Trumps ministerie van Justitie lanceert zijn meest innovatieve en bedreigende aanval op het rechtssysteem tot nu toe
Meld u aan voor de Slatest en ontvang dagelijks de meest inzichtelijke analyses, kritiek en adviezen in uw inbox.
Je moet de advocaten van Trumps ministerie van Justitie nageven dat ze vindingrijk zijn in het blootleggen van obscure wetten en het aanprijzen van onconventionele juridische strategieën om de doelen van de regering te bereiken. Het enige probleem is dat die doelen en tactieken vaak de rechtsstaat zelf ondermijnen.
De meest recente zaak is een rechtszaak tegen alle zittende rechters van de federale districtsrechtbank in Maryland . Allemaal. In de rechtszaak wordt beweerd dat een door de opperrechter van die rechtbank uitgevaardigd permanent bevel onwettig is en dat elk van de andere 14 rechters (die bijna allemaal door Democratische presidenten zijn benoemd) die met hem samenwerken, erdoor besmet zijn.
Deze beschikking verleent een verbod van twee dagen aan iedereen die een habeas corpus-bevel indient en een uitzettingsbevel aanvecht . Het is bedoeld om de jurisdictie van de rechtbank te behouden, zodat deze dergelijke bezwaren ordelijk en tijdig kan behandelen. Dit is noodzakelijk geworden door de recente toename van dergelijke zaken en een poging van de regering-Trump om de rechtsgang in een aantal van deze zaken te omzeilen.
Van cruciaal belang is dat bevelen ter bescherming van de rechtsmacht standaard zijn in Amerikaanse rechtbanken . Ze zijn vooral belangrijk in een situatie waarin de uitvoerende macht een beleid voert van "eerst deporteren, later vragen stellen", bedoeld om mensen het land uit te krijgen voordat de rechtbanken hen kunnen tegenhouden. Als de regering in haar rechtszaak slaagt, zal dat een grote bijdrage leveren aan die draconische aanpak.
De staande order, die voor het eerst op 21 mei werd uitgevaardigd door rechter George Russell III, draagt de griffier van de rechtbank op een bevelschrift tegen de overheid uit te vaardigen "na het indienen van een verzoekschrift voor een habeas corpus-bevel ... namens een buitenlandse gedetineerde." Russells bevel is bedoeld om te voorkomen dat de regering-Trump "verzoekers in dergelijke gevallen uit de continentale Verenigde Staten verwijdert of hun wettelijke status wijzigt" voordat ze hun dag in de rechtbank hebben gehad.
Op 28 mei wijzigde Russell zijn bevel en legde uit : "de recente toestroom van habeas corpus-petities betreffende gedeporteerde buitenlanders die naar verluidt het risico lopen op onrechtmatige en dreigende uitzetting uit de Verenigde Staten. Deze petities zijn ingediend na de normale openingstijden van de rechtbank en in het weekend en op feestdagen. Dit heeft geleid tot planningsproblemen en gehaaste en frustrerende hoorzittingen, omdat het verkrijgen van duidelijke en concrete informatie over de locatie en status van de positioners ongrijpbaar is."
In beide versies van het reglement van orde staat dat alle door hen verleende bevelen slechts geldig zijn "tot 16.00 uur op de tweede werkdag na indiening van het verzoekschrift". Deze bevelen, zoals Russell het stelt, behouden "de bestaande omstandigheden en de potentiële jurisdictie van dit Hof over lopende zaken, terwijl het Hof de reikwijdte van zijn bevoegdheid om de gevraagde voorziening te verlenen, bepaalt".
Ze maken het mogelijk voor mensen die de overheid wil deporteren om "deel te nemen aan de beoordeling van hun verzoeken om habeas corpus-sancties". Ze maken het rechters ook mogelijk om "hun respectieve verzoeken om schadevergoeding te beoordelen op basis van hun getuigenissen die in de rechtbank kunnen worden afgelegd; en om ervoor te zorgen dat de overheid voldoende gelegenheid heeft om argumenten aan te voeren ter verdediging." Dit alles in een poging om een eerlijk proces te garanderen en het gezag van de rechtbank te beschermen.
Nogmaals, niets hiervan is ongebruikelijk, noch zou het de ongekende stap rechtvaardigen om de federale rechterlijke macht van een heel district aan te klagen . Zoals de federale districtsrechtbank in Maryland acht jaar geleden uitlegde , "mag een federale rechtbank ... bewaarbevelen uitvaardigen als onderdeel van haar inherente bevoegdheid om haar eigen procedures te beheren." Die bevoegdheid, merkte rechter Russell op, vloeit voort uit de " All Writs Act ", die rechtbanken het recht geeft om "alle bevelschriften uit te vaardigen die nodig of passend zijn ter ondersteuning van hun respectieve jurisdicties en in overeenstemming zijn met de gebruiken en beginselen van het recht." De wet werd aangenomen in 1948 , maar de beginselen ervan kunnen worden herleid tot bijna het begin van de republiek. Van bijzonder belang in dit verband is de Judicial Act van 1789, die het federale rechtssysteem instelde en het het recht verleende om verschillende soorten bevelen uit te vaardigen.
