Je hoeft niet bijna dood te gaan om gelukkig te zijn op je werk, maar het helpt wel

Ruim tien jaar geleden was singer-songwriter Aysanabee op sneeuwschoenen aan het wandelen over een bevroren meer in het afgelegen noorden van Ontario, toen het ijs het begaf en hij in het ijskoude water terechtkwam.

"Ik voelde het ijskoude water in mijn sneeuwbroek stromen en ik wist dat ik niet met de sneeuwschoenen kon zwemmen. Er gingen allerlei dingen door mijn hoofd", aldus Aysanabee, een van de Oji-Cree, de Sucker Clan van de Sandy Lake First Nation.

"Ik dacht alleen maar: 'Wow, dit is het, dit is het voor mij en ik heb nog niks met mijn leven gedaan'", vertelde hij aan Matt Galloway van The Current .

Aysanabee is nu een bekroonde muzikant , maar destijds was hij 19 en werkte hij voor een mijnbouwbedrijf. In zijn vrije tijd speelde hij muziek in bars. Het was rond de -40 °C op die dag begin januari, en de jongeman was alleen, meer dan zes uur buiten Ear Falls, Ontario.

Maar Aysanabee was erin geslaagd iets voorover te vallen toen het ijs brak, waardoor hij een bijl in de ijsplaat kon slaan. Terwijl hij worstelde om zichzelf eruit te slepen, één zwaai met de bijl tegelijk, onderhandelde hij koortsachtig met "wie er ook luisterde... een hogere macht of zoiets."

"Als ik hieruit kom, beloof ik... dat ik dit zal doen, dat ik muziek zal maken", herinnert hij zich zijn belofte.

Uiteindelijk wist hij zichzelf weer op vaste grond te krijgen, waar hij een klein vuurtje stookte om op te warmen en te drogen. Tijdens de lange wandeling terug naar het kamp had hij tijd om na te denken over hoe dicht hij bij de dood was geweest – en wat hij met deze tweede kans wilde doen.

"Drie maanden later kocht ik een enkeltje naar Toronto om muziek te gaan maken", zei hij.

Aan de Universiteit van Guelph interviewden Jamie Gruman en zijn onderzoeksteam onlangs 14 mensen die een bijna-doodervaring hadden gehad en onderzochten de impact ervan op hun werk en carrière. Gepubliceerd in het Journal of Management, Spirituality and Religion. In april lieten hun onderzoeken zien dat overlevenden nieuwe inzichten kregen, van een grotere interesse in spiritualiteit tot het geloof dat iedereen gelijk geboren is en dat er een reden is dat ze hier zijn.

"Met name door die dingen, de inzichten en de persoonlijke transformaties, werd werk vaak veel minder belangrijk voor mensen", aldus Gruman, hoogleraar organisatiegedrag aan de Universiteit van Guelph.

"Ze dachten: 'Waarom doe ik dit? Wat is het nut? Heeft dit zin? Maakt het uit?'", zei hij.

In de jaren sinds hij door het ijs zakte, heeft Aysanabee twee door critici geprezen albums uitgebracht. Hij is genomineerd voor de Polaris Music Prize en won twee prijzen op de Junos 2024, waaronder die voor Songwriter van het Jaar.

Terugkijkend op zijn jongere zelf, zegt hij dat hij altijd al wist dat hij muzikant wilde worden, maar niet wist "hoe hij dat moest doen". Hij dankt het aan wat er gebeurde, omdat het hem de moed gaf om die droom na te jagen.

"Ik denk dat die hele ervaring me echt heeft doen beseffen hoe kostbaar tijd is", zei hij.

"Ik wil geen tijd verspillen aan de gedachte: 'Wat als?'"

Volgens Gruman zijn er drie dingen nodig om mensen tevreden te stellen met hun werk: economische zekerheid, zinvol werk waarin ze kunnen groeien en zich kunnen ontwikkelen, en relaties van hoge kwaliteit.

Maar voor de deelnemers aan het onderzoek die dicht bij de dood waren geweest, veranderde dat.

