"Er zijn plekken met een hoogteverschil van 300 meter waar je beter niet kunt vallen!": Germain Grangier en Katie Schide van de Franse Rivièra vertellen over hun podiumplaats op een van de moeilijkste trails ter wereld

De discipline is zo veeleisend en onderhevig aan onvoorspelbare omstandigheden dat het wankel zou zijn om onverbiddelijke conclusies te trekken. Maar ondanks alles tekenen zich trends af, en sommige trailrunners hebben een echte neiging om direct na de start de hoofdrol op zich te nemen. In de enorme wereld van de ultratrail worden races van 160 km als giganten beschouwd, en het is op zich al een prestatie om ze te kunnen winnen. Germain Grangier en Katie Schide houden zich echter niet echt met deze overwegingen bezig. De twee trailrunners, gevestigd in Isola 2000, behoren tot de absolute top en hebben die status nu opnieuw waargemaakt.

Racen op grote hoogte en 'intellectuele mist'

Op zaterdag 12 juli gingen de Fransman en de Amerikaan van start voor hun eerste Hardrock 100. Op het menu stonden 160 km en 10.000 hoogtemeters in de bergen van Colorado. Een onherbergzaam terrein dat zelfs de meest ervaren lopers op hun kop zou zetten. "Het is ingewikkeld om voor het eerst deel te nemen aan de Hardrock", analyseert de 35-jarige loper. "De gemiddelde hoogte is 3500 meter met zo'n tien passages rond de 4000 meter. Dat roept veel vragen op. We hadden van alles gepland, maar we hadden helemaal geen ervaring met zo'n wedstrijd..." "Serge", zijn bijnaam, en Katie was er anderhalve maand eerder naartoe gegaan om te acclimatiseren en zoveel mogelijk voordelen mee te pakken. "Hoogte vertraagt je spijsvertering en beïnvloedt je helderheid", vervolgt Grangier. Soms ben je een beetje in een intellectuele mist. De reactie op hoogte is heel individueel en binair: als je genetisch niet goed reageert, zul je je wel aanpassen, maar je zult nooit de gelijke zijn van iemand die er juist heel goed op reageert.

“95% van de tijd is er geen netwerk op de route”

Uitdagende paden en rivieren om over te steken vormden ook deze cocktail die soms zuur kan worden. "95% van de tijd is er geen netwerk op het parcours. Er zijn plekken met kliffen en 300 meter hoge afgronden waar je beter niet kunt vallen!" Het duo uit de Alpes-Maritimes had andere dingen gezien en veroverde al snel de kopposities in het peloton. Germain Grangier werd derde in de achtervolging van Ludovic Pommeret en Mathieu Blanchard, Katie Schide werd eerste in de vrouwenrace en vestigde zich in de top 10 (6e) met een comfortabele voorsprong op de als tweede geplaatste Manon Bohard. Deze posities werden behouden tot Silverton met respectievelijke tijden van 24u04'10'' en 25u50'25''.

Grangier, probleem opgelost

Voor de eerste is het een nieuwe podiumplaats op een van de monumenten na de Ultra-trail du Mont-Blanc (3e in 2023) en de Diagonale des Fous (2e in 2023), maar ook een terugkeer naar de top na verschillende opgaven en een trillend lichaam. "Vorig jaar had ik beenproblemen die moeilijk te verklaren waren. Na 12-13 uur racen begonnen mijn spieren te verkrampen en konden mijn benen mijn lichaam niet meer dragen. Deze keer lukte het wel! Het is supercool dat dit probleem is opgelost!"

Schide in een besloten kring

Voor haar partner is het een overwinning (in recordtijd) die haar een nieuwe wereld in voert: op 33-jarige leeftijd heeft Katie Schide nu alle vier de majors gewonnen (UTMB, Diagonale, Western States, Hardrock 100) en voegt ze zich bij het duo Kilian Jornet-Courtney Dauwalter in een zeer besloten kring. "Een pride? Ja, natuurlijk! Eerst dacht ik niet dat ik de Western zou kunnen winnen," geeft de geboren Maine, in het uiterste noordoosten van de Verenigde Staten, toe. "Toen het me lukte (2024), gaf het me hoop dat het mogelijk was om alle vier te winnen." Zaterdag probeerde ze zich vooral niet te veel te verspreiden om de sleutel te behouden. "Mensen die ons van buitenaf volgen, denken misschien dat we de hele tijd in een competitiemodus zitten, maar competitie draait meer om jezelf pushen om jezelf te overtreffen. Er zijn cycli, vooral op mentaal niveau. Je geeft je best en uiteindelijk heb je je plek verdiend (glimlach)." In dit geval de eerste, zoals vaak het geval is bij de vrouw die sommigen terecht de Keizerin noemen.