Keir Starmer heeft zwakte getoond – nu staan ​​de rebellen van Labour klaar om de bezuinigingen op de PIP aan te vallen

MENING

Wat is er toch met al die Labour-parlementsleden? Zien ze dan niet hoe belachelijk en onhoudbaar het is dat het aantal mensen dat een Personal Independence Payment (PIP) aanvraagt ​​de afgelopen vijf jaar bijna is verdubbeld? Bijna vier miljoen mensen, tegenover slechts twee miljoen in 2019, ontvangen nu deze overheidssteun vanwege chronische aandoeningen, waaronder astma en angststoornissen.

Dat is bijna één op de tien volwassenen in de werkende leeftijd die tot £187 per week ontvangt. Zelfs deze hopeloze Labour-regering heeft duidelijk geen andere keuze dan dit aan te pakken, met plannen die de schatkist naar eigen zeggen £5 miljard per jaar zullen besparen tegen 2030. Oké, dat is niet veel als je bedenkt dat de overheid tegen die tijd in totaal meer dan £100 miljard aan zorg- en invaliditeitsuitkeringen zal uitgeven.

Maar het is tenminste een begin. Maar zelfs die hopeloos ontoereikende besparing zorgt ervoor dat een groot aantal Labour-parlementsleden in opstand komt, gilt van afschuw en dreigt in opstand te komen. Meer dan honderd van hen hebben hun diepe ongenoegen geuit over wat hun eigen leiders doen en dreigen het wetsvoorstel van de regering volgende week weg te stemmen.

Het is niet verwonderlijk dat ze denken dat ze hun zin kunnen krijgen en de regering kunnen dwingen tot een terugval. Ze hebben de schaamteloze draai rond de winterbrandstofbetalingen gezien en weten dat als ze maar genoeg druk uitoefenen, de leiding opnieuw kan omvallen. Keir Starmer en zijn ministers staan ​​niet bepaald bekend om hun consistentie.

En wat zegt het ons over de erbarmelijke staat van ons land dat deze parlementsleden erin slagen een nieuwe ommezwaai te forceren? De Britse staat dijt voor onze ogen uit, met uitgaven, belastingen en leningen die zich op of nabij het naoorlogse niveau bevinden en elkaar versterken, terwijl ze miljoenen mensen tot staatsafhankelijkheid verleiden.

Net als de dikste man ter wereld in de Monty Python-film The Meaning of Life is de staat zo absurd opgeblazen en walgelijk dat hij op het punt staat te ontploffen. Toch willen Labour-parlementsleden hem niet alleen 'één flinterdun pepermuntje' geven, maar meerdere porties hamburgers en friet, met bakken vol vette mayonaise erbij.

Ze hebben helemaal geen zin om te bezuinigen op wat de staat doet en hoeveel die uitgeeft. Sterker nog, het tegenovergestelde. Ze zijn er maar al te blij mee dat de staat nog verder groeit, waardoor ze steeds meer belasting uit de steeds kleiner wordende groep mensen die daadwerkelijk werkt, persen.

Het doet er niet toe dat steeds meer mensen nu in het hogere belastingtarief worden gesleurd (meer dan 7 miljoen van ons zullen dat in 2027 zijn, tegenover slechts 2,9 miljoen rond de eeuwwisseling). Het doet er niet toe dat de rijken, verantwoordelijk voor een groot deel van de belastinginkomsten van de overheid, het land ontvluchten als ratten van een zinkend schip. En het doet er niet toe dat steeds meer 50-plussers vervroegd met pensioen gaan omdat werken niet meer loont. Dat doet er allemaal niet toe, vinden deze parlementsleden.

Toch zijn dit juist de mensen op wie Starmer en co. vertrouwen om hun stemmen binnen te halen – mensen voor wie het altijd om rechten gaat en nooit om verantwoordelijkheid, die niet begrijpen dat de vrijgevigheid van de overheid alleen kan komen van hardwerkende belastingbetalers, en die blind zijn voor het steeds kleinere aantal verdieners dat betaalt voor een steeds groter aantal ontvangers.

Ik gok erop dat de regering volgende week genoeg concessies zal doen om de rebellen om te kopen. Maar het zal lang niet genoeg zijn om het tij te keren. Vroeg of laat zal er een afrekening moeten komen. De vraag is alleen wie het als eerste ziet: de geldmarkt of de kiezers.