Ballon d'Or Power Rankings: Cole Palmer in opkomst, maar nog steeds achter Mohamed Salah, Lamine Yamal en meer

Het voetbalseizoen 2024-2025 voor mannen is afgelopen zondag ten einde gekomen. Tijd om de meldingen nog een keer in te schakelen en de renners en ruiters voor de Ballon d'Or te rangschikken.

Wat is er veranderd sinds onze laatste blik op de beste individuele voetballers, in de wazige nasleep van de triomf van Paris Saint-Germain in de Champions League-finale? Eigenlijk niet veel, dus als je woedend was over de vorm van onze laatste top zes, nou, dan kun je nu beter wegkijken. Er was natuurlijk één gebeurtenis die met veel hype en bluf gepaard ging: Chelsea verdiende het recht om zichzelf de komende vier jaar wereldkampioen te noemen na PSG te hebben verslagen in het MetLife Stadium in de finale van het WK voor clubteams . Voeg daar een paar schermutselingen op het internationale toneel aan toe, met name de overwinning van Portugal in de Nations League, en we hebben in ieder geval een paar nieuwe datapunten om te overwegen.

Zal het WK voor clubs serieuze overweging verdienen voor Ballon d'Or-stemmers? Het is simpelweg te vroeg om dat te zeggen. Misschien had Ousmane Dembélé een buitensporige rol gespeeld in de zege van PSG, maar er zijn goede argumenten te geven voor het feit dat minstens drie van de beste zes Europese teams van vorig seizoen – Barcelona , Liverpool en Arsenal – niet te zien waren in deze competitie.

Volgens deze column is FIFA's jamboree nog steeds een aanzienlijk kleinere prijs dan de Champions League. Het is echter ook niet niks. De beste spelers verdienen (en, spoiler alert, zullen krijgen) een kleine stijging in de ranglijst. Dat is niet het enige dat veranderd is. PSG heeft misschien niet gewonnen in de Verenigde Staten, maar hun beste prestaties waren meer dan genoeg om het idee te versterken dat er niets aan de hand is met de ploeg van Luis Enrique . Bovendien waren jullie allemaal behoorlijk geïrriteerd over de afwezigheid van een paar van hun beste spelers. De CBS Sports Ballon d'Or-machtsranglijst wordt misschien wel samengesteld door een commissie van één persoon, maar laat nooit blijken dat ze niet openstaan voor input van buitenaf en/of gemakkelijk van streek raken in de reacties.

Oké, laten we hiermee beginnen, met de huidige noteringen:

1. Mohamed Salah , Liverpool (+2500)

Wat zes weken geleden nog gold, is onveranderd en eigenlijk had niets wat er op het WK voor clubs gebeurde daar verandering in kunnen brengen. Een seizoen met 34 doelpunten en 23 assists zou het terrein moeten zijn van Lionel Messi en Cristiano Ronaldo in hun beste jaren. Wat Mohamed Salah in de zwaarste nationale competitie presteerde, was opmerkelijk: hij leidde een onopvallend Liverpool-team in rap tempo naar de Premier League-titel. Het feit dat hij zijn beste werk vóór de lente leverde, verandert daar niets aan.

2. Raphinha , Barcelona (+2500)

Nog een team met verbijsterend lage kansen als je bedenkt wat ze daadwerkelijk hebben bereikt in 2024-25, toen Raphinha vanaf de zijlijn van het Barcelona-team tevoorschijn kwam en een historisch individueel seizoen in de Champions League neerzette, naast de aanhoudende uitmuntendheid die nodig was om ze naar roem in La Liga te leiden.

3. Ousmane Dembélé, PSG (-500)

Had Ousmane Dembélé met zijn prestaties op het WK voor clubteams de sprong naar de top van onze ranglijst kunnen maken? Het zou wel iets bijzonders moeten zijn geweest, aangezien de competitie zich nog niet heeft bewezen als een speler van topniveau. Maar je had je kunnen voorstellen dat een paar uitstekende prestaties tegen het zware veld waar PSG zich doorheen moest worstelen, de doorslag hadden kunnen geven.

Hoe Chelsea Paris Saint-Germain in hun eigen wedstrijd versloeg en daarmee de clubwereldbeker won

Uiteindelijk beperkten blessures Dembélé's kansen; de 28-jarige speelde slechts drie wedstrijden voor de finalenederlaag. Schitterende cameo's tegen Bayern München en Real Madrid , waarvan de laatste een lange, herinnerden aan zijn klasse, maar de prestaties van PSG als geheel spraken ook boekdelen over wat er tijdens hun Champions League-campagne duidelijk was geworden. Dembélé is misschien wel de beste speler in het beste team, maar wat Les Parisiens zo bijzonder maakt, is de som der delen, niet één individu.

Diep van binnen denk ik dat dit misschien een tikje te hoog gegrepen is voor Khvicha Kvaratskhelia, die wel twee van de vijf grootste landstitels van Europa en een Champions League-overwinning won. Zijn pure prestaties waren niet helemaal van het niveau van de aanvallers boven en onder hem, maar zijn hart wil wat het wil. En niemand was dit seizoen zo opwindend, creatief en belachelijk opwindend als de man die ze Kvaradona noemen.

Mocht je het vorige seizoen gemist hebben, dan is dit alles wat je moet weten over Pedri. Hij was dezelfde briljante balbezitter die je altijd al kende, alleen heeft versie 2.0 van de Spanjaard er een enorme balveroveringscapaciteit aan toegevoegd, waardoor hij zich heeft gevestigd als waarschijnlijk de meest complete middenvelder in de sport op dit moment.

De beslissing die vorige maand de meeste kritiek opleverde, was waarschijnlijk de plaatsing van Lamine Yamal buiten de top vijf, wat de mening van de twee scholen van de Ballon d'Or meer dan weerspiegelt. Voor sommigen zou de winnaar degene moeten zijn die het podium veroverde in de belangrijkste wedstrijden van het seizoen en de belangrijkste momenten van het seizoen neerzette. In die zin had Yamal, de ster van de halve finales van de Champions League, zelfs na een nederlaag en nu met een nieuw contract , een net zo goed seizoen gehad als iedereen die Dembélé niet heette.

Die beoordeling van de Ballon d'Or is volledig terecht, maar over het algemeen zal deze column zich meer richten op de algemene mening, en Yamal was daar gewoon niet op het niveau van Salah, Raphinha en Dembélé. Nog niet, tenminste. Het lijkt een kwestie van wanneer, niet of, met hem.

Als de speler onder hem in deze ranglijst de motor is die PSG op het hoogste niveau laat functioneren, dan is Achraf Hakimi de band die meter na meter aflegt zonder enig teken van slijtage. Hakimi was misschien wel de beste speler van zijn team op het WK voor clubteams, met name uitzonderlijk in de overwinningen op Bayern München en Real Madrid, zelfs zonder te scoren.

Nog iemand die uitblonk op het WK voor clubs, maar wat Vitinha echt deed stijgen van de elfde plaats (waar je me op moet vertrouwen) naar de achtste plaats, was zijn uitmuntende spel tegen Spanje in de Nations League-finale. Het is nogal wat om de beste middenvelder op het veld te zijn terwijl de andere spelers Pedri en Martin Zubimendi zijn, maar zulke uitmuntendheid is de norm geweest voor de Portugese international.

Gianluigi Donnarumma, wiens afwezigheid me allerlei smaad bezorgde op mijn Instagram-meldingen, verdiende waarschijnlijk wel een plek in de top 10, boven spelers als Harry Kane en misschien zelfs Virgil van Dijk. Eerst een verklaring voor zijn aanvankelijke afwezigheid. Over het algemeen hebben keepers op echt topniveau niet zoveel te doen; het kan zelfs moeilijk zijn om te zeggen of ze objectief gezien een beter seizoen hebben gehad dan de actieve doelman van een ploeg in de onderste helft van de ranglijst.

Aan de andere kant valt niet te ontkennen dat Donnarumma uitzonderlijk was in enkele van de belangrijkste wedstrijden van PSG's seizoen, en presteerde op de momenten waarop de besten hun waarde bewezen. Dat gold ook voor het grootste deel van het WK voor clubteams, met vijf reddingen die de Europese kampioen hielpen Bayern München in de kwartfinales te verslaan.

Eerst even iets over het trio dat afhaakte. Er is niet veel gebeurd met Virgil van Dijk en Harry Kane, anderen hebben hen simpelweg ingehaald, maar het geval van Kylian Mbappé is misschien wel het meest interessant. Hij scoorde vorig seizoen enorm veel doelpunten, 44 aan het einde van het eerste jaar bij Real Madrid, maar het WK voor clubs heeft het gevoel dat zijn nieuwe team er niet veel beter aan toe is door hem niet echt weggenomen. Buikgriep belemmerde zijn vermogen om zijn beste spel te spelen, maar zijn prestatie tegen PSG riep wel wat weinig vleiende vragen op.

Dat kon je niet zeggen van Cole Palmer, die schitterde in Chelsea's 3-0 zege in het MetLife Stadium. Als de Engelse international zijn nationale vorm in de tweede seizoenshelft had vastgehouden, zou hij vóór het WK voor clubs op deze lijst hebben gestaan, maar die wedstrijd was een gezonde herinnering aan zijn ontluikende grootheid.