"Ze verloren allemaal volledig hun interesse in geld verdienen en in externe maatstaven voor succes", zei hij.

"Ze wilden geen grote huizen, auto's en boten. Ze wilden geen uitvoerend vicepresident worden. Ze wilden niet rijk worden."

Daarentegen steeg de behoefte aan zinvol werk en sterke relaties op de werkvloer enorm, zei hij. Dat leidde ertoe dat sommige deelnemers van baan veranderden, of zelfs hun carrière compleet veranderden.

Anderen konden vinden wat ze nodig hadden door opnieuw na te denken over de manier waarop ze hun werk aanpakten, zei Gruman. Hij gaf het voorbeeld van een leraar die "niet echt van lesgeven hield."

Na haar bijna-doodervaring "beschouwde ze zichzelf nu als een lerares aan de school van het leven", zei hij.

"Het lesgeven in wiskunde en natuurwetenschappen was slechts bijzaak, terwijl leerlingen moesten leren hoe belangrijk het is om anderen goed te behandelen en goed te leven."

Net als Aysanabee leerde de confrontatie met de dood de deelnemers een les over tijd.

"Ze besloten: 'Kijk, weet je, mijn tijd hier is beperkt, dus laat me iets doen. En iets doen wat mijn ziel raakt'", zei Gruman.

Volgens loopbaanbegeleider Stephanie Koonar zijn er talloze redenen waarom mensen ontevreden kunnen zijn over hun werk. Maar je hoeft niet per se een levensbedreigende ervaring mee te maken om verandering teweeg te brengen.

"Het draait er vooral om dat je op je eigen intuïtie afgaat", aldus Koonar, medeoprichter van PeerSpectives Consulting uit Vancouver, dat loopbaancoaching en leiderschapsontwikkeling aanbiedt.

Mijn man noemt het de tandenborstel-uitdaging: 's ochtends als je je tanden poetst, heb je dan zin om naar je werk te gaan?

Koonar helpt mensen om dieper op deze gevoelens in te gaan met het Japanse concept van ikigai , waarbij je jezelf vier vragen stelt:

• Wat vind ik leuk?
• Waar ben ik goed in?
• Wat heeft de wereld nodig?
• Waarvoor kan ik betaald krijgen?

Volgens haar kunnen de antwoorden aanwijzingen geven over wat voor iemand het belangrijkst is, maar het betekent niet altijd dat je je hele carrière om moet gooien om je met iets bezig te houden dat belangrijk voor je is.

"Misschien bent u accountant of houdt u zich bezig met website-ontwikkeling of sociale media, maar u kunt ook op zoek gaan naar organisaties die zich bezighouden met kwesties en uitdagingen die u belangrijk vindt en uw vaardigheden en talenten bij hen inzetten", zei ze.

Ze voegde eraan toe dat bazen en managers ook een rol te spelen hebben.

"Tegenwoordig willen mensen geen baas meer; ze willen een coach", zei ze.

"Daar hoort ook bij dat je ze helpt bij te sturen als ze fouten hebben gemaakt, maar ook dat je hun sterke kanten en talenten herkent en ze vervolgens misschien kansen biedt."

Koonar zegt dat het doel om elke dag gelukkig te zijn op het werk, misschien niet zozeer is.

"Geluk is vluchtig en aan het einde van ons leven zoeken we naar meer betekenis," zei ze.

"Dat kan betekenen dat je je talenten en sterke punten inzet voor een uitdaging. Het maakt je misschien niet altijd blij... maar het is wel waardevol omdat je een verschil maakt."

De les die onderzoeker Gruman hieruit trekt, is dat je je moet richten op wat belangrijk is in je werkleven, zowel met betrekking tot je eigen welzijn als dat van de mensen met wie je werkrelaties opbouwt.

"Wanneer je aan het einde der dagen je Schepper ontmoet, kun je terugkijken op je leven en zeggen: 'Ja, in die oogwenk, dat moment in de tijd dat ik moest leven, heb ik het verschil gemaakt'", zei hij.