Gerechtelijke bevelen die worden uitgevaardigd onder de All Writs Act mogen "alleen worden uitgevaardigd wanneer dat nodig is om de onderliggende jurisdictie van een rechtbank te beschermen." En, zoals een commentator in 2019 uitlegde , alsof hij de situatie voorzag waarop rechter Russell reageerde, "kan de rechtbank, wanneer het gedrag van een partij een eerder uitgevaardigd gerechtelijk bevel schendt, de wet gebruiken om dergelijk gedrag te verbieden." Denk bijvoorbeeld aan de zaak van Kilmar Armando Abrego Garcia , die op 12 maart werd gearresteerd door immigratieagenten in Maryland. Garcia werd snel teruggestuurd naar El Salvador, ondanks het feit dat hij een gerechtelijk bevel had dat hem verbood terug te keren naar een plaats waar hij gevaar zou kunnen lopen.
Dit is natuurlijk geen op zichzelf staand voorbeeld.
Rechtsgeleerden Leah Litman en Daniel Deacon merken op hoe vaak de regering-Trump zich schuldig heeft gemaakt aan wat zij omschrijven als “'legalistische non-compliance,' een term die bedoeld is om te beschrijven hoe de regering een scala aan bedrieglijke juridische argumenten heeft ingezet om te verhullen wat in werkelijkheid een wijdverbreide minachting van rechterlijk toezicht is.”
Deze strategie is met name gangbaar gebleken in immigratie- en deportatiezaken, waaronder die van Garcia, waarbij de regering aanspraak maakt op een politiek mandaat en volledige macht.
De rechtszaak die de afdeling Civiele Zaken van het ministerie van Justitie tegen de rechters van de federale districtsrechtbank van Maryland aanspande, stak geen van beide beweringen onder stoelen of banken. Volgens hem verminderde rechter Russell door zijn handelen "de stemmen van de burgers die het hoofd van de uitvoerende macht hebben gekozen. De wetteloze reglementen van orde van de gedaagden zijn niets meer dan een bijzonder flagrante illustratie van rechterlijke overmacht die de prerogatieven van de uitvoerende macht aantast – en daarmee het democratische proces ondermijnt."
Het departement betoogt dat "districtsrechtbanken niet bevoegd zijn om beroepen te behandelen die voortvloeien uit uitzettingsprocedures of om bevelen uit te vaardigen die de uitvoering van uitzettingsbevelen verbieden of verbieden." De klacht beschrijft gedetailleerd de moeilijke en complexe taak van immigratiehandhaving en portretteert de agenten van de Immigration and Customs Enforcement (IMD), die deze taak uitvoeren, als slachtoffers van een overijverige rechterlijke macht.
In een passage die duidelijk bedoeld is voor de rechters van het Hooggerechtshof, die vrijdag uitspraak zullen doen over het gebruik van landelijke dwangbevelen door federale districtsrechters, valt de zaak de gehele federale rechterlijke macht aan. De aanklacht suggereert dat die rechters hun macht "in ongekende mate" hebben misbruikt. Het ministerie van Justitie beweert dat "in de eerste 100 dagen van president Trumps huidige ambtstermijn de districtsrechtbanken meer landelijke dwangbevelen hebben uitgevaardigd dan in de 100 jaar tussen 1900 en 2000."
George Orwell zou versteld staan van de manier waarop de administratie in deze rechtszaak de taal verdraait om zichzelf en ICE te bevrijden van effectieve juridische beperkingen. In haar aanval op het reglement van orde van rechter Russell stelt het ministerie dat in zaken waarin immigranten een verbodsmaatregel aanvragen, juist die zorgvuldige en individuele overweging nodig is die het beleid van "eerst deporteren, dan vragen stellen" in feite uitsluit.
De rechtszaak tegen rechter Russell en zijn collega's maakt deel uit van de strategie van de Trump-regering om elke gelegenheid aan te grijpen om rechters te beschuldigen van grove partijdigheid of machtsmisbruik. In dit geval valt het ministerie van Justitie niet individueel aan, maar pakt het er 15 tegelijk aan, waaronder verschillende die zich in eerdere zaken bereid hebben getoond om de regering te weerstaan.
De New York Times vat het goed samen als ze stellen dat "het schouwspel van de Trump-regering die een hele districtsrechtbank aanklaagt, duidelijk maakt hoe lelijk en bizar de relatie tussen de uitvoerende en rechterlijke macht is geworden." Het is lelijk en vreemd, maar het is veel meer dan dat.
Het is de nieuwste gevaarlijke stap in de oorlog van de regering tegen de rechterlijke macht en de rechtsstaat zelf. Als de rechtszaak slaagt, zal dit de rechtbanken een waardevol instrument ontnemen om te voorkomen dat de regering rechtbanken verandert in lege vaten die niet in staat zijn de rechten van individuen te beschermen tegen haar roofzuchtige machtswellust .
Meld u aan voor de avondnieuwsbrief van Slate.
