Het kunstenaarschap van Jonathan David wekt de interesse van Canadese voetbalfans op, een jaar voor het WK van 2026

Topstakers zijn architecten. Ze zijn bouwers en ingenieurs. Ze zien een lege ruimte en bedenken de mooiste manier om die te vullen. Ze zien mogelijkheden en zetten die om in iets echts.

Jonathan David is de beste spits in de geschiedenis van het Canadese mannenprogramma. Hij is 25 jaar oud en heeft meer doelpunten gescoord dan wie dan ook vóór hem. In de overtuigende overwinning van zaterdag op Oekraïne in Toronto scoorde hij er nog twee, de 33e en 34e in zijn carrière bij de nationale ploeg.

De eerste was vakkundig, een object van zijn verlangen en efficiëntie: op de juiste plaats, op het juiste moment.

De tweede was een meesterwerk, een product van zijn kunstenaarschap.

Zondag ging David, aan het begin van het meest cruciale jaar van zijn professionele leven, in het hotel van het team in het centrum zitten voor een exclusief interview met CBC. Hij is geen imposant fysiek exemplaar, geen monster dat zich voordoet als een man. Hij is stil en ingetogen. Terwijl zoveel van 's werelds beste aanvallers karakters zijn, de flamboyante reuzen van het spel, is hij bijna opmerkelijk onopvallend.

"Ik ben een rustige man," zei hij. "Ik ga niet zo vaak uit. Ik blijf liever op mijn kamer, gewoon om te ontspannen."

KIJK | Jonathan David scoort twee keer, Canada verslaat Oekraïne op Canadian Shield:

Dat was voordat hem naar zijn prachtige doelpunt werd gevraagd, en hij vertelde wat er nodig is om iets moois te maken. Davids visie is zijn gave, de reden waarom hij deze zomer na vijf jaar bij Lille, de Franse Ligue 1, bij een Europese topclub gaat spelen. De demonstratie van zaterdag zal zijn vooruitzichten alleen maar verbeteren. De gedachte eraan deed hem stralen.

"Deze was..."

Hij maakte zijn zin niet af. Hij stopte even om te glimlachen en ging toen terug naar het begin, met Tajon Buchanan buiten het zestienmetergebied, die een voorzet probeerde binnen te krullen.

"Ik weet niet precies waar Tajon de bal heen gaat brengen," zei hij in de tegenwoordige tijd, zoals zoveel atleten doen wanneer ze zich hun mooiste momenten herinneren. "Ik ren gewoon naar een plek waar hij hem misschien wel zal laten landen."

David weet dat elk monument zijn fundament heeft, wat in zijn geval betekent dat hij voor zijn verdediger moet snijden. Dat deed hij ook. Hij gebruikte zijn ervaring en discipline om zichzelf klaar te stomen voor een kans, tien meter voor het Oekraïense doel.

Hij lette ook op de positie van de keeper, die een beetje naar rechts van David overhelde. Davids beslissing om naar links te mikken was minder een gedachte dan een onmiddellijke berekening. "Het is bijna instinct," zei hij. " Dit is waar ik het moet plaatsen ."

Het moeilijkste deel van het proces kwam daarna. Hij wist wat hij wilde doen.

Nu moest hij het doen.

Hetzelfde geldt voor zijn opkomende Canadese team, voor iedereen die betrokken is bij het maken van het WK van volgende zomer tot iets glorieus, iets unieks. Voor het eerst zal Canada, samen met de VS en Mexico, het grootste sportevenement ter wereld organiseren.

Het is een enorme onderneming, met allerlei mogelijkheden en mogelijke uitkomsten.

BMO Field, het toneel voor Davids recente heldendaden, is een bouwplaats, met de ruwe combinatie van ambitie en zenuwen van een bouwplaats. Precies een jaar voordat de Canadese mannen hun WK-campagne op hetzelfde veld beginnen, staan ​​twee van de vier nieuwe videoschermen. De hekken worden gerenoveerd. De ruimte voor 17.000 extra stoelen is vrijgemaakt, maar er staat er nog geen één op zijn plaats.

De droom is half waargemaakt. Het zal, in het voetbal en in het leven, uiteindelijk op de finish aankomen.

David dook onder Buchanans perfecte voorzet door en de bal stuiterde langs zijn hoofd. Onder andere omstandigheden was die aanraking misschien een vergissing geweest – een zachte poging, een imperfecte botsing. Maar David was vastbesloten om te doen wat hij deed. "De bedoeling was om de bal aan die kant te leggen," zei hij.

De bal zweefde richting de bovenhoek, centimeters binnen de paal. Hij draaide zich om om de bal te zien vliegen. De doelman, aan zijn plek genageld, keek er met hem naar.

David had niets dramatisch hoeven doen. Het was genoeg dat hij het onverwachte deed. Het doelpunt dat een halve seconde eerder nog iets was dat alleen hij kon zien, behoorde nu toe aan elke Canadese voetbalfan, alsof een belofte die hij zichzelf had gedaan een profetie was geworden voor de rest van ons.

Jonathan David keerde terug naar zijn eerste gedachte en maakte zijn zin af.

"Nog beter dan ik had verwacht", zei hij.