Rachel Reeves neemt een groot risico met de economie, de toekomst van Labour - en haar eigen carrière

Rachel Reeves heeft een enorme gok gewaagd – met de economie, met de politieke toekomst van Labour en met haar eigen toekomst als minister van Financiën. Haar gigantische uitgavengolf in de langverwachte Spending Review van deze week zette de klok op scherp voor alle drie.

Maar de tijd staat haar niet aan. De economie is weer aan het krimpen, haar partij keldert in de peilingen en de gieren cirkelen om haar van nummer 11 te stoten. Labour-ministers van Financiën blijven doorgaans aan de macht; de huidige zittende minister is pas de zesde in vier regeringen in zestig jaar.

Jim Callaghan bleef drie jaar zitten, terwijl Roy Jenkins ongeveer hetzelfde bleef tot hij in 1970 werd uitgeschakeld bij de verkiezingen van Labour.

Toen ze vier jaar later weer aan de macht kwamen, bekleedde Denis Healey die positie vijf jaar lang, totdat de Tories onder Margaret Thatcher in 1979 de regering veroverden.

Gordon Brown was tien jaar lang minister van Financiën tijdens het Blair-tijdperk, terwijl Alastair Darling gedurende zijn driejarige ambtstermijn als premier de accountant van het land werd.

Maar de kans dat mevrouw Reeves langdurig minister van Financiën zal blijven, neemt af, net als de economie.

Volgens officiële cijfers daalde het BBP in april met 0,3%. Dit is de vierde keer dat het BBP krimpt tijdens de eerste 10 maanden dat ze de staatskas beheerde.

Het ministerie van Financiën wist dat deze daling zou komen.

Het was dan ook geen verrassing dat de minister van Financiën, toen ze woensdag haar blauwdruk voor de uitgaven aan het parlement presenteerde, teruggreep op de vertrouwde Labour-troostdeken van hogere belastingen, meer lenen en hogere uitgaven.

Mevrouw Reeves heeft £300 miljard uitgegeven aan een ongekende uitgavengolf die uiteindelijk in de biljoenen zal lopen.

Maar de vrijgevigheid betekent nu al dat veel mensen in Engeland en Wales hogere gemeentebelastingen moeten betalen om de politie te financieren. Dat heeft ze niet expliciet in de meldkamer gezegd.

Ondertussen bedraagt ​​de overheidsschuld £148 miljard, £11 miljard meer dan voorspeld, en er is het spookbeeld van verdere belastingverhogingen in het najaar.

Dankzij haar enorme campagne kan ze wijzen op fonkelnieuwe infrastructuurprojecten en de taal van 'vernieuwing' spreken.

Mevrouw Reeves draait de economie nu echter op volle toeren, omdat ze er niet in is geslaagd de sociale voorzieningen en de schulden onder controle te krijgen.

Het is een riskante zet om de kiezers uit de arbeidersklasse, die Labour nodig heeft om het Verenigd Koninkrijk te hervormen, voor zich te winnen.

Veel mensen die naar Nigel Farage toestromen, doen dat uit groeiende wanhoop. Ze denken dat - in zijn woorden - "Groot-Brittannië kapot is".

Daarom zette ze zo sterk in op het investeren van geld in defensie, de NHS en het beëindigen van migrantenhotels.

Maar de kiezers zullen de minister van Financiën niet dankbaar zijn als de belastingen over een paar maanden nog verder omhoog gaan.

De meeste economen en financiële experts zijn van mening dat dit onvermijdelijk is.

Paul Johnson, directeur van het Institute for Fiscal Studies (IFS), zei dat ze op een haar na de belastingen moet verhogen in de najaarsbegroting, terwijl Tom Clougherty van het Institute of Economic Affairs zich "voorbereid" moet hebben op verhogingen.

Bij de aankondiging van een vernederende ommezwaai in haar gedoemde beleid om de winterbrandstofbetalingen voor gepensioneerden te verlagen, vertelde mevrouw Reeves aan de Daily Express dat zij dit kon doen omdat de economie nu op een “gezonde basis” staat.

De cijfers bevestigen dit niet.

Naast het BBP van Groot-Brittannië is er ook nog de zorgwekkende problematiek van de stijgende werkloosheid.

Tijdens haar lugubere begroting van afgelopen oktober gaf mevrouw Reeves leiding aan een belastingroof van £40 miljard. De gevolgen hiervan zullen nog jaren voelbaar zijn.

Terwijl haar winterse brandstofinperking en de erfbelasting die boeren en familiebedrijven moesten betalen, politiek gezien schadelijk waren, heeft de verhoging van de nationale verzekering voor werkgevers de economie volgens een aantal analisten volledig lamgelegd.

