandeld en vaak uitgeblust – wordt gedwongen zijn bestaansrecht te rechtvaardigen tegenover staatsgeweld. Gehoorzaamheid wordt een bewegend doelwit, een doelwit dat zwarte Amerikanen nooit helemaal lijken te kunnen raken.
Juridisch gezien had de aanhouding nooit mogen plaatsvinden. Onder Whren v. United States mag de politie een verkeersovertreding gebruiken als voorwendsel voor een aanhouding. Maar alleen als er daadwerkelijk een overtreding heeft plaatsgevonden. McNeil heeft er geen begaan. Er was geen wettelijke basis voor de inbeslagname, waardoor het vanaf het begin een schending van het Vierde Amendement was. En de overtredingen stapelden zich op. Toen McNeil, zittend en kalm, vroeg waarom hij werd aangehouden, en later om een supervisor vroeg, bevalen agenten hem het voertuig te verlaten. Dat bevel, onder Pennsylvania v. Mimms , veronderstelt dat agenten een automobilist rechtmatig hebben aangehouden en proberen het gevaar te minimaliseren. Maar hier ontbrak de aanhouding elke wettelijke rechtvaardiging en verre van het risico op gevaar te verminderen, creëerden de agenten het gevaar voor McNeil. In wezen was het een ontmoeting van samengestelde ongrondwettelijkheid: een inbeslagname zonder reden, een vergeldingsbevel, en vervolgens bruut geweld ingezet als gevolg van het doen gelden van een recht.
Ook dit is niet nieuw. De behandeling van zwarte beweging, meningsuiting en autonomie als inherent gevaarlijk is ouder dan de badge. Slavenpatrouilles zwierven ooit door dit land met de wettelijke bevoegdheid om degenen die hun recht op reizen niet konden bewijzen, aan te houden, te ondervragen en te slaan. Onder de wetten inzake voortvluchtige slaven lag de bewijslast niet bij de gevangennemer, maar bij de gevangengenomene. Diezelfde dynamiek weerklinkt in elke doctrine die een aanhouding zonder reden, een staking zonder bedreiging en een beschuldiging van "verzet" toestaat, toegepast op het overleven zelf. Het is niet alleen ongrondwettelijk. Het is voorouderlijk.
In een ander land zou McNeils menselijkheid voldoende zijn geweest om het geweld te stoppen. Zijn angst zou voldoende zijn geweest om de klappen te stoppen. Zijn kalmte, zijn vragen, zijn zichtbare handen – elk ervan had voldoende moeten zijn om hem glasgerinkel en vuistslagen te besparen. Maar in dit land moet het lijden van zwarte mensen voldoen aan een hogere bewijslast, een die nergens in de wet staat, maar desalniettemin wordt gehandhaafd.
Voor de duidelijkheid is ons gesprek ingekort en bewerkt.
Robyn Sanders: Kun je me even terugbrengen naar de dag van het incident? Wat deed je en waar ging je heen voordat de politie je aanhield?
William McNeil Jr.: Ik was op weg naar huis van mijn werk. Ik stopte bij een vriend. Toen ik wegging, hield een agent me aan en zei dat mijn koplampen niet aan stonden. Het was vier uur 's middags, overdag. Ik zei hem dat dat geen geldige reden was om me aan te houden, en toen zei hij dat mijn veiligheidsgordel los zat, en die zat er duidelijk nog om. Toen vroeg ik naar een supervisor. Toen ik uit de auto stapte, zag ik hem zijn pistool pakken en naar me toe lopen. Dus ik deed de deur dicht en deed hem op slot.
Weet u nog hoeveel politieagenten er op uw voertuig afkwamen toen u werd aangehouden?
Toen ik voor het eerst werd aangehouden, was er maar één politieagent die mijn auto naderde. Dat was degene die de ruit insloeg.
Oké, en toen zei je dat je hem een vraag stelde over waarom hij je tegenhield?
Ik vroeg hem waarom hij me aanhield. Zijn antwoord was dat mijn koplampen uit waren. Maar het was 16.00 uur overdag.
Ik weet dat we videobeelden hebben van dit incident. Kunt u beschrijven wat voor weersomstandigheden het waren toen u die dag aan het rijden was?
Terwijl ik die dag reed, was het op sommige plekken rond Jacksonville gedeeltelijk bewolkt en gedeeltelijk zonnig. Toen ik werd aangehouden, kon ik delen van de blauwe lucht zien.
Op welk moment kwamen er andere agenten ter plaatse? En hoeveel waren er?
Nadat ik meerdere keren naar de supervisor had gevraagd, herinner ik me dat hij via zijn radio belde, en nog geen 30 seconden later kwamen er vier andere agenten aanrijden. Een van hen reed met zijn SUV recht voor mijn auto en raakte mijn auto lichtjes. Hij botste ertegen. En hetzelfde gebeurde met een andere auto achterop. En toen reden de andere twee met hun gezicht naar mijn auto toe. En toen omsingelden ze mijn auto. En toen werd mijn auto door één zwarte agent getrokken, die zijn wapen door mijn voorruit op mij richtte toen hij was gestopt. Hij stond aan de passagierskant van de auto die recht voor mijn auto stond, met de deur open. Dus, aan mijn bestuurderskant.
