Een jaar na de Olympische Spelen: een enorme truc om het verleden nieuw leven in te blazen

Precies het tegenovergestelde, toch? Dus, één, twee, drie, laten we gaan... Bij Libération waren we, net als veel Fransen, dol op de Olympische Spelen. De vrolijke brutaliteit van de openingsceremonie , de sportieve prestaties en adrenaline, de vlekkeloze organisatie, de harmonie die het land had veroverd, de dagelijkse magie, de avond in de Tuilerieën, toen de ketel de Parijse hemel in schoot.

De heksenketel is sinds 21 juni terug en nu zijn we minder blij. Het is een goed voornemen om degenen die er vorig jaar niet van konden genieten, de kans te bieden. Maar iets zegt ons dat dezelfde emoties niet altijd in dezelfde potten worden gecreëerd. En wat zegt dit verlangen om, enigszins kunstmatig, een moment van collectieve genade nieuw leven in te blazen over ons? Om, zoals de uitdrukking vorig jaar luidde, dit "betoverende intermezzo" te heropenen? Een intermezzo is juist van nature gesloten... Hetzelfde geldt voor de ceremonies en andere initiatieven die overal worden genomen om het eenjarig jubileum van de Olympische Spelen op zaterdag te vieren. Sommige, zoals de installatie in het noorden van de hoofdstad van de gouden beelden van de tien vrouwen die de geschiedenis van de feministische strijd hebben getekend, die vorig jaar uit het water van de Seine zijn opgerezen, zijn een goed idee. Maar over het algemeen hangt er een ietwat valse sfeer rond deze herviering op bestelling.

Verhaal

Deze energie die besteed is aan het doen herleven van het verleden wordt alleen geëvenaard door de moeilijkheden die het afgelopen jaar zijn ondervonden om de toekomst van de sport in Frankrijk veilig te stellen. De erfenis van de Olympische Spelen blijft vanuit dit oogpunt mager. We hebben duidelijk begrepen dat er budgettaire beperkingen aan iedereen zouden worden opgelegd ( hoewel? ). Maar de beperkingen die op dit gebied zullen worden opgelegd, zullen een Franse vooringenomenheid aanwakkeren: sport beschouwen als een verwaarloosbare factor. Het ontwikkelen van sportbeoefening wordt hier nog steeds niet gezien als een nuttige investering. Of het nu gaat om gezondheid, fysiek of mentaal, of om samenleven, het is desalniettemin overduidelijk. Maar het is gemakkelijker om een paar maanden de boel weer op te stoken dan om op de lange termijn te wedden op positieve effecten op de schoolresultaten, het moreel van onze jongeren, besparingen op gezondheidsgebied of op uitgaven voor veiligheid. De huidige burgerconferentie over kindertijd zou dit najaar een gelegenheid kunnen zijn om opnieuw te praten over de rol van sport. Maar we zouden er geen medaille aan willen toekennen.