Ook de stijgende werkloosheid wordt hieraan toegeschreven. Het percentage ligt nu op 4,5%, het hoogste niveau sinds de zomer van 2021.

Verwacht wordt dat de aantallen in de loop van het jaar nog zullen toenemen.

Ook de inflatie neemt toe, wat betekent dat het leven duurder wordt.

Doordat er minder mensen werken en de prijzen stijgen, geven consumenten minder uit, wat de economische groei belemmert.

Toen mevrouw Reeves bijna 12 maanden geleden aantrad als regering, was het haar grootste belofte de economie te laten groeien.

Leider van de Conservatieve Partij, Kemi Badenoch, waarschuwde dat Labour meer wil uitgeven, meer belasting wil heffen en meer wil lenen.

"Dit lost onze problemen niet op. Het maakt ze alleen maar erger!", zei ze deze week.

Natuurlijk heeft mevrouw Reeves ook te maken gehad met een steeds onstabielere wereldwijde situatie. Donald Trumps invoerrechtenoorlog heeft wereldwijd schokgolven veroorzaakt.

De oorlog in Oekraïne duurt voort en de spanningen in het Midden-Oosten zijn nog nooit zo groot geweest.

Er is ook nog het probleem van de spanningen binnen het kabinet.

De minister van Financiën heeft feitelijk cheques uitgeschreven voor alle overheidsdepartementen, waarin is vastgelegd wat zij de komende vier jaar wel en niet mogen uitgeven.

Dit volgde op weken en maanden van gespannen onderhandelingen.

Er waren winnaars en verliezers en de verhoudingen zijn ongetwijfeld verslechterd.

Wes Streeting kreeg het grootste deel van het goede nieuws: de NHS kreeg een flinke financiële impuls en er werd veel geld geïnvesteerd in het ministerie van Defensie van John Healey.

Dat ging ten koste van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, dat forse bezuinigingen moest doorvoeren.

De financiering van het ministerie van Binnenlandse Zaken van Yvette Cooper verliep wisselend. Er werd meer geld vrijgemaakt voor de aanpak van illegale migratie, maar er was woede over de financiering van de politie.

Angela Rayner zal stilletjes blij zijn met de impuls voor sociale huisvesting.

Maar de hele ontsnapping heeft de minister van Financiën kwetsbaar gemaakt, aldus een bron binnen Whitehall.

Dit is een probleem dat ze grotendeels zelf heeft veroorzaakt en ze zal merken dat ze niet zoveel vrienden aan de kabinetstafel heeft als ze had gehoopt. Dit zou een probleem kunnen worden voor de minister van Financiën als de situatie niet snel verbetert.

Maar een andere veteraan van Westminster was minder terughoudend en zei dat mevrouw Reeves uiteindelijk “gedoemd” is.

"Als de belastingen omhoog gaan, krijgen Labour-parlementsleden het zwaar te verduren van hun kiezers. Als dat gebeurt, is ze misschien wel ten onder gegaan."

De peilingen van Labour zijn sinds hun historische overwinning bij de algemene verkiezingen schrikbarend gedaald.

Een combinatie van slecht beleid, een schandaal met gratis spullen, toenemende illegale migratie en een zwakke economie heeft ertoe geleid dat de partij van Sir Keir Starmer naar de tweede plaats is gedaald.

De nederlaag tegen Reform UK bij de tussentijdse verkiezingen in Runcorn en Helsby vorige maand was zeer beschamend, net als de zware nederlagen bij de lokale verkiezingen.

Verkiezingen in Wales en Schotland volgend jaar zouden ertoe kunnen leiden dat Labour verder achterop raakt bij Reform.

Dat zou voor mevrouw Reeves het omslagpunt kunnen zijn, vooral als de economische omstandigheden niet verbeteren en de werkloosheid blijft stijgen.

Een voormalig politiek strateeg zei: "Volgend jaar rond deze tijd is een cruciaal moment. Natuurlijk kan er in de tussentijd veel gebeuren, maar als de zaken zo blijven voortduren als nu, wordt ze steeds zwakker.

"Tegen die tijd kijk je serieus vooruit naar de volgende algemene verkiezingen en of je een koerswijziging nodig hebt. Hetzelfde geldt voor alle politieke partijen, maar als de economie over twaalf maanden niet goed functioneert, dan ligt de schuld bij de minister van Financiën."

De overheid wil de Spending Review als een keerpunt bestempelen.

Vaak is er gemopper over kortetermijndenken, de snelle winst, het gebrek aan strategisch denken op de lange termijn.

En toch heeft de overheid een gok gewaagd door geduld te tonen in een tijdperk van ongeduld.

En dat in een tijd van onstabiele politiek en onrust onder de kiezers, van wie velen zich al jarenlang in het nauw gedreven voelen.