Oké. En toen je de agent vroeg naar de juridische reden voor de aanhouding, waarom was het voor jou belangrijk om die vraag op dat moment te stellen?
Omdat ik wist dat ik niets had gedaan, en dat ik gewoon was gestopt. Nog geen vijf seconden later werd ik al aangehouden.
Er was een moment waarop je de agent ook vroeg om je de specifieke wet te laten zien die je overtrad met betrekking tot het uitzetten van je koplampen. Wat voor reactie had je toen verwacht?
Ik hoopte dat de agent me de wet zou laten zien of vertellen die ik overtrad, als ik überhaupt een wet overtrad. Ik verwachtte dat hij me dat allemaal zou laten zien en dat zou de hele situatie hebben gede-escaleerd en dat ik eraan had voldaan.
Kunt u zich herinneren op welk moment de agenten u voor het eerst vroegen om uit uw auto te stappen?
Toen ik om een begeleider vroeg, werd mij eerst gevraagd om uit de auto te stappen.
Kunt u vertellen wat er door u heen ging toen u besloot om in uw auto te blijven zitten, ook nadat ze u vroegen uit te stappen?
Omdat ik bang was. Ik was bang dat ik mijn leven zou verliezen als ik uit de auto stapte, want ik zag de agent met het pistool en de ander bewoog naar hem toe.
Terwijl u in uw auto zat, was er een gesprek gaande, de agenten stonden erbij en ze beantwoordden uw vragen niet. Dacht u dat ze u zouden laten gaan, of had u verwacht dat er iets zou gebeuren, namelijk dat het glas op u zou breken?
Ik verwachtte dat ze allemaal een gesprek met elkaar zouden voeren, dat ze de leidinggevende zouden bellen en hun werk zouden doen.
Het volgende dat ik me herinner, was dat er overal glas brak. Ik kreeg een klap in mijn gezicht. En toen ik opkeek van de klap in mijn gezicht, keek ik naar de loop van een geweer. Daar bleef ik naar staren, naar de voorruit, terwijl ik recht vooruit keek. Ik liet ze gewoon doen wat ze wilden. Ik wilde niet terugvechten. Want ik wist, ten eerste, dat het fout was, en ten tweede, dat ik mijn leven zou kunnen verliezen.
Toen je heen en weer werd geslingerd en uit de auto werd getrokken, lijkt het op de video alsof je werd geslagen. Ik zag minstens één agent je opnieuw in je gezicht slaan. En vervolgens zie je op de video dat je op de grond wordt gegooid terwijl je herhaaldelijk wordt geslagen. Weet je nog dat je toen iets zei? Heb je ze gezegd dat ze moesten stoppen? Heb je gezegd dat je pijn had? Wat heb je dan gezegd?
Ik probeerde ze te vertellen dat ik mijn handen op mijn rug had, dat mijn handen op mijn rug waren, en dat ik probeerde me te laten boeien. Maar ik kon mijn woorden niet uitbrengen terwijl ik geslagen werd. Er gebeurde van alles.
Kun je wat vertellen over wat er gebeurde nadat de video stopte en ze je omhoog haalden? Is er nog iets anders gebeurd?
Er was geen fysiek geweld meer, maar er was wel veel verbaal geweld, zelfs terwijl ik nog steeds op de grond zat. En ik werd in de auto gezet. Ik hoorde agenten ruzie maken. Ik zag ze grinniken, naar hun vuisten en zo kijken, en met elkaar praten. Ze hadden een glimlach op hun gezicht.
William, er zijn berichten dat er een mes in je auto is gevonden en in beslag is genomen. Klopt het dat er een mes in je auto lag? En ik zag dat een deel van het vrijgegeven politierapport een verklaring bevatte van de agent die het heeft geschreven, waarin stond dat je naar het mes op de vloerplank wees, en dat hij zich daarom gedroeg zoals we op de video zagen. Heb je nog iets te zeggen over het mes?
Om je eerste vraag te beantwoorden: ja. Er lag een mes in mijn auto, want ik doe niets anders dan vissen, werken en naar huis gaan. En ten tweede, wat betreft het grijpen naar het mes, ik heb het nooit gegrepen, want ik vreesde wederom voor mijn leven en keek in de loop van een pistool. Bovendien rechtvaardigde de video dat op zichzelf al. Ik had mijn handen omhoog.
Had u een eigen cel toen u uiteindelijk naar de gevangenis werd gebracht?
Nee, ik was met twee andere mannen.
Heb je met ze gesproken?
Nee. Ik heb niet gepraat. Ik heb niet gegeten. Een man zag me worstelen. Ik herinner me zijn gezicht nog heel goed.
Wat gebeurde er toen je bij de gevangenis aankwam?
Eerst bracht de ambulance me naar het ziekenhuis. De ambulancebroeders ter plaatse zeiden dat ik in orde was en dat ik alleen even gewassen hoefde te worden.
Laten we het even over de nasleep hebben. Wanneer besloot je de ontmoeting vast te leggen? Wanneer besloot je de video te publiceren en waarom?
Sinds de aanhouding was het mijn eerste bedoeling om de ontmoeting vast te leggen. Omdat ik al weet over het [Jacksonville Sheriff's Office] en hoe ze jonge zwarte mannen hier in Jacksonville behandelen. Het is niet de eerste keer dat dit is gebeurd. Het is al miljoenen keren gebeurd. Ik besloot de opname te maken rond het moment dat de agent bij mijn raam zijn handen om zijn pistool legde. Ik sloot mijn deur voor ten eerste: veilig zijn, en ten tweede: genoeg tijd hebben om bewijs te hebben voor het geval ik zou sterven. Mijn familie zou dan iets hebben waar ze voor me konden vechten als ik was gedood en er niet meer was.
Wanneer besloot je de video uit te brengen?
Op een nacht kon ik echt helemaal niet slapen, zoals elke nacht sinds dit gebeurde, en ik lag te huilen van woede, terwijl ik er alleen mee bezig was. Die momenten van die dag bleven zich steeds opnieuw in mijn hoofd afspelen, vooral 's nachts. Het was alsof ik elke klap steeds opnieuw voelde. Ik hoorde constant glas breken. Ik was het gewoon zat. Ik besloot het gewoon te posten en te kijken wie er zou zijn en wie er genoeg om me zou geven om te helpen.
Hoe is je leven veranderd sinds de ontmoeting? Kun je iets vertellen over de fysieke, emotionele en zelfs juridische gevolgen die dit voor je heeft gehad?
Sinds die ontmoeting heb ik mijn bedrijf moeten stopzetten. Ik ben ondernemer. Ik loop achter met mijn rekeningen. Ik kan niet meer zoveel eten als vroeger. Ik ben veel kilo's afgevallen. Ik kan bijna niet meer slapen. Ik slaap waarschijnlijk zo'n twee tot drie uur per nacht als ik geluk heb. Ik ben wat afstandelijker geworden van mijn vrienden en familie. Ik ben het liefst alleen. De enige tijd dat ik echt rust vind, is als ik op het water vis.
Kunt u iets vertellen over de zichtbare verwondingen die u heeft opgelopen?
Mijn tand is ernstig beschadigd. Ik kan er niets mee eten en ik kan er niets mee bijten. Wat mijn lip betreft, mijn tand ging door mijn lip heen en raakte die toen ik op het beton werd geslagen. Toen is hij afgebroken. De zenuwen in mijn lip zijn ernstig beschadigd. Ik voel dat deel van mijn lip nog steeds niet. Hij is nog steeds gevoelloos. En dat heeft invloed op hoe ik mijn hoorn speel. Mijn andere verwondingen zijn gewoon heel erg. Ik heb ook last van kortetermijngeheugenverlies.
Wat zeg je tegen mensen die vinden dat wat je is overkomen gerechtvaardigd was? Wat wil je dat mensen begrijpen?
Wat ik mensen wil laten begrijpen, is dat wat mij is aangedaan niet gerechtvaardigd was. Ten eerste zou geen enkele burger ooit zo behandeld mogen worden. Het is niet de bedoeling dat iemand je handen optrekt of iemand slaat, zelfs niet als gewone burger. Alles kan worden uitgepraat. Geweld is nooit de oplossing. Wat betreft iedereen die blijft beweren dat hij fout zat omdat hij een ongeldig rijbewijs had en wiet bij zich had: dat wist je pas nadat ik gearresteerd was en je mijn naam uitschold. Ik ben gestopt vanwege mijn koplampen.
Hoe ziet rechtvaardigheid er voor jou uit, voor jezelf en voor anderen die misschien nooit een video krijgen?
Wat rechtvaardigheid voor mij betekent, is voor mensen die in mijn situatie hebben gezeten. Ik wil dat iedereen samenkomt om te vechten tegen agenten die zo zijn. Niet alle agenten zijn slecht, maar er zijn er wel veel. We moeten ze uit het systeem halen.
Wat hoop je dat jouw verhaal doet?
Ik hoop dat mijn verhaal de wereld verandert. Ik wil dat het verandert hoe iedereen naar elkaar kijkt en elkaar ziet. Ik wil echt heel graag dat de politie in Amerika op de een of andere manier verandert. Ik heb altijd al op Jezus willen lijken, en ik wil echt dat de wereld meer liefheeft in plaats van haat.
Meld u aan voor de avondnieuwsbrief van Slate.
