AFSCHEID VAN DON SILVANO SEGHI/ Die Florentijnse priester die met heel zijn wezen ‘ja’ tegen Christus zei

De auteur herinnert zich Don Silvano Seghi, een priester uit Florence die leefde met een eenvoudig geloof en een passie voor de mensheid, in navolging van Don Giussani

Op de avond van 20 augustus overleed pater Silvano Seghi (25 oktober 1941) in Florence. Zijn onvermoeibare zoektocht, sinds de jaren zestig, naar een geloofsbenadering die in overeenstemming was met de behoeften en uitdagingen van het leven, stelde hem in staat de volle waarde te vatten en te erkennen van de ervaring die voortkwam uit het charisma van pater Giussani . Hij benaderde deze ervaring met kinderlijke eenvoud, voornamelijk door verschillende jongeren te volgen die deelnamen aan de Gioventù Studentesca (Studentenjongeren)-ervaring. Pater Silvano herinnerde zich tijdens zijn ontmoeting met Giussani: "Ik had het gevoel dat ik alles had gevonden!"

In deze uren zijn de vele berichten waarin hij wordt herdacht, stuk voor stuk vervuld van diepe dankbaarheid voor de manier waarop hij altijd iedereen verwelkomde en die blik vol tederheid en passie voor de mensheid, typisch voor Christus, die alles omvat en niets meet, aanwezig en toegankelijk maakte. Silvano's "ja" tegen Christus – door de omstandigheden van de werkelijkheid en in een voortdurende navolging van de Kerk en het charisma dat pater Giussani heeft gekregen – heeft zo een geschiedenis en een volk in Florence en Toscane gecreëerd, waardoor vele anderen verlangen om hetzelfde "ja" te kunnen zeggen.

Wij rapporteren de woorden waarmee Don Elia Carrai hem wilde herinneren aan de vrienden van de CLU van Florence.

20 augustus 2025 Sint Bernardus van Clairvaux

—

Beste vrienden, het menselijke avontuur van onze dierbare Don Silvano heeft zijn voltooiing bereikt. De ouderen onder u hadden het geluk hem te ontmoeten en te kennen vóór de langdurige ziekte van de afgelopen jaren.

De laatste tijd, voordat hij niet meer kon praten, vertelde hij ons meermaals hoe hij het begin van elke dag was gaan beleven: hij stond vroeg op en opende meteen het raam. Hij was verrast dat in het ochtendgloren de dingen er weer waren. Hij was er, en het Mysterie dat hem op dat moment schiep.

Alles was erop gericht dat de dagelijkse ontmoeting van aangezicht tot aangezicht met het zijn van de werkelijkheid, van zichzelf en van de dingen, opnieuw kon bloeien als een ontmoeting van aangezicht tot aangezicht met het Mysterie, met Christus.

Toen ik hem zag tijdens zijn ziekte, die hem het vermogen tot communiceren had ontnomen, kon ik niet anders dan denken dat hij al ondergedompeld was in een heel bijzondere intimiteit met de Heer. Nu geniet hij eindelijk ten volle van deze relatie met Hem, die Silvano zijn hele leven heeft gezocht en liefgehad, waarbij hij zich zonder voorbehoud aan iedereen gaf, met diep respect en liefde voor de menselijkheid van ieder.

Hij toonde me altijd deze passie voor de mensheid, voor de intelligentie die zichzelf voortdurend in vraag stelt, maar ook voor onze kwetsbaarheid die er altijd om vraagt ​​om zonder terughoudendheid omarmd te worden. Hij zei dit tijdens het diner: "Neem nooit afstand van jezelf, van je temperament, probeer niet alles goed te doen, want er is er maar één Goed!"

Ik kan zeggen dat ik zijn tedere blik altijd heb ervaren, evenals een vader die er nooit naar streefde mij te scheiden van mijn menselijke reis. Toen ik hem – eerst aan hem – de gedachte aan mijn roeping toevertrouwde, zei hij tegen me: "Christus geeft je dit; je moet het Hem teruggeven."

