Donald Trump heeft mogelijk zijn eigen wraaktournee voor het ministerie van Justitie al gesaboteerd
(minimale breedte: 1024px)709px,
(minimale breedte: 768px)620px,
calc(100vw - 30px)" breedte="1560">Meld u aan voor de Slatest en ontvang dagelijks de meest inzichtelijke analyses, kritiek en adviezen in uw inbox.
Donald Trump heeft de gewoonte om het stille deel hardop te zeggen. Soms doet hij het zelfs als hij het niet zo bedoelt. Op een recente zaterdagavond in september eiste de president op Truth Social dat procureur-generaal Pam Bondi het ministerie van Justitie opdracht zou geven om drie van zijn meest verguisde vijanden te vervolgen: de procureur-generaal van New York, Letitia James, voormalig FBI-directeur James Comey en senator Adam Schiff uit Californië. "We kunnen niet langer wachten, het ondermijnt onze reputatie en geloofwaardigheid. Ze hebben me twee keer afgezet en aangeklaagd (vijf keer!), VOOR NIETS. GERECHT MOET NU GEVAARLIJK ZIJN!!!"
Al snel werd duidelijk dat het openbare bericht een vergissing was – bedoeld als privébericht aan Bondi. De president vervolgde ongemakkelijk: "Pam Bondi doet het GEWELDIG als procureur-generaal van de Verenigde Staten." Niets te zien, mensen.
Nu, drie weken later, zijn twee van de drie doelwitten van Trump op de post gedicteerd. Maar de onbedoelde openbare plaatsing van de president kan reële gevolgen hebben voor de inspanningen van het ministerie van Justitie om James en Comey te vervolgen, evenals voor degenen die lager op zijn lijst staan, te beginnen met Schiff. Door zijn bedoelingen zo onmiskenbaar duidelijk te maken, heeft Trump de aanklachten in eigen hand genomen en de verdachten, en de rechtbanken, de kans gegeven om broodnodige grenzen te stellen aan politiek gemotiveerde vervolgingen.
Om de aanklachten tegen James en Comey veilig te stellen, moest het Openbaar Ministerie in Virginia op zijn kop worden gezet en moest de Amerikaanse officier van justitie, die Trump zelf slechts enkele maanden eerder voor de functie had uitgekozen, worden ontslagen. Erik Siebert werd ontslagen ( of nam hij ontslag ?) nadat hij hoge functionarissen van het Ministerie van Justitie had verteld dat hij dacht dat er niet genoeg bewijs was om de zaak tegen Comey voort te zetten. Zijn vervangster, de 36-jarige Lindsey Halligan, is Trumps voormalige persoonlijke advocaat en heeft geen ervaring met aanklagers . Halligan deed wat haar voorganger niet zou doen: alleen voor de grand jury verschijnen op haar eerste werkdag om Comey aan te klagen, nadat alle andere advocaten op kantoor weigerden met haar mee te gaan. Twee weken later verscheen ze opnieuw voor de grand jury, dit keer om James aan te klagen .
Deskundigen hebben beide aanklachten als zeer gebrekkig en zwak bestempeld. Comey wordt ervan beschuldigd te hebben gelogen tegen het Congres in een aanklachtdocument dat niet specificeert waarover hij precies liegt. James wordt beschuldigd van bankfraude en ervan te hebben gelogen op een hypotheekaanvraag. Ze beweerde dat een huis dat ze in Virginia had gekocht een tweede woning was, terwijl ze het in werkelijkheid als een beleggingspand beschouwde en verhuurde. Maar zoals blijkt, heeft James haar achternicht daar met haar familie huurvrij laten wonen , waardoor het voor de overheid moeilijk is om te bewijzen dat James nooit de bedoeling had gehad het pand te verhuren.
Dit brengt ons bij de volgende fase van de procedure: Comeys advocaten hebben al aangekondigd dat ze van plan zijn de aanklachten tegen hem wegens wraakzuchtige of selectieve vervolging te seponeren. Om te winnen, moet hij een of beide van de volgende beweringen bewijzen: 1) dat de Verenigde Staten vijandigheid (vijandigheid of kwade wil) jegens hem koesterden, of 2) dat hij niet zou zijn aangeklaagd zonder die vijandigheid; of 1) dat hij is uitgekozen voor vervolging door mensen in vergelijkbare situaties die niet zijn aangeklaagd, en 2) dat de overheid dit deed om discriminerende redenen, omdat hij ofwel tot een beschermde groep behoort, ofwel zijn grondwettelijke rechten heeft uitgeoefend.
Deze normen klinken eenvoudig genoeg, maar verdachten winnen deze verzoeken vrijwel nooit . Rechters staan doorgaans afkerig tegenover het in twijfel trekken van de aanklachtbeslissingen van aanklagers – het is immers de taak van de aanklager om te bepalen wie en waarvoor hij wordt aangeklaagd – en rechters zullen alleen ingrijpen in buitengewone omstandigheden. De wet stelt dat de overheid recht heeft op " het vermoeden van regelmaat " wanneer verdachten dergelijke beschuldigingen uiten. Dit betekent dat de rechter moet uitgaan van de basisveronderstelling dat aanklagers zich rechtmatig en consistent hebben gedragen bij de uitoefening van hun taken. De verdachte draagt de aanzienlijke bewijslast dat de overheid hem of haar heeft uitgekozen en met discriminerende bedoelingen heeft gehandeld, of dat de aanklachten het gevolg zijn van vijandigheid en anders niet zouden zijn vervolgd.
