De onopvallende maar succesvolle O'Brien is een aas in het Déise-pakket

door Daragh Ó Conchúir

Vraag aan uw camogie-supporter om een ​​paar spelers van Waterford te noemen, en de namen zullen u niet ontgaan.

Beth Carton, Niamh Rockett, Lorraine Bray, Brianna O'Regan. Topspelers, de eerste drie All-Stars, waarvan de laatste een jaarlijkse nominatie is die op de een of andere manier nog steeds wacht op de felbegeerde individuele erkenning.

Het doet niets af aan Mairéad O'Briens talent of invloed dat ze onopgemerkt lijkt te blijven. Het kan haar ook geen moer schelen. De kans is groot dat ze er geen milliseconde over heeft nagedacht. Er is veel meer nodig om de bijna horizontaal relaxte Modeligo-scherpschutter uit haar evenwicht te brengen.

Dat maakt haar een waardevolle toevoeging aan elke kleedkamer, maar haar bijdrage aan de zaak Déise gaat veel verder dan alleen haar sereniteit en persoonlijkheid.

Zoals met veel van haar werk, zou de prestatie van de 22-jarige, die de National League als topscorer van de competitie in Divisie 1A met 3-4 afsloot, velen zijn ontgaan. Gezien het feit dat Waterford slechts twee wedstrijden won, was het een opmerkelijke prestatie.

Dat geldt zeker omdat O'Brien zo'n teamspeler is, krachtig in de lucht en op de sliotar, en graag de handen uit de mouwen steekt om de mensen om haar heen te bevoorraden. Maar haar neus voor doelpunten is al duidelijk sinds Derek Lyons haar uitnodigde voor het seniorenpanel.

Ondanks haar jonge leeftijd scoorde ze alleen al in de groepsfase drie keer, waardoor Waterford in 2023 voor het eerst in 78 jaar de All-Ireland seniorenfinale bereikte. Die trend is onverminderd doorgegaan en de verdediging van de tegenstanders heeft dat nu zeker door.

Vandaag beginnen de Suirsiders hun Glen Dimplex All-Ireland Championship Group 2-campagne tegen buurman Kilkenny, dat al een overwinning op zak heeft. De wedstrijd vindt plaats in UPMC Nowlan Park (aanvang 12.30 uur) en O'Brien kan niet wachten.

Gezien het feit dat ze de Cats in maart twee keer scoorde op weg naar een nederlaag in de League, zullen Tommy Shefflin en co. zeker gewaarschuwd zijn voor haar dreiging. Maar zelfs als dat niet zo was, zouden spelers zoals Caoimhe Keher Murtagh hen op de hoogte stellen. Keher Murtagh was een collega van O'Brien toen UL voor het tweede seizoen op rij de Ashbourne Cup won en ze beiden werden geselecteerd voor het derde team van het jaar.

Terwijl Keher-Murtagh's Rower-Inistioge een legendarische, traditionele hurlingclub is, richtte Modeligo zich vroeger uitsluitend op de grote bal en waren er tot voor kort nauwelijks hurleys op de grond.

De camogieclub werd pas in 2011 opgericht om een ​​U12-team op te stellen en O'Brien is sindsdien de spil in alles wat goed is gegaan. Een hoogtepunt was haar score van 1-4 toen Modeligo in november vorig jaar de juniorenclubfinale van Munster met 2-5 tegen 0-10 versloeg.

"Het eerste volwassenenteam werd in 2017 opgericht, we wonnen het juniorenteam in 2019 en vorig jaar hadden we natuurlijk een goede reeks van geluk", zegt O'Brien met een vleugje understatement.

Als groep was ons belangrijkste doel om terug te keren naar de districtsfinale en te proberen die te winnen. Ik denk dat we waarschijnlijk veel teleurstelling van het jaar ervoor hebben opgekropt. Maar eerlijk is eerlijk, we hebben het in ons voordeel gebruikt en zijn wat eerder weer gaan trainen en hebben het hele jaar door hard gewerkt.

En toen we eenmaal buiten de regio waren, bevonden we ons absoluut in bonusgebied en onbekend terrein, eerlijk gezegd. De jongens die erbij betrokken waren, waren geweldig op de grote dagen. Ze hebben er nooit echt veel aandacht aan besteed. Ik denk dat hun belangrijkste doel is om er gewoon op uit te gaan, ervan te genieten en heel hard te werken. En dat is wat er gebeurde.

Ik moet al lachen als ik denk aan de odyssee en wat deze heeft betekend voor de kleine parochie ten westen van de provincie.

Het was gewoon ongelooflijk. We hebben een paar keer goed gefeest. We hebben er gewoon van genoten. Als we ervan genoten, speelden we gewoon goed. De hele gemeenschap stond achter ons. En in de finale van Munster waren ze absoluut een zestiende speler. We hadden moeite met scoren in de tweede helft en we kregen fenomenale steun die ons over de streep trok.

De aanvoerder van dat team, Rhona Drohan, is vice-aanvoerder van de Waterford U23-ploeg, waartoe ook Mairéads jongere zus Rachel behoort. Een opkomend tij doet wat het doet.

Er is een periode van onrust geweest sinds het einde van de competitie, met het vertrek van Waterford-manager Jerry Wallace en de komst van Mick Boland.

Ondertussen was er het hele discours rond skorts, waarbij Waterford een moedige en centrale rol speelde in de campagne, inclusief het uitstellen van hun Munster-finale tegen Cork, wat uiteindelijk leidde tot de aanpassing van de regel over tenues door een meerderheid van 98%, waardoor spelers op de wedstrijddag voor een short of skort mochten kiezen. Het was een besluit dat door Uachtarán Brian Molloy werd geprezen als "een historische dag voor de bond".

Ja, we waren absoluut opgetogen. We kregen het nieuws tijdens de training en we stonden op het punt om ons hardloopblok te doen. Ik zweer dat we nog nooit zo snel hebben gelopen dit jaar!

"Het is een enorme stap. Er was een probleem met het comfortniveau, maar er werd naar de spelers geluisterd en de resultaten waren behoorlijk significant. En elke stap voorwaarts om jongere meisjes betrokken te houden is geweldig.

"Het was frustrerend dat de finale van Munster 16 uur eerder werd uitgesteld, terwijl alle voorbereidingen waren getroffen om onze prestaties te optimaliseren. We hadden goed getraind en een mooie overwinning op Tipp behaald om daar te komen.

Er was een wisseling (van manager), maar de rest van het management is nog steeds aan boord. En stel dat we als groep gewoon doorgaan en ons nu alleen nog maar richten op het kampioenschap. En ik vind het managementteam dat we nu hebben fenomenaal. De inzet die ze hebben getoond is net zo groot als die van de meiden. We werken allemaal gewoon samen, zetten ons als groep in en proberen het beste uit elkaar te halen.

O'Brien, een voormalig dubbeloperator, nam dit jaar afscheid van het damesvoetbalteam van Waterford omdat ze haar laatste jaar fysiotherapie aan de University of California afrondde. Ze heeft net haar laatste stage afgerond en kijkt ernaar uit om de professionele fase van haar leven te beginnen, misschien wel in het najaar.

Alles is nu gericht op de komende maanden met Waterford-camouflage. Een afspraakje met de Stripeywomen zorgt ervoor dat het geen soft launch wordt.

Ze hebben ons in de competitie verslagen, maar we willen onze prestaties vanaf dat moment verbeteren. We begonnen goed, maar in de tweede helft hielden we dat niet vol. Ik denk niet dat we ze ooit in de competitie hebben verslagen, dus hopelijk maken we dat deze keer goed.

"We hebben een behoorlijk competitieve groep (Galway en Dublin maken het compleet), dus het wordt zeker een uitdaging om daaruit te komen, maar uiteindelijk is het een uitdaging waar we ook naar uitkijken."

Als Mairéad O'Brien haar ding doet, hebben ze daar ook alle recht toe.