Ik was 16 en begreep het niet, omdat ik hoopte dat hij me zou vertellen "wat ik moest doen". Na verloop van tijd ontdekte ik dat hij me meteen duidelijk had gemaakt dat er een onherleidbaar punt is waarop mijn persoonlijke relatie met Christus ten einde loopt, dat Hij mij mijn roeping geeft.

Ik zag hem altijd deze persoonlijke dialoog met het Mysterie ervaren, in de vele dingen die hij deed en meemaakte, inclusief het leven dat hij aan de Beweging wijdde. Voor hem was deze dialoog tussen zijn hart en het hart van Christus altijd cruciaal, vandaar die bijzondere liefde die hij voor de Liturgie had, die me al sinds mijn kindertijd fascineert; voor hem was het werkelijk, fysiek, een dialoog met Hem.

Ik stuur je een van de laatste berichten door die hij mij schreef, voordat zijn toestand geleidelijk verslechterde: het was 26 oktober 2021, tijdens de priesteroefeningen.

Liefste Elia, bedankt voor je verjaardagsfelicitaties; het was een prachtige viering. Vanmorgen, toen ik opstond en bijna meteen het raam opendeed en alles om me heen zag, zag ik vergane herfstbomen, en er schoot me iets te binnen dat niet van mij is, maar van pater Giussani.

Ik zeg het je, maar ik zei het ook in de kerk tijdens de ochtendmis, zoiets als: 'Tachtig jaar zijn voorbij, er is geen weg terug, hoe nostalgisch, hoeveel jaren krijg ik nog?'. Ik moest denken aan wat pater Giussani ons na het referendum vertelde... sommigen zeiden: 'We beginnen opnieuw bij 32'; Giussani wierp tegen: 'Nee! We beginnen opnieuw bij Eén.' Wat ons hoop geeft, de toekomst die ons doet groeien, is Eén: geloof in Jezus Christus.

Verleden, heden en toekomst zijn niet onze grootheden, maar Hij: hoe kunnen we zonder Hem leven?! In de oefeningen die we volgen, vertelden Carrón en Mgr. Cerrato ons: de onherleidbaarheid van het zelf is Hij; bemind worden wekt genegenheid op.

Het gaat niet om de hoeveelheid dingen of werken, maar om liefhebben omdat we geliefd zijn: mijn hele leven, met al mijn zwakheden, tekortkomingen en zonden, was en is door Zijn Genade. Streef ernaar om Hem die van mij houdt lief te hebben en me op elk moment te verenigen met Hem: vergeving is mijn eerste gebed 's ochtends, wanneer ik zie dat alles mij gegeven is.

De bisschop die onze retraite preekte, herinnerde zich de woorden van pater Giussani: 'Heer, ik erken dat alles van U komt, alles is genade, vrij gegeven, mysterieus, die ik niet kan ontcijferen, maar die ik aanvaard, afhankelijk van de omstandigheden waarin het zich elke dag materialiseert, en ik bied het U aan, en elke ochtend bied ik het U aan, en honderd keer per dag, als U zo vriendelijk bent om mij eraan te herinneren, bied ik het U aan.'

De offerande van de dag, zelfs als ik het vergeet, wees mij dan genadig en laat mij eraan denken. In de Mis, na de Communie, roep ik deze barmhartigheid aan, zodat ik kan offeren wat ik mis en dat de grote Genade mag komen en tot mij mag terugkeren, want U bent er en Uw goedheid verkrijgt het altijd voor mij.

Hoe gelukkig moet Silvano nu zijn, die geheel in deze Genade is, wiens liefde hij zijn hele leven heeft willen beantwoorden!

Don Elia

— — — —

Wij hebben uw hulp nodig om u te kunnen blijven voorzien van kwalitatieve, onafhankelijke informatie.

STEUN ONS. DONEER NU DOOR HIER TE KLIKKEN