'Ik zat niet in de kleedkamer met het idee dat ik de reden was dat Dublin Armagh niet versloeg'
HET is de dag na de All-Ireland halve finale van 2002 tussen Dublin en Armagh, en net is het zes uur nieuws van RTÉ op tv in een kroeg geweest.
Aan de bar zitten enkele spelers uit Dublin te verwerken na een nederlaag met één punt in Croke Park. Het is zeven jaar geleden dat hun county voor het laatst All-Ireland-succes boekte, maar deze groep zal het wachten niet afmaken. Een eerste Leinster-titel sinds 1995 zal het moeten doen.
John McNally maakt deel uit van de ploeg, samen met Dublin-aanvaller Ray Cosgrove, de ster van de zomer. Hij sluit het kampioenschap af met een schitterende 6-23. Daarvoor ontvangt hij een All-Star Award en een gedeelde topscorersprijs, samen met Oisín McConville uit Armagh.
Maar vandaag is een dag om te ontsnappen. Ze willen het stadscentrum vermijden en hebben daarom een plekje in Ballymore Eustace gevonden om in alle rust en anonimiteit hun pintjes te drinken. Net wanneer ze denken dat ze veilig zijn, verschijnen de laatste momenten van hun nederlaag tegen Armagh op tv. Een last-minute vrijworp van Cosgrove die van de paal terugkwam.
“Jaysus,” grapt de barman die de gewonde Dubliners bedient.
"Ik zou er vandaag niet in willen geloven dat ik zo'n arme kerel ben."
****
Het komt altijd terug in weken als deze. DAT gratis. DAT gemis.
Dublin tegen Armagh in Croke Park? Natuurlijk gaat Ray Cosgroves telefoon pingen van de gebruikelijke stortvloed aan berichten. Hij zit in een WhatsApp-groep met Oisín McConville, en het heen en weer is altijd gemoedelijk. McConville eindigde het kampioenschap van 2002 technisch gezien met twee punten meer dan Cosgrove, maar ze wonnen allebei de prijs voor topscorer, aangezien McConville nog één wedstrijd speelde.
Cosgrove laat hem dat nooit vergeten.
Voor degenen die het zich nog kunnen herinneren: 2002 was de zomer van Saipan. Het was de zomer waarin Roy Keane de Ierse WK-selectie verliet of naar huis werd gestuurd, afhankelijk van waar je loyaliteit ligt.
Die controverse hield het land in een wurggreep. Maar Cosgroves kwaliteiten overtroffen het. Binnen een paar maanden was hij niet langer Ray Cosgrove. Hij was Cossie – de lieveling van Hill 16.
"Het seizoen kwam gewoon op gang en ik realiseerde me niet hoeveel hype er was ontstaan", zegt hij terugkijkend.
"Er gebeuren gewoon dingen. Ik was me eerlijk gezegd niet helemaal bewust van de omvang van wat er gaande was."
In 2002 begon Cosgrove aan zijn zesde jaar in het Dublin-circuit. Hij werd in 1996 voor het eerst geïntroduceerd in het eerste team door Mickey Whelan en hij voelde dat een doorbraak in het team nabij was.
Hij speelde voor het A-team tijdens hun trainingswedstrijden ter voorbereiding op de Leinster-finale tegen Meath. Maar toen de selecties bekend werden gemaakt, werd hij niet geselecteerd. Hij haalde zelfs het wedstrijdpanel niet.
"Het ging goed", vervolgt Cosgrove. "Ik was pas 19 jaar oud, dus misschien een beetje licht en onervaren. Dit was een team uit Dublin dat net de All-Ireland had gewonnen. Ik vertrok die zaterdag vóór de finale, denkend dat ik misschien een kans zou krijgen.
Om de een of andere reden heeft Mickey de beslissing natuurlijk samen met het managementteam genomen. Misschien vonden ze dat dit een groot, sterk Meath-team is en dat deze kerel daar op dit moment niet geschikt voor is. Hij steunde me gewoon niet, denk ik.
In 1999 was de weg naar Dublin nog steeds dicht voor Cosgrove. Opnieuw bereikten ze de finale van Leinster, en opnieuw was Meath hun tegenstander. De rivaliteit tussen Dublin en Meath was in die jaren in volle gang. Niet heel anders dan de Celtic Tiger die destijds het Ierse consumentisme definieerde.
Cosgrove kwam die keer wel in actie, maar werd later in de wedstrijd weer vervangen toen Dublin met vijf punten verschil verloor. Tommy Carr was op dat moment de coach en na die wedstrijd hadden ze een gesprek over Cosgroves toekomst. Ze waren het erover eens dat hij zich moest concentreren op clubvoetbal.
"Ik denk dat ik wel wat bewijs had", voegt Cosgrove eraan toe. "Ik speelde in 2001 nog steeds goed voetbal bij de club."
2002 luidde een nieuw hoofdstuk in voor Dublin en voor Cosgrove. Het verschil? Cosgroves clubgenoot Tommy Lyons uit Kilmacud werd de nieuwe manager van Dublin. Hij besloot dat Cosgrove zijn man was en verzekerde dat hij hem zou steunen, wat er ook gebeurde. Het is moeilijk voor te stellen dat een manager – die over een groot panel beschikt – zo'n belofte zou kunnen doen. Maar Cosgroves vorm maakte het gemakkelijk om hem te steunen.
Hij waagde een kans met me. Hij toonde vertrouwen in me. En vanaf dag één zei hij: 'Cossie, hoe het ook met je gaat, ik ga je uitspelen. Ik ga je steunen.' Hij toonde volledig vertrouwen in me. Dat was het vertrouwen dat ik nodig had.
"Tommy zou me maandagochtend na de wedstrijden hebben gebeld en hebben gezegd: 'Je hebt dit gedaan, je hebt dat gedaan...' Hij gaf me feedback en hij was eerlijk."
****
Voordat we verdergaan, even terug in de tijd. Gaelic football was niet Cosgroves eerste sport. Hij had banden met zijn ouders, geboren in Mayo, en zijn neef uit Galway, Gay McManus, die in de All-Ireland finale van 1983 tegen Cosgroves geboortestad Dublin speelde. Maar de eerste bal die Cosgrove trapte, was voor Leicester Celtic in Rathfarnham.
Hij was ook een behendige centrale middenvelder. Hij speelde in een DDSL-team dat de Kennedy Cup won, een prestigieuze competitie voor spelers onder de 14 jaar. Hij boekte ook successen bij Cherry Orchard. Er werd ook gesproken over een proefperiode, maar een blessure hield hem tegen om kansen in Engeland te grijpen.
Ik heb een paar trials gemist. Ik raakte geblesseerd bij U15 toen ik uit was met het Ierse team. Ik was op trials bij de AUL. Daar scheurde ik tijdens de meeste trials mijn kuit. Dat zette me een paar maanden achter. Ik zou op trial gaan bij Derby. Maar ik miste de boot om over te steken.
Zijn eerste kennismaking met Gaelic football was enigszins toevallig. Tijdens zijn studie aan St Benildus College bood hij aan om voor een team te spelen dat moeite had met de cijfers. Een leraar op de school was betrokken bij Kilmacud Crokes en Cosgrove voelde dat hij steeds meer naar de bal van O'Neill neigde.
"Uiteindelijk wonnen we de Dublin U14 A-titel", zegt hij.
Ik sloot me aan bij Kilmacud en uiteindelijk wonnen we het U15-kampioenschap. Dat jaar versloegen we een team uit Ballyboden in de halve finale. Ik denk dat ze ongeslagen waren tot en met de periode dat ze nog minderjarig waren. En wij waren het eerste team dat dat team uit Ballyboden versloeg. Jim Stynes' jongere broer David zou in dat team hebben gezeten.
Ik weet nog dat ik met voetballen een dubbele rol speelde. Ik had mijn voet in beide kampen. Vanaf dat moment begon het te etteren.
Toen hij in de U18-categorie zat, liet Cosgrove het dual-player label los en besloot hij zich te specialiseren in Gaelic football.
****
Terugdenkend aan 2002 noemt Cosgrove een gelijkspel tegen Galway in de National League de "katalysator". Het was hun laatste wedstrijd van het seizoen in de Eerste Divisie. Cosgrove scoorde 1-4 en voelde dat er een vruchtbare zomer aan zat te komen.
Dublin begon hun Leinster-kampioenschap met een overwinning met twee punten op Wexford en een 2-11 tegen 0-10 overwinning in de halve finale op de Royals illustreerde hun intentie. Het was de eerste kampioenschapsoverwinning op Meath in zeven jaar, en Cosgrove scoorde 2-3 om dit mogelijk te maken.
Dat was het eerste teken dat ik ter plaatse was gekomen. Darren-Faye was een van de beste backs die de sport ooit had gekend. Als je van het veld loopt en zegt: 'Jaysus, 2-3 van Darren-Faye', dan is dat niet zo erg.
Dublin werd voor het eerst sinds 1995 Leinster-kampioen en versloeg Donegal uiteindelijk in de All-Ireland kwartfinale na een replay. Cosgroves legende bleef groeien en het geloof dat Dublin kon doorstoten naar de volgende prijs was zichtbaar in de stad.
"Er hing een grote poster van twaalf meter hoog op Connolly Street met de afbeelding van de Bank of Ireland erop", zegt hij. "De vlaggen, de wimpels eromheen."
En toen kwam Armagh in de halve finale. Een sterke ploeg vol Crossmaglen All-Ireland-winnaars en Ulster-kampioenen. Kieran McGeeney was hun aanvoerder als centrale verdediger en Cosgrove kende hem van de clubscene in Dublin.
"Geezer speelde met Na Fianna, dus ik had natuurlijk wel met Geezer moeten botsen. We wisten best veel over de jongens uit Armagh van de weinigen die in Dublin speelden.
Ze waren gehard door de strijd. Ze hadden meer ervaring. Maar het was zeker een wedstrijd waar we in gingen met het idee dat we er wel iets uit konden halen. We waren niet bang.
****
Cosgrove blikt erop terug als zijn beste wedstrijd voor Dublin. Je herinnert je misschien alleen de vrije worp, maar hij herinnert zich de zes punten die hij scoorde. Het was zo dicht bij perfectie als hij maar kon komen. Hij was degene die de vrije worp ook daadwerkelijk won, met een trip van Enda McNulty. Cosgrove vond het echter "zacht genoeg".
Hij trapte er gewoon te voorzichtig tegenaan. Als hij zijn tijd terug had, had hij er met zijn schoen doorheen geschopt. In plaats van te proberen de bal vanaf de wreef om te krullen, zou hij de bal met meer overtuiging hebben geraakt. Eigenlijk had hij de vrije trap van de grond genomen. Dat was zijn favoriete manier van vrij nemen. Maar een knieblessure dwong hem om ze uit zijn handen te nemen.
Ik wist dat ik alles had gedaan wat ik kon. Het was waarschijnlijk de beste wedstrijd die ik ooit in een blauw shirt heb gespeeld. Ik nam het mezelf niet kwalijk dat ik de vrije worp miste. We hadden de wedstrijd alleen maar gelijkgespeeld. Het is niet alsof we de wedstrijd hadden gewonnen als ik had gescoord.
"Ik heb de schuld niet op mijn schouders genomen. Het was niet alleen die trap die ons de nederlaag opleverde. Er waren talloze andere gemiste kansen. Ik zat niet in de kleedkamer te denken dat ik de reden was dat Dublin Armagh niet had verslagen."
Cosgrove heeft wedstrijden die hem bijblijven. De Leinster-finale van 1998 tegen Éire Óg uit Carlow had drie wedstrijden nodig om een winnaar te bepalen. In de tweede wedstrijd schoot Cosgrove een vrije trap die werd afgenomen en in de late gelijkmaker resulteerde. Ook Dublins nederlaag in de halve finale van All-Ireland in 2006 tegen Mayo hangt hem boven het hoofd. Meer dan het verdriet van 2002.
Hij weet dat anderen er anders over denken en hij kreeg heel wat kritiek te verduren.
Dat hoorde er gewoon bij. Je wordt er regelmatig aan herinnerd. Het werd wel eens vervelend, maar ik reageerde heel snel. Ik was topscorer van het kampioenschap en dan zei ik: 'Luister eens, als jij topscorer van het kampioenschap bent, neem dan contact met me op en ik spreek je.' Dat maakte een paar van hen meestal wel stil.
Cosgrove bleef tot 2008 voor Dublin spelen, maar besloot dat hij op dat moment "slechts een beetje de cijfers aan het aanvullen was" en vertrok na de National League. Dit was slechts drie jaar voor Dublins doorbraak in het All-Ireland-team en hij mag tevreden zijn dat hij heeft bijgedragen aan de fundering voor toekomstige spelers om te floreren in een blauw shirt.
Hij bereikte de top met Kilmacud Crokes in 2009 toen ze clubkampioen Crossmaglen versloegen en All-Ireland kampioen werden. Een moment waarop de cirkel rond was voor Cosgrove.
Hij is Tommy Lyons altijd dankbaar geweest dat hij de kans heeft gegrepen en hem een onvergetelijke zomer heeft bezorgd.
Je kunt zeggen wat je wilt over die vrije worp in 2002. Maar als je hem wilt aanvallen, moet je wel 6-23 hebben gescoord. Zo niet, dan is hij er klaar voor. En terwijl Dublin en Armagh zich voorbereiden om elkaar morgenmiddag weer te treffen in Croke Park, moet hij er misschien nog wel een of twee keer over horen.
En wat de barman betreft die sprak nadat zijn gratis drankje op televisie was verschenen: Cosgrove had ook iets voor hem.
“Nou, hier ben ik!”
The 42
