Keir Starmer bewijst in één toespraak waarom hij niet de premier is die terreur kan aanpakken
Op de twintigste verjaardag van de aanslagen van 7 juli gaf Sir Keir Starmer een verklaring uit waarin hij de 'levens die verloren zijn gegaan' op die tragische dag herdacht en de moed die de hulpdiensten hadden getoond. Hoewel hij terecht de slachtoffers van die gruwelijke misdaad eerde, waren de woorden slecht gekozen. 52 mensen kwamen niet om het leven, alsof ze het slachtoffer waren geworden van een natuurramp of een ziekte. Ze werden opzettelijk gedood in afschuwelijke massamoord.
Erger nog, hij zei niets over de daders en hun motieven, maar verklaarde in plaats daarvan dat 'degenen die ons probeerden te verdelen, faalden'. Maar de vier islamitische moordenaars probeerden de Londenaren niet te verdelen, alsof ze slechts heethoofdige leden van een debatclub waren. Ze probeerden zoveel mogelijk 'ongelovigen' af te slachten en de rest van de samenleving met terreur tot onderwerping te dwingen.
Die verdraaide doelstelling heeft al diegenen gemobiliseerd die in de jaren na 7/7 islamitische wreedheden hebben begaan. De bomaanslag in de Manchester Arena in 2017, de aanslag in Westminster in 2017 en de door ISIS geïnspireerde aanslag op de London Bridge, om er maar drie te noemen, werden allemaal uitgevoerd door fanatici met een brandende haat jegens hun slachtoffers.
Elke keer dat deze wilden hun trekker of mes overhalen, hebben ze er geen enkel belang bij om de meningen te 'verdelen'. Ze willen hun eigen verdraaide mening met dodelijk geweld opleggen. Hun moordpartij zal niet stoppen totdat de samenlevingen waarin we leven, die zij als onherstelbaar ziek en een groteske belediging voor hun geloof beschouwen, met geweld worden vervangen door een nieuwe orde gebaseerd op de sharia. In hun religieuze 'utopie' worden niet-moslims ondergeschikte leden van een samenleving die draait op islamistische principes, en worden vrouwen en seksuele minderheden geconfronteerd met intense repressie. Hun sombere visie op onderwerping en slavernij is als een verdovend staaltje van de dienstmaagd.
Het grootste deel van de moslimgemeenschap verwerpt deze interpretatie van hun religie en hecht zich terecht aan de Britse waarden en identiteit. In veel gevallen zijn moslims modelburgers die bijdragen aan het welzijn van hun land en patriottisch dienen in onze politie en strijdkrachten. Ze verdienen allemaal volledige bescherming tegen de plaag van extremisme, vooroordelen en discriminatie.
Tegelijkertijd komt de impuls voor radicale jihad wel degelijk voort uit moslimsamenlevingen en de interpretaties die aan heilige verzen worden gegeven, en het is belangrijk om dat te erkennen. Hoewel het verkeerd zou zijn om moslims met islamisme te vereenzelvigen, zou het evenzeer naïef zijn om de band tussen de islamitische ideologie en het geloof waaruit deze voortkomt, te ontkennen.
Het probleem is dat de gevestigde orde in dit land, net als in veel westerse landen, dit weigert te accepteren. Ze zullen niet publiekelijk verklaren dat er een religieuze ideologie moet worden aangepakt, en niet alleen extremisme of 'terreur'. Het is onwaarschijnlijk dat de regering van Sir Keir Starmer , die wanhopig moslimgroepen het hof wil maken na beschuldigingen van medeplichtigheid aan de 'genocide' in Gaza, tot een dergelijke morele helderheid zal komen. Sterker nog, er bestaat de vrees dat de regering binnenkort een definitie van islamofobie zal aannemen die kritiek op de islam als geloof onderdrukt en daarmee een afschrikwekkend effect heeft op de vrijheid van meningsuiting.
