De eeuwige student Fabregas, die met zijn collega's naar school gaat en goed doet voor de jeugd

Vorig jaar belde Cesc Fabregas Stefano Pioli: "Ik wil je graag uitnodigen voor een etentje om voetbalideeën uit te wisselen." Klaar. De coach van Como legde uit: "Ik stopte met spelen en begon meteen met coachen. Ik had geen tijd om langs de verschillende clubs te gaan om te studeren. Dus ik herstel aan het einde van elke wedstrijd. Ik praat met de coach van de tegenpartij, ik stel vragen, we bespreken dingen." Er zijn technici die vechten; anderen die, net als Fonzie, moeite hebben met het zeggen van "Ik had het mis"; anderen werden Meester genoemd; en dan is er nog de student Fabregas die elke week, met Franse nederigheid, met zijn collega's naar school gaat. En hij antwoordt: "Ik ben een open boek. Ik sluit mijn trainingen nooit af." Como weet nu hoe hij man-tegen-man druk moet zetten als Gasp, hoe hij de backs naar het centrum moet verplaatsen als Motta en op zondag versloegen ze Napoli onder leiding van Conte, hun voormalige coach. Het idee van coaches als een wetenschappelijke gemeenschap die kennis deelt, is hoog; Cesc's status als eeuwige student past bij de tijd en is een uitstekend voorbeeld voor de kinderen. Vroeger was het voldoende wat je op school leerde. Tegenwoordig vliegen technologie en kennis als paddenstoelen uit de grond. In een oogwenk van het Blockbuster-tijdperk naar het Netflix-tijdperk. Wat je in de eerste jaren op de universiteit leert, kan tegen de tijd dat je afstudeert alweer achterhaald zijn. Op de hoogte blijven is niet langer een keuze, maar een verplichting. Op elk gebied. Voetbal vormt hierop geen uitzondering. Wie voorheen aan het winnen was en gestopt is, kan nu tegen de muur lopen. De bal rolt steeds sneller. Er is voortdurende studie nodig. Rita Levi Montalcini, 103 jaar oud, vroeg zich de dag voor haar dood nog steeds af wat zenuwgroeifactoren inhielden. De eeuwige student Cesc is een waardevol voorbeeld dat goed doet voor jongeren.