Om te begrijpen waarom het voor verdachten meestal zo moeilijk is om deze moties te winnen, moeten we kijken naar de meest recente publieke figuur die een motie tot afwijzing van de zaak wegens selectieve en wraakzuchtige vervolging heeft ingediend: Hunter Biden. Biden beweerde dat zijn vervolging wegens illegaal wapenbezit selectief was en ingegeven door de wens om de familie Biden in een kwaad daglicht te stellen. Hij beweerde niet dat de aanklagers specifiek vijandig tegenover hem stonden, maar dat ze van plan waren hem te gebruiken als instrument om zijn vader, die toen president van de Verenigde Staten was, te kwetsen.
De aanklachten tegen Biden draaiden om een aanvraag die hij had ingediend toen hij in 2018 een wapen in Delaware kocht . Biden had gelogen in zijn documenten en een vakje aangevinkt om te beweren dat hij geen drugsproblemen had, ondanks dat hij destijds regelmatig drugs gebruikte. Elf dagen na de aankoop van het vuurwapen gooide Biden het weg in een openbare prullenbak.
De zaak tegen Hunter Biden was zeker ongebruikelijk , en zijn advocaten presenteerden verschillende juridische experts die van mening waren dat een andere persoon die als Biden had gehandeld, niet was aangeklaagd. Het verdedigingsteam citeerde ook uit een artikel in de New York Times waarin werd beweerd dat de speciale aanklager, David Weiss, in besloten kring had toegegeven dat "de gemiddelde Amerikaan" niet zou zijn vervolgd voor Bidens daden. Maar Weiss ontkende met klem de opmerking te hebben gemaakt, en de rechtbank ging ervan uit dat hij de waarheid sprak en koos ervoor om de motieven van de overheid niet verder te onderzoeken. Vanwege het vermoeden van regelmaat ging de rechter ervan uit dat Weiss te goeder trouw was. Biden kon het vermoeden niet weerleggen omdat een anonieme bron – en een tegengesproken bron – niet voldoende was om te bewijzen dat de aanklagers met discriminerende bedoelingen hadden gehandeld. Biden had ook moeite om te bewijzen dat hij tot een beschermde groep behoorde, of dat zijn vervolging op de een of andere manier het gevolg was van zijn uitoefening van een grondwettelijk recht.
Maar de zaken James en Comey zijn anders: ze hoeven niet te vertrouwen op anonieme citaten in de media. In plaats daarvan bevatten ze de woorden van de opperbevelhebber die publiekelijk zijn vijandigheid jegens hen beiden bekent en de procureur-generaal opdracht geeft om een manier te vinden om hen te vervolgen. Dit is het soort direct bewijs van vijandigheid en selectiviteit waar advocaten van de verdediging van dromen. De openbare post van de president ontkracht de veronderstelling van regelmaat die het Ministerie van Justitie normaal gesproken zou genieten.
Trumps Truth Social-post is niet het enige bewijs van selectieve en wraakzuchtige vervolging. Er is de geschiedenis van animositeit tussen Trump en zowel James als Comey . Er is het plotselinge vertrek van de zittende Amerikaanse officier van justitie , kort nadat werd gemeld dat hij DOJ-functionarissen had verteld dat hij geen zaak sterk genoeg kon maken om de twee te vervolgen. Er is de tijdelijke benoeming van Halligan, die, ondanks haar onervarenheid, alleen voor de grand jury moest verschijnen omdat haar nieuwe werknemers de zaak niet wilden aanraken. En er is de slordige aard van de aanklachten zelf, die de geurtest niet doorstaan. Maar zonder Trumps post zou dit alles misschien niet genoeg zijn geweest, aangezien de rechtbank de goede bedoelingen van de regering moet veronderstellen. De Truth Social-post is echter direct bewijs dat de president de procureur-generaal opdracht gaf zijn vijanden aan te klagen, ongeacht de sterkte van het bewijs tegen hen.
De vervolgingen van James en Comey vormen een nieuwe cruciale test voor ons rechtssysteem. Als federale aanklagers erin slagen deze zaken voor de rechter te brengen, is de kans groter dat Trump deze tactiek – het vervolgen van degenen die hem aanvechten – in de toekomst zal proberen. De uitkomst van Comeys motie tot afwijzing zal enorm belangrijk zijn, niet alleen voor Comey en James, maar ook voor wie er ook op Trumps lijst met vijanden staat, of die van welke toekomstige president dan ook. Trumps bericht, een ongedwongen fout, biedt de rechtbanken de mogelijkheid om broodnodige grenzen te stellen aan politiek gemotiveerde vervolgingen. Laten we hopen dat ze de kans grijpen voordat Trump verder naar beneden zakt op zijn lijst.
Meld u aan voor de avondnieuwsbrief van Slate.