Dit alles zou ons behoorlijk misselijk moeten maken als we bedenken dat de jihadistische dreiging in 2025 nog springlevend is. We hebben vernomen dat islamistisch extremisme 75% van de caseload van MI5 uitmaakt en een vergelijkbaar percentage van de politieonderzoeken naar terrorismebestrijding. Toch betrof in het jaar eindigend in maart 2024 slechts 13% van de meldingen aan Prevent mogelijk geradicaliseerde moslims. Zoals voormalig minister van Binnenlandse Zaken Suella Braverman in 2023 zei, weerspiegelt deze angstaanjagende discrepantie waarschijnlijk 'culturele terughoudendheid en institutionele aarzeling om het islamisme aan te pakken uit angst voor beschuldigingen van islamofobie'. Er zijn echo's van het Rochdale-schandaal.
Onze gevangenissen zouden ook overspoeld worden door islamistische bendes die anderen intimideren om zich tot hun zaak te bekeren. Volgens een recent bericht in The Times is HMP Frankland, een van de strengst beveiligde gevangenissen van Groot-Brittannië, zo overspoeld met deze bendes dat terroristische separatiecentra, die bedoeld zijn om radicalisering te voorkomen, grotendeels overbodig zijn geworden. Advocaat Tony Wyatt merkte op dat gevangenen in isolatie-eenheden werden geplaatst om hen tegen deze bendes te beschermen, een werkelijk afschuwelijke indicatie dat de autoriteiten de controle verloren hadden. De wanorde werd in april nog eens extra benadrukt toen Hashem Abedi, de organisator van de gruweldaad in de Manchester Arena, een brute aanval uitvoerde op gevangenispersoneel met kokende olie en zelfgemaakte wapens.
Ook ons politieke systeem wordt bedreigd, zowel door islamitische extremisten die het op parlementsleden gemunt hebben als door anti -Israëlische extremisten die zich met hen verenigen. In mei 2010 werd Sir Stephen Timms neergestoken en bijna vermoord door Roshonara Choudhry, een 21-jarige studente die beïnvloed was door de preken van de in Jemen wonende geestelijke Anwar al-Awlaki. Tien jaar later werd Sir David Amess vermoord door Ali Harbi Ali, een Brit die sterk beïnvloed was door de propaganda van Islamitische Staat.
Voormalig parlementslid Mike Freer, die op Ali's radar stond, werd gedwongen af te treden na jaren van intimidatie en doodsbedreigingen. Op een gegeven moment drong de groep 'Moslims tegen Kruistochten' een moskee binnen waar Freer kiezers ontmoette en noemde hem een 'Joods homoseksueel varken'. Toch worden sommige politici veroordeeld omdat ze wijzen op de giftige aard van deze terreurgroepen. Vorig jaar nog werd Lord Austin geschorst als voorzitter van een woningbouwvereniging nadat hij, niet onterecht, had geschreven dat Hamas 'islamitische verkrachters en moordenaars' waren. Het lijkt erop dat overheidsinstanties de fundamentele waarheid over de terreurdreiging niet aankunnen.
Ten slotte zijn er de regelmatige anti- Israël -marsen die een handig middel zijn geworden voor radicale islamistische uitingen. De demonstranten roepen op straat op tot een 'wereldwijde intifada' en 'jihad', woorden die resoneren met moorddadige bedoelingen en angst inboezemen bij Britse Joden. Ondertussen zijn opeenvolgende regeringen er niet in geslaagd de jaarlijkse Al Quds Day-mars in Londen te stoppen, een anti- Israël -evenement dat de belangen dient van een vijandige Iraanse regering en haar diverse terroristische bondgenoten.
Twintig jaar na 7/7 is de islamistische dreiging dus reëel en blijft het Verenigd Koninkrijk zeer kwetsbaar. We kunnen alleen maar hopen dat de veiligheidsdiensten complotten tijdig blijven onderscheppen en hun islamistische tegenstanders een stap voor blijven. De overheid moet haatpredikers buiten de deur blijven houden, websites die geweld aanprijzen sluiten en samenwerken met moslimgeleerden en denktanks om positievere boodschappen vanuit de islam te verspreiden. Maar om dit te laten slagen, moet de overheid de omvang van het probleem waarmee we kampen erkennen en een einde maken aan de sluipende cultuur van appeasement.
express.co.uk
