BRING HER BACK/ De horrorfilm van de Philippou Brothers met een stap vooruit
Na het succes van hun eerste film hebben de broers Danny en Michael Philippou een nieuwe horrorfilm gemaakt: "Bring Her Back"
De debuutfilm van de broers Danny en Michael Philippou, Talk to Me , oogstte drie jaar geleden aanzienlijk succes en aandacht, misschien zelfs een beetje overdreven, dankzij het vermogen om de mechaniek van commerciële horror te nemen en deze te verheffen (zoals ze dat tegenwoordig graag noemen) met de enscenering. Hun tweede film, Bring Her Back, kiest daarentegen voor een duidelijke verandering van toon en een ambitieuze sprong voorwaarts, waarbij hij evenveel aan het verhaal en de personages als aan de stijl werkt.
De film vertelt het verhaal van Andy (Billy Barratt, buitengewoon) en Piper (Sora Wong), twee broers en zussen die na de dood van hun vader terechtkomen bij Laura (de gebruikelijke, prachtige Sally Hawkins), een maatschappelijk werkster die rouwt om de dood van haar dochter. Een verdriet dat een afschuwelijk geheim verbergt.
Bring Her Back is een horrorfilm geschreven door Danny Philippou en Bill Hinzman. Het verhaal gaat over hoe intieme pijn extern kan worden, hoe de pijn die we op bepaalde momenten in het leven voelen, relatief gemakkelijk de pijn kan worden die we anderen aandoen, en hoe de pijn die we aandoen het medicijn is voor de pijn die we zelf hebben geleden.
De Philippous vertrekken vanuit de psychologische basis van hun verhaal, vanuit een dubbele rouw die ze bijna in een spiegel vergelijken, om de dynamiek van de mainstream horror tot het uiterste te drijven, om de "extreme" cinema van Martyrs, Hostel of bepaalde mythologische snuff-movies te omzeilen, zonder zich echter tevreden te stellen met het typische geweld van de film, maar om ervoor te zorgen dat er een discours ontstaat over lijden, over mentaal en sociaal ongemak.
Een pad dat de film bewandelt en dat bepaalde elementen van de vroege film van Ari Aster oproept, met name in de communicatie via het lichaam en de lichaamsbouw, de uiterlijke verschijning als een destructief contact tussen psyche en ledematen (Pipers blindheid, de intimidatie die Oliver, de "geadopteerde" jongen, ondergaat), maar vooral met de keuze van vervaagde kleuren, rot als de angstige herinneringen van Aaron McLisky, in contrast met de vitaliteit van de VHS-banden uit het verleden, die de kijker meevoeren naar een mentale dimensie vóór die van de toeschouwer.
Er blijft een beperking in de regie van de broers, waarschijnlijk te wijten aan hun relatieve onervarenheid met speelfilms – een restgekunstelde gekunsteldheid, als een pose om te laten zien dat ze superieur zijn aan het materiaal. Maar waar die beperking hun debuut in de weg stond, weten de Philippous hier hoe ze de diepe betekenis van de film vorm en inhoud kunnen geven. Ze verschuilen zich niet achter techniek, maar gebruiken die juist om hun film tot leven te brengen. En vragen om een stap voorwaarts is een plicht ten opzichte van een tweede werk.
— — — —
Wij hebben uw hulp nodig om u te kunnen blijven voorzien van kwalitatieve, onafhankelijke informatie.
İl